Του Βασίλη Σπυρόπουλου
Κάποτε οι ελαιοπαραγωγοί όταν έφτανε το πλήρωμα του χρόνου για να μαζέψουν τον πολύτιμο καρπό ανησυχούσαν για το αν θα έχει ή όχι καλό καιρό. Οι εποχές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, δυστυχώς. Σήμερα η μεγάλη ανησυχία των αγροτών είναι αν θα καταφέρουν να βρουν εργάτες για να μαζέψουν τις ελιές και πόσο θα αναγκαστούν τους πληρώσουν.
Τα μεροκάματα που ακούς δεξιά και αριστερά προκαλούν εγκεφαλικά. Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του epikaira.gr, οι υποψήφιοι εργάτες, σχεδόν αποκλειστικά αλλοδαποί, ζητούν από 80 έως 100 ευρώ την ημέρα. Αξίζει σε αυτό το σημείο να διευκρινιστεί ότι αυτό το διόλου ευκαταφρόνητο ποσό αντιστοιχεί σε εργασία ενός 8ώρου, χοντρικά από τις 8 το πρωί έως τις 4 το μεσημέρι, και δεν συμπεριλαμβάνει τα καθημερινά έξοδα διατροφής, που μπορεί να είναι από μια τυρόπιτα και έναν καφέ μέχρι κανονικό φαγητό.
Θα μου πείτε: «Άνθρωποι είναι, πρέπει να φάνε και κάτι για να αντέξουν». Και δίκιο έχετε. Όποιος έχει μαζέψει ελιές, έστω και για μια φορά στη ζωή του, ξέρει καλά ότι αυτή η δουλειά δεν είναι καθόλου εύκολη. Χρειάζεται πολλά και γερά χέρια και καλή φυσική κατάσταση. Μπείτε, όμως, και στα παπούτσια των ελαιοπαραγωγών, που θέλουν να κάνουν, όσο είναι εφικτό, απόσβεση από προηγούμενες άσχημες χρονιές, τότε που ο καρπός ήταν λίγος και όχι τόσο καλός και η τιμή του ελαιολάδου ήταν χαμηλή.
Η κατάσταση για τους ελαιοπαραγωγούς γίνεται ακόμη χειρότερη αν σκεφτεί κανείς τα μεροκάματα που ζητούν όσοι έχουν εργαλεία νέας τεχνολογίας (π.χ. ελαιοραβδιστικά) που κάνουν την συγκομιδή πιο εύκολη και πιο γρήγορη. Σε αυτή την περίπτωση, τα νούμερα είναι αστρονομικά: φθάνουν μέχρι και τα 150 ευρώ την ημέρα, για ένα μόνο άτομο! Πως να μην περάσει από την σκέψη του αγρότη αν αξίζει ή όχι να μαζέψει τον καρπό ή όχι; Πώς να αντέξει η ήδη ταλαιπωρημένη τσέπη του ένα τέτοιο τεράστιο έξοδο, ακόμη και εάν η φετινή χρονιά προμηνύεται καλή;
Για αυτά τα εξωπραγματικά μεροκάματα, φταίμε και εμείς και η ρημάδα η νοοτροπία μας. Στην επαρχία, δεν είναι λίγοι οι νέοι άνθρωποι που απαξιώνουν το μάζεμα του καρπού της ελιάς. Προτιμούν να είναι αραχτοί στην καφετέρια όλη μέρα και να μην έχουν ούτε ευρώ στην τσέπη. Πώς, λοιπόν, να μην φθάσουν στον Θεό τα μεροκάματα που ζητούν οι ξένοι εργάτες; Από την άλλη, ό,τι και να πει κανείς για την κρατική μέριμνα είναι λίγο. Το κράτος και οι αρμόδιοι φορείς δεν δίνουν καμία σημασία, εδώ και πολλές δεκαετίες, στις ανησυχίες και τα προβλήματα του κόσμου που ασχολείται με τον πρωτογενή τομέα της οικονομίας. Το μόνο που κάνουν οι και καλά αρμόδιοι είναι να μοιράζουν αφειδώς επιδόματα σε νέους ανθρώπους, που έχουν μάθει πια να προτιμούν το καθισιό από την εργασία, παρά το ότι η τσέπη τους είναι άδεια.
