Του Κώστα Παππά
Η ομιλία του πρώην Πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή έβγαλε σημαντικές ειδήσεις και ανέφερε τα πράγματα με το όνομά τους. Ο κ. Καραμανλής πάντα άλλωστε αφουγκραζόταν την κοινωνία, δεν ήταν αποκομμένος από αυτή. Αυτό το ταλέντο δεν το έχει ο σημερινός Πρωθυπουργός , ο οποίος μοιάζει να λειτουργεί αποκομμένος από τα όσα πραγματικά μαστίζουν την κοινωνία. Αυτή ακριβώς η διαφορετική οπτική, που έχον οι δύο άνδρες για τα δημόσια πράγματα, είναι και το βασικό σημείο που προκαλεί ρήγμα στις σχέσεις τους εδώ και χρόνια. Και με αυτή του την ομιλία ο Κώστας Καραμανλής απέδειξε οτι ένας πολιτικός είναι χρήσιμος για την χώρα του ακόμα και αν δεν ασκεί πολιτική, όταν μπορεί να θέτει τα μεγάλα ζητήματα, όταν μπορεί από τα πολλά να αναδείξει τα μείζονα.
Στη χθεσινή του ομιλία με τρόπο πάντα θεσμικό και χωρίς κραυγές λαϊκισμού ο κ. Καραμανλής μπόρεσε σε μια φράση να αναδείξει τον προβληματισμό και την απογοήτευση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. “Υπάρχει κίνδυνος θεσμικής και πολιτικής κρίσης’ και σημείωσε ότι “η ιστορία διδάσκει πως στην Ελλάδα τέτοιου είδους κρίσεις συμπίπτουν με εθνικές κρίσεις”. Ας μείνουμε λίγο περισσότερο σε αυτή του τη φράση. Ποιος Έλληνας δεν βλέπει σήμερα οτι οι θεσμοί στην Ελλάδα βρίσκονται σε μια κατάσταση απαξίωσης από τους πολίτες; Πως είναι δυνατόν μια χώρα με απαξιωμένους θεσμούς από τους ίδιους τους πολίτες να μπορέσει να εντοπίσει τα πραγματικά προβλήματα των ανθρώπων και να παράγει πολιτική που θα επιχειρεί να τα επιλύσει.
Αν οι θεσμοί υπολειτουργούν δεν μπορεί να γίνει καμία ιεράρχηση αναγκών και δεν μπορεί να προταχθεί το πραγματικά σοβαρό. Μια χώρα που έχει υποστεί τέτοια καθίζηση σε θεσμικό επίπεδο δεν μπορεί να διαμορφώσει συνθήκες ελέγχου του πολιτικού συστήματος. Αν η δικαιοσύνη δεν είναι “τόσο” ανεξάρτητη , αν ο κοινοβουλευτισμός έχει υποστεί τον ακρωτηριασμό της κομματικής γάγγραινας, αν η εκτελεστική εξουσία εκπροσωπείται από αμοραλιστές πολιτικούς, πως είναι δυνατόν να υπάρξει η παραμικρή επαφή ανάμεσα σε αυτούς που κυβερνούν από γυάλινους πύργους και σε αυτούς που βρίσκονται έξω από αυτούς;
Σε τέτοιες περιπτώσεις δύο τινά μπορεί να συμβούν, είτε η απόλυτη αδιαφορία για τα πολιτικά πράγματα, είτε η διχόνοια και η ένταση μέσα στην κοινωνία. Και τα δύο είναι εξαιρετικά επικίνδυνα για την δημοκρατία και για τον τρόπο με τον οποίο αυτή απαξιώνεται τελικά στα μάτια των ίδιων των πολιτών.
Η συνέχεια της φράσης όμως του πρώην Πρωθυπουργού είναι εκείνη που χτυπάει πραγματικά καμπανάκια. “Η ιστορία διδάσκει πως στην Ελλάδα τέτοιου είδους κρίσεις συμπίπτουν με εθνικές κρίσεις”. Πόσο κοντά βρισκόμαστε σε μια εθνική κρίση; Είτε μιλάμε για μια κρίση που θα μπορούσε να πλήξει τα σύνορά μας με την απειλή ενός πολέμου, είτε μιλάμε για κρίση που θα λειτουργεί αποδομητικά για την ίδια τη δημοκρατία, η κρίση χαρακτηρίζεται εθνική. Εθνική ζήτημα δεν περιγράφει μόνο η απειλή εναντίον της εθνικής μας κυριαρχίας, αλλά και η αλλοίωση των σχέσεων πολιτικής και κοινωνίας. Η πρώτη γίνεται εμφανής στο πεδίο και είναι φανερή , η δεύτερη είναι ύπουλη και αποσαρθρώνει σταδιακά τον κοινωνικό ιστό, την οικονομία και τους θεσμούς.
Ο Κώστας Καραμανλής μίλησε χθες ως ένας πολιτικός που προβληματίζεται πραγματικά για τα όσα συμβαίνουν στον τόπο, για τα όσα η ίδια η κοινωνία όχι απλά ψιθυρίζει, αλλά φωνάζει τα τελευταία χρόνια, για μια κρίση που δεν έρχεται, αλλά είναι ήδη παρούσα.
