Του Κώστα Παππά
Η μέρα του Δεκαπενταύγουστου είναι ιδιαίτερα σημαντική για την Ελλάδα. Είναι μια μέρα που συμβολοποιεί ολόκληρη την καλοκαιρινή περίοδο στο αποκορύφωμά της. Η γιορτή της Παναγίας δεσπόζει στο χώρο και τον χρόνο. Από παντού ακούς χρόνια πολλά , στους δρόμους , στις πλατείες , τις παραλίες και στα καφέ.
Η γιορτή δίνει έναν ιδιαίτερο τόνο στην καθημερινότητα , καθώς οι Έλληνες είχαν πάντα έναν ιδιαίτερο δεσμό με την Υπέρμαχο Στρατηγό πέρα από την θρησκευτική διάσταση. Το πρόσωπο της Θεοτόκου, της κοινής μάνας, έχει συνδεθεί και με μεγάλα ιστορικά γεγονότα από το Βυζάντιο μέχρι τον πόλεμο του 1940, όταν ξεκίναγαν τα καμιόνια με τους φαντάρους για το μέτωπο και εκείνοι είχαν μια εικόνα της Παναγίας στα χέρια τους. Όμως και κάθε φορά που ο Ελληνισμός βρέθηκε μπροστά σε οριακές καταστάσεις πάλι στην Παναγία απευθυνόταν και παρακαλούσε είτε στους Βαλκανικούς πολέμους , είτε στην Μικρασιατική καταστροφή, είτε το 40 , είτε στην τραγωδία της Κύπρου. Ποιος μπορεί να διαγράψει άλλωστε από την ιστορία μας τον τορπιλισμό της ΈΛΛΗΣ στην Τήνο μια τέτοια μέρα πριν από 89 χρόνια;
Το ελληνικό τοπίο αυτή τη μέρα κάθε χρόνο σε καλεί στη ραστώνη του Δεκαπενταύγουστου , στην ηρεμία των διακοπών, στην ελπίδα, στο φως. Μια ελπίδα και ένα φως που μας έχουν λείψει τόσο πολύ. Οι προηγούμενες μέρες με τις πυρκαγιές που δοκίμασαν και πάλι την ελληνική επικράτεια έκαναν και πάλι την ελπίδα ένα διαρκές ζητούμενο.
Η σημερινή μέρα προσφέρεται για ανακωχή. Ανακωχή με τη φύση και κυρίως με το μέσα μας, αφού γίναμε έτοιμοι για πόλεμο με οτιδήποτε μπορεί να μας προσφέρει ηρεμία και γαλήνη, αφού χάσαμε σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο ζωής που έδινε άλλη διάσταση στο Δεκαπενταύγουστο, τη μέρα που εξύμνησαν μέσα από τα ποιήματά τους οι μεγάλοι μας λογοτέχνες και μας την πρόσφεραν γεμάτη με τον ελληνικό τρόπο στα βιβλία τους.
Σήμερα όμως έχουμε εκείνη την απαραίτητη ευκαιρία να αναλογιστούμε και να αναμετρηθούμε με όσα χάσαμε και όσα μπορούμε να έχουμε ως συλλογικά ζητούμενα για να πάμε παρακάτω. Ο σεβασμός του ελληνικού τοπίου, η ηρεμία, ο τρόπος ζωής των προγόνων μέσα από τα ήθη και τα έθιμα σε όλη την Ελλάδα, η αλληλεγγύη , ο σεβασμός του άλλου, είναι πλέον ανάγκη για μια κοινωνία που βάλλεται από οτιδήποτε ξενόφερτο εδώ και δεκαετίες και είναι ο Δεκαπενταύγουστος εδώ για να μας θυμίσει οτι ακόμα υπάρχουν στοιχεία μιας ταυτότητας που δεν μπορεί και δεν πρέπει να επηρεάσει η επέλαση του άλλου.
«Αν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.» έγραφε ο Ελύτης, ας προσπαθήσουμε λοιπόν να σώσουμε την ελιά και το αμπέλι.
