Του Κώστα Παππά
Η αντιμετώπιση των αγροτικών κινητοποιήσεων από την κυβέρνηση αναδεικνύει, για ακόμη μία φορά, ένα βαθύτερο πρόβλημα που διαπερνά τη δημόσια διοίκηση και τη σύγχρονη πολιτική κουλτούρα: την τάση να μετατρέπεται κάθε κοινωνική διεκδίκηση σε πεδίο πόλωσης, όπου ο ένας εργαζόμενος στρέφεται απέναντι στον άλλον. Δεν γίνεται όμως καμία συζήτηση για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ που οδηγεί σε τέτοιες εξελίξεις .Οι αποκλεισμοί δρόμων από τους αγρότες, ανεξάρτητα από το πώς τους αξιολογεί κανείς, λειτουργούν ως αφορμή για μια κυβερνητική στρατηγική που ενδυναμώνει τον κοινωνικό αυτοματισμό αντί να αναζητήσει ουσιαστικούς διαύλους διαλόγου.
Η ρητορική που επιστρατεύτηκε χρησιμοποιήθηκε με τρόπο που αποπροσανατολίζει από τις ρίζες του προβλήματος. Αντί να εξεταστούν οι διαρθρωτικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο πρωτογενής τομέας, οι οικονομικές πιέσεις και η ανισορροπία ανάμεσα στο κόστος παραγωγής και τις τιμές διάθεσης επιλέγονται άλλοι δρόμποι.
Έτσι, δημιουργήθηκε ένα κλίμα όπου η κοινωνία καλείται να επιλέξει στρατόπεδο: από τη μια οι “νομιμόφρονες” πολίτες που θέλουν ανοιχτούς δρόμους και από την άλλη οι “ταραξίες” αγρότες που διεκδικούν λύσεις, και αυτή ήταν μια πάγια πολιτική για την αντιμετώπιση αγροτικών κινητοποιήσεων και στο παρελθόν . Μια τέτοια διχοτόμηση είναι προβληματική, όχι μόνο γιατί απλουστεύει ένα σύνθετο ζήτημα, αλλά και γιατί υπονομεύει τον κοινωνικό ιστό. Ο πρωτογενής τομέας δεν είναι αποκομμένος από την υπόλοιπη οικονομία· όταν οι αγρότες ασφυκτιούν, επηρεάζεται η παραγωγική βάση της χώρας, η επισιτιστική ασφάλεια και η περιφερειακή ανάπτυξη.
Η κυβέρνηση, αντί να επενδύσει πολιτικό κεφάλαιο στο να δημιουργήσει εμπιστοσύνη και διάλογο, φαίνεται να επιλέγει την τακτική της επικοινωνιακής διαχείρισης. Με αυτό τον τρόπο μετατρέπεται ένας γνήσιος κοινωνικός αγώνας σε ζήτημα δημόσιας τάξης, γεγονός που όχι μόνο δεν επιλύει τα προβλήματα, αλλά τα παγιώνει.
Σε μια περίοδο διαρκών οικονομικών πιέσεων, οι αγρότες χρειάζονται σοβαρές, στοχευμένες λύσεις και όχι επικοινωνιακού τύπου αντιπερισπασμούς. Η κυβέρνηση οφείλει να εγκαταλείψει την πολιτική του Πόντιου Πιλάτου και να αναγνωρίσει ότι η κοινωνική συνοχή δεν επιτυγχάνεται με διαχωρισμούς, αλλά με ειλικρινή διάλογο και ουσιαστικές πολιτικές που στηρίζουν την παραγωγή και τον κόσμο της υπαίθρου. Με άλλα λόγια, χρειάζεται λιγότερη πόλωση και περισσότερη πολιτική.
