Του Άρη Τσιβλού
Μπορεί την ατάκα «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας», να την έκανε γνωστή «ο
γερολαδάς», του ελληνικού κινηματογράφου, Δήμος Σταρένιος, αλλά ουσιαστικά την
είχε πει πρώτος ο δοσίλογος «πρωθυπουργός» Τσολάκογλου, στο διάταγμά του προς
τον Ελληνικό στρατό, τον οποίο είχε διατάξει να παραδοθεί τον Απρίλιο του 1941,
όπου ανέφερε ότι « ο Γερμανικός στρατός, δεν ήλθεν ως εχθρός, ως πολέμιος. Ήλθεν
ως φίλος».
Η «φιλία και η αγάπη» όμως των Γερμανών, δεν ξεκίνησε το 1940-1941. Έχει πολύ
βαθύτερες ρίζες και αποτελούσε μέρος της γενικότερης αποικιακής πολιτικής της
Γερμανίας και των ιστορικών της δεσμών, με την Τουρκία. Στο πέρασμα από τον 19 ο
στον 20 ο αιώνα, η Γερμανία προσπαθώντας να καθιερωθεί σαν μεγάλη αποικιακή
δύναμη, είχε στρέψει το ενδιαφέρον της, στο απομεινάρι της Οθωμανικής
Αυτοκρατορίας, καθώς ο κύριος αντίπαλός της ήταν η Αγγλία. Στόχος της ήτανε η
ενίσχυση του τουρκικού στοιχείου και ο πλήρης εκτουρκισμός της Μικράς Ασίας. Το
σχέδιο αυτό της Γερμανίας, το ενστερνίστηκαν οι νεότουρκοι και στην συνέχεια ο
Κεμάλ, που ήθελε να φτιάξει ένα εθνικό κράτος.
Η δημιουργία μιας «εθνικής Τουρκίας», ήταν απόλυτα μια κατασκευή του
γερμανικού πνεύματος και των εντολών του. Σύμφωνα μάλιστα, με διάφορους
γερμανούς επιστήμονες της εποχής εκείνης, που είχαν δημιουργήσει και το
«γερμανικό σπίτι» στην Κωνσταντινούπολη «Όλοι οι Έλληνες, Αρμένιοι, Εβραίοι και
Λεβαντίνοι, ένα εντελώς δυσανάλογο ποσοστό των Οθωμανών υπηκόων,
ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με το εμπόριο και αποτελούν ισχυρούς
ανταγωνιστές. Υπερτερούν εξαιρετικά των Ευρωπαίων, όσων αφορά τις τοπικές,
τεχνικές και γλωσσικές γνώσεις. Όποιος δεν προετοιμαστεί καλά, θα γίνει
ανυπεράσπιστο παιχνιδάκι, στα χέρια αυτής της πονηρής κοινωνίας». Έτσι, σαν καλοί
μαθητές των Γερμανών οι Τούρκοι, θέλοντας να φτιάξουν το εθνικό τους κράτος,
ξεκίνησαν από το 1915 την γενοκτονία των Αρμενίων, σφαγιάζοντας περίπου
1.500.000 Αρμένιους, για να συνεχίσουν το 1922, αλλά και το 1955 με τους Έλληνες,
που τους έριξαν στην θάλασσα. Τους Εβραίους βέβαια, τους ανέλαβαν μόνοι τους οι
Γερμανοί.
Η «αγάπη» των Γερμανών για την Ελλάδα, έγινε ευδιάκριτη και κατά την διάρκεια
του 2 ου Παγκοσμίου Πολέμου, όπου οι ανθρώπινες απώλειες των αμάχων,
υπολογίζονται μεταξύ 500.000 και 770.000 και 20.000 έως 35.000 στρατιωτών.
Ανυπολόγιστες υπήρξαν και οι υλικές καταστροφές, που οδήγησαν σε πλήρη
κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας. Κατά την διάρκεια της Κατοχής, η έλλειψη
ειδών πρώτης ανάγκης, είχε σαν αποτέλεσμα το χειμώνα του 1941-1942, να πεθάνουν
από την πείνα 300.000 Έλληνες. Το γεγονός αυτό, υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες
ανθρωπιστικές τραγωδίες παγκοσμίως, κατά την διάρκεια του β’ Παγκοσμίου
Πολέμου.
Οι Γερμανοί όμως, ήταν και πάλι υπαίτιοι για την πρόσφατη ανθρωπιστική κρίση,
που πέρασε η χώρα μας, από το 2010 και μετά, με τα Μνημόνια που επέβαλαν, κατ
εντολή του Σόιμπλε και της κ. Μέρκελ.
Αλλά και σήμερα, οι Γερμανοί δείχνουν την φιλικότητά τους, απέναντι στην Ελλάδα
και τον Ελληνικό λαό, μπαίνοντας μπροστάρηδες και των άλλων Ευρωπαίων, που
θέλουν να εξοπλίσουν την Τουρκία, μόνο και μόνο για να σώσουν τις πολεμικές
βιομηχανίες τους. Ευθέως το είπαν οι Άγγλοι, που ήδη έκλεισαν το deal για τα
Eurofighter με την Τουρκία, ότι έσωσαν 20.000 θέσεις εργασίας. Το ίδιο προφανώς
θα συμβεί και στην Γερμανία, που θέλει να σώσει χιλιάδες θέσεις εργασίας, στην
πολεμική της βιομηχανία. Κατά τα άλλα, οι «Γερμανοί είναι φίλοι μας» και εταίροι
μας, στην Ευρώπη και το ΝΑΤΟ.
