Του Κώστα Παππά
Οι αγροτικές κινητοποιήσεις δεν αποτελούν ένα ακόμα επεισόδιο διαμαρτυρίας, αλλά το πιο ηχηρό καμπανάκι κινδύνου για την ελληνική ύπαιθρο εδώ και χρόνια. Η κρίση που ξέσπασε γύρω από τις καθυστερήσεις και τις αστοχίες στις επιδοτήσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ, σε συνδυασμό με το ξέσπασμα κρουσμάτων ευλογιάς των προβάτων, δημιούργησε ένα εκρηκτικό μίγμα. Η κυβέρνηση βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα διπλό μέτωπο, για το οποίο δεν φαίνεται να διαθέτει ούτε άμεσο σχέδιο ούτε αποτελεσματικούς μηχανισμούς αντιμετώπισης.
Από τη μία πλευρά, οι επιδοτήσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ αποτελούν για τους παραγωγούς την οικονομική ραχοκοκαλιά που τους επιτρέπει να συνεχίσουν την παραγωγική τους δραστηριότητα. Οι καθυστερήσεις, τα λάθη στους υπολογισμούς και η αδιαφάνεια των διαδικασιών έχουν οδηγήσει χιλιάδες αγρότες σε απόγνωση. Με τις τιμές των ζωοτροφών και της ενέργειας να παραμένουν σε υψηλά επίπεδα, η απώλεια αυτών των πόρων δεν είναι απλώς ένα τεχνικό ζήτημα: είναι ζήτημα επιβίωσης. Οι αγρότες αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι και εξαπατημένοι, και αυτό το συναίσθημα τροφοδοτεί την ένταση των κινητοποιήσεων.
Από την άλλη πλευρά, το πρόβλημα της ευλογιάς των προβάτων πλήττει ιδιαίτερα τους κτηνοτρόφους, οι οποίοι βλέπουν το ζωικό τους κεφάλαιο να απειλείται χωρίς να έχουν πρόσβαση σε άμεση, επαρκή και οργανωμένη κρατική υποστήριξη. Η υγειονομική διαχείριση των ζωονοσολογικών κρίσεων απαιτεί ταχύτητα, τεχνογνωσία και συντονισμό – στοιχεία που, σύμφωνα με τους ίδιους τους παραγωγούς, απουσίασαν. Η απώλεια ζώων δεν είναι μόνο οικονομικό πλήγμα· είναι χτύπημα στην ψυχολογία και στη μακροχρόνια προσπάθεια των ανθρώπων που κρατούν ζωντανό ένα από τα πιο ευαίσθητα παραγωγικά κομμάτια της χώρας.
Το κοινό νήμα που ενώνει τις δύο κρίσεις είναι η αδυναμία της κυβέρνησης να αντιδράσει έγκαιρα, ουσιαστικά και με συνέπεια. Η επικοινωνιακή διαχείριση μπορεί να προσφέρει πρόσκαιρες εντυπώσεις, αλλά δεν μπορεί να αντικαταστήσει το πραγματικό έργο: την αναδιοργάνωση του ΟΠΕΚΕΠΕ, την ενίσχυση των περιφερειακών κτηνιατρικών υπηρεσιών, την ψηφιοποίηση των διαδικασιών και τη θέσπιση ενός σταθερού πλαισίου αντιμετώπισης κρίσεων.
Οι αγροτικές κινητοποιήσεις δεν πρόκειται να κοπάσουν όσο δεν διαφαίνεται μια πραγματική και τεκμηριωμένη λύση. Οι άνθρωποι της υπαίθρου απαιτούν δικαιοσύνη, αξιοπιστία και σεβασμό. Η κυβέρνηση καλείται πλέον όχι απλώς να ανασυντάξει τις δυνάμεις της, αλλά να ξαναχτίσει την εμπιστοσύνη με έναν κόσμο που νιώθει πως τον έχουν αφήσει πίσω. Χωρίς αυτή τη θεμελιώδη αποκατάσταση, το χάσμα θα μεγαλώνει – και μαζί του η κοινωνική ένταση.
