Του Σάββα Παυλίδη
Νέα δεδομένα και ισορροπίες δημιουργούνται από χθες, όταν και δόθηκε στη δημοσιότητα το πόρισμα Καρώνη εκ μέρους του ΕΜΠ σχετικά με τα αιτία της πυρόσφαιρας στο δυστύχημα των Τεμπών. Πόρισμα το οποίο σε μεγάλο βαθμό βάζει οριστικά πλέον στο συρτάρι – τυπικά – κάθε σενάριο περί ύπαρξης εύφλεκτης ύλης στην εμπορική αμαξοστοιχίας το βράδυ της 28ης Φεβρουαρίου του 2023.
Θυμίζουμε πως η υπόθεση των Τεμπών και οι θεωρίες που ήθελαν την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό να παρέχουν συγκάλυψη σε εκείνους που έφεραν ευθύνη για την ύπαρξη παράνομου υλικού σε κάποια από της πλατφόρμες της αμαξοστοιχίας, μονοπώλησαν την πολιτική επικαιρότητα.
Μάλιστα επέφεραν και χειροπιαστές εξελίξεις, με την ΝΔ δημοσκοπικά στις αρχές του 2025 να καταγράφει σημαντική πτώση, και την ίδια ώρα την Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου (η οποία και αποτέλεσε προεξέχουσα της εν προαναφερθείσας θεωρίας) να φτάνει σε σημείο να ”πατήσει” ακόμα και στη δεύτερη θέση σε μία σειρά από γκάλοπ που είδαν το φως δημοσιότητας.
Ωστόσο οι συνθήκες που διαμορφώνονται το τελευταίο διάστημα, δημιούργησαν νέα δεδομένα. Πρώτο στάδιο αποτέλεσε το ”άδειασμα” του Πανεπιστημίου της Γάνδης στον εμπειρογνώμονα Κώστα Λακαφώση, ώστε εν τέλει να φτάσουμε χθες στο πόρισμα του ΕΜΠ που ουσιαστικά διαψεύδει όλα εκείνα τα οποία καιρό τώρα αποτέλεσαν πολιτικά επιχειρήματα σε μία σειρά από παράγοντες της αντιπολίτευσης.
Ανεξαρτήτως του τι ισχύει και τι όχι, τυπικά (και αυτό εν προκειμένω έχει σημασία) η υπόθεση πλέον αλλάζει επίπεδο και το ζήτημα της πυρόσφαιρας βγαίνει εκτός συζήτησης.
Παύει πλέον η κυβέρνηση να είναι απολογούμενη; Φυσικά και όχι. Διότι ακόμα τη βαραίνει κάτι το οποίο για αναίτιο λόγο πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Αναφερόμαστε φυσικά στην σύμβαση 717 και στις βαρύνουσες ευθύνες του υπουργείου Μεταφορών.
Στο σημείο αυτό να πούμε πως ειδικά σε ότι αφορά το ΠΑΣΟΚ έχει από χθες ανοίξει μία τεράστια συζήτηση μεταξύ στελεχών και μελών που ανήκουν στον στενό πυρήνα του Νίκου Ανδρουλάκη, σχετικά με το κατά πόσο έπρεπε η Χαριλάου Τρικούπη να γίνει ”ουρά” κομμάτων που υιοθέτησαν τέτοιες θεωρίες, αντί να επιμείνει στην άσκηση πίεσης προς τη κυβέρνηση αναφορικά με τις τριτοκοσμικές καταστάσεις που υπήρχαν στο σιδηροδρομικό δίκτυο.
Από χθες πάντως στο Μαξίμου υπάρχουν πανηγυρικοί τόνοι, αφού πλέον η συζήτηση πηγαίνει ακριβώς εκεί που τη βολεύει, γεγονός που αποδεικνύει πόσο σοβαρό ζήτημα αποτελεί η έλλειψη ισχυρού αντιπάλου με θεσμικό προφίλ, αντί για κόμματα που περισσότερο θυμίζουν ”φωτοβολίδες” από τη περίοδο 2012-2015.
Πάντως αν κάτι δημιουργείται ως επιστέγασμα το τελευταίο διάστημα, είναι πως επιχειρήθηκε μία πρωτοφανής παραπλάνηση, τόσο της κοινής γνώμης, όσο και μερίδας συγγενών των θυμάτων. Μία ακατάσχετη σεναριολογία η οποία περισσότερο θύμιζε κακόγουστη ταινία μυστηρίου, παρά ανάλυση μίας τόσο σοβαρής υπόθεσης.
Άγνωστο επίσης παραμένει τι ρόλο θα έχουν από σήμερα κόμματα με μονοθεματική ατζέντα, καθώς η ποιότητα του λόγου τους και το είδος των επιχειρημάτων τους ήταν εξαιρετικά περιορισμένα.
Ζητούμενο πάντως πλέον αποτελεί η συζήτηση θεσμικά και κοινοβουλευτικά να επιστρέψει εκεί που θα έπρεπε να μείνει εξ αρχής. Δηλαδή στις βαρύνουσες ευθύνες της κυβέρνησης σε ότι αφορά τις συνθήκες των σιδηροδρόμων. Και στις κινήσεις που θα όφειλε ένα ευρωπαϊκό κράτος σαν την Ελλάδα να είχε κάνει ώστε τραγωδίες σαν και αυτή της 28ης Φεβρουαρίου να μην συνέβαιναν ποτέ.
