Του Γιάννη Κορωναίου
Σαν σήμερα, στις 7 Μαρτίου του 2004, ο Κώστας Καραμανλής επανέφερε τη Νέα Δημοκρατία στην εξουσία, μετά από μια εικοσαετία ΠΑΣΟΚ -με τη μικρή παρένθεση Μητσοτάκη έντεκα χρόνια πριν τη νίκη Καραμανλή-, καταγράφοντας και μια μικρή σειρά ρεκόρ. Όπως το ακατάρριπτο των περισσοτέρων ψήφων, αφού το 45,36% αντιστοιχούσε σε 3.359.792 πολίτες, ένα ρεκόρ που μάλλον θα μείνει… στοιχειωμένο ελέω αποχής και υπογεννητικότητας.
Στις 7 Μαρτίου 2004 άρχιζε η εποχή Καραμανλή του νεώτερου για τη χώρα, που μέσα από δυο εκλογικές νίκες κυβέρνησε τη χώρα για σχεδόν έξι χρόνια, έχοντας ωστόσο ως βασική παρακαταθήκη την πρώτη τριετία 2004-2007.
Ο Κώστας Καραμανλής δεν είναι απλά ο “πρόεδρος της καρδιάς” για πολλούς νεοδημοκράτες, είναι και ο μακροβιότερος αρχηγός του κόμματος. Οι απανωτές εκλογικές ήττες των δεκαετιών του ‘80 και του ‘90 είχαν “προικίσει” το κόμμα της κεντροδεξιάς παράταξης με στωικότητα αλλά και με υπομονή ώστε να “αντέξει” άλλη μια στη χαραυγή του νέου αιώνα, έστω και οριακή. Ο νεαρός Κώστας Καραμανλής δεν αμφισβητήθηκε μετά τον Ιούνιο του 2004, όπως δεν αμφισβητήθηκαν και τα πολιτικά ανοίγματα του στο Κέντρο αλλά και την Αριστερά, αλλάζοντας κατά πολύ το προφίλ του παραδοσιακού συντηρητικού ηγέτη της Νέας Δημοκρατίας.
Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε σαν σήμερα πριν 20 χρόνια, όταν οι δύσοσμες υποθέσεις επέτειναν την κυβερνητική φθορά του ΠΑΣΟΚ, με τον Κ. Σημίτη να αρνείται να χάσει και να παραδίδει το δαχτυλίδι του κόμματος στον Γιώργο Παπανδρέου μόλις 1,5 μήνα πριν τις εκλογές…
Ολυμπιακοί Αγώνες, εκτόξευση ΑΕΠ και… βασικός μέτοχος
Η Νέα Δημοκρατία κέρδισε τις εκλογές με ποσοστό 45,36%, εξασφαλίζοντας την άνετη πλειοψηφία των 165 εδρών και αφήνοντας παντελώς ελεύθερα τα χέρια του Κ. Καραμανλή.
“Είναι μεγάλη η τιμή, είναι μεγάλο όμως και το χρέος… βρίσκομαι στην μόνο για να προσφέρω” εκφωνεί από το Ζάππειο, στην πρώτη πρωθυπουργική ομιλία του ο Καραμανλής, επαναλαμβάνοντας το κεντρικό προεκλογικό σύνθημα του “θα είμαι πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων”.
Με την επανίδρυση του κράτους στο επίκεντρο του μεταρρυθμιστικού προγράμματος αλλά και με τη δημοσιονομική πολιτική να εκκινεί από το “καθάρισμα” των σκελετών από τις ντουλάπες, η διάθεση Καραμανλή για συγκρούσεις περικλείστηκε στην περιβόητη ατάκα για τους νταβατζήδες. Έτσι από το φθινόπωρο του 2004, όταν η δημοσιονομική απογραφή του 2003 έφερνε στο φως τα ελλείμματα των προηγούμενων ετών που επεκτείνονταν μέχρι την περίοδο της ένταξης στην ΟΝΕ, -την κατάρα που μας ακολουθεί μέχρι και σήμερα- ήταν σε πλήρη εξέλιξη η αποκαθήλωση της διακυβέρνησης του συστήματος Σημίτη. Και ο νόμος 3310 περί ασυμβιβάστου του βασικού μετόχου, ήρθε να σφραγίσει αυτή τη βούληση, του σπασίματος της διαπλοκής της πολιτικής εξουσίας με την επιχειρηματική ελίτ, καθορίζοντας το ασυμβίβαστο στους μεγαλοκατασκευαστές εργολήπτες και τους συγγενείς πρώτου βαθμού να μην είναι και ιδιοκτήτες καναλιών. Φευ… Η Ευρώπη των λαών και των λόμπι “ενοχλήθηκε” από τις πρωτοβουλίες Καραμανλή-Παυλόπουλου και παρενέβη βλέποντας “ασυμβατότητα με το Κοινοτικό Δίκαιο” και “παραβίαση στην αρχή της αναλογικότητας” στον νόμο παραπέμποντας τον στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Η δικαίωση θα έρθει τρια χρόνια μετά, όμως η ζημιά είχε γίνει…
Σε αντίθετη τροχιά, η λάμψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα και οι υψηλοί δείκτες ανάπτυξης. Το ΑΕΠ εκτοξεύτηκε φτάνοντας το ιλλιγγιώδες νούμερο των 322. δις ευρώ το 2008, το υψηλότερο που κατεγράφη στα ελληνικά δεδομένα. Μελανό σημείο, όμως, η αύξηση και του δημόσιου χρέους.
Και η εξωτερική πολιτική της πρώτης τριετίας είχε σημαντικές επιτυχίες. Τον Απρίλιο του 2005 στη Σόφια, οι Πούτιν, Παρβάνοφ και Καραμανλής υπογράφουν το μνημόνιο συνεργασίας για την κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, αρχή μιας ευρύτερης συνεργασίας που θα περιλαμβάνει και την κατασκευή του αγωγού South Stream… Άλλωστε και το βέτο του Βουκουρεστίου στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ το 2008, σε αυτή την αλυσίδα διπλωματικών επιτυχιών εντάσσεται, αποτελώντας ωστόσο το σημείο καμπής και την απαρχή για τα όσα δεινά ακολούθησαν. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
