Του Σάββα Παυλίδη
Το πολιτικό σκηνικό δείχνει να κινείται σε μια φάση μετάβασης, όπου η αβεβαιότητα συνυπάρχει με τη στασιμότητα και η φθορά της εξουσίας δεν βρίσκει ακόμα τον φυσικό της αποδέκτη. Η ΝΔ απέχει αρκετά στις δημοσκοπήσεις από τα ποσοστά του 2019 και του 2023. Ωστόσο κανένα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν “κεφαλαιοποιεί” την κυβερνητικό φθορά.
Την ίδια ώρα η κοινωνία παρακολουθεί, κουρασμένη αλλά σε εγρήγορση, ενώ στο φόντο διαμορφώνονται νέες πολιτικές συντεταγμένες (ή τουλάχιστον προθέσεις) για κάτι νέο. Μέσα σε αυτή τη ρευστότητα, τρεις διαφορετικές φιγούρες ξεχωρίζουν, καθεμία εκφράζοντας μια διαφορετική ταχύτητα, έναν διαφορετικό τρόπο να αντιλαμβάνεται τη συγκυρία.
Ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δείχνει να έχει επιλέξει τη στρατηγική της σιωπής ή, ίσως, της μελετημένης αναμονής. Κινείται με την ψυχραιμία εκείνου που γνωρίζει ότι, όσο η δημόσια συζήτηση περιστρέφεται γύρω από το «αν» και «πότε» θα επανέλθει, ο ίδιος παραμένει στο επίκεντρο χωρίς να εκτεθεί. Το βιβλίο του λειτουργεί ως γέφυρα ανάμεσα στο παρελθόν και ένα αδιευκρίνιστο μέλλον, προσφέροντας πολιτική παρουσία χωρίς πολιτική δέσμευση. Το αν αυτή η τακτική θα αποδώσει μένει να φανεί. Προς το παρόν, δείχνει να κρατά ζωντανό ένα κομμάτι προσμονής σε ένα εκλογικό σώμα που δυσκολεύεται να συγκινηθεί από τα υπάρχοντα κόμματα.
Η περίπτωση της Μαρίας Καρυστιανού, αντίθετα, μοιάζει περισσότερο με σκιά παρά με σχήμα. Το όνομά της επανέρχεται συχνά στις πολιτικές συζητήσεις, ωστόσο η ίδια επιμένει να διαψεύδει ότι προτίθεται να ιδρύσει κόμμα. Μιλά για «κίνημα», μια έννοια ασαφή, συναισθηματική και χωρίς σαφές πολιτικό περίγραμμα. Αντικειμενικά, η παρουσία της λειτουργεί περισσότερο ως σύμπτωμα της εποχής παρά ως προοπτική της. Στο κενό πολιτικής εμπιστοσύνης, κάθε νέα φήμη μοιάζει να αποκτά διαστάσεις πρωτοβουλίας, μέχρι να διαψευστεί ή να ξεφουσκώσει. Ο κόσμος, ωστόσο, δείχνει κουρασμένος από «φήμες χωρίς πρόσωπο» και «κινήσεις χωρίς πρόταση».
Και εδώ μπαίνει στην εξίσωση ο Αντώνης Σαμαράς. Αντικειμενικά αποτελεί ο μόνος από τους τρεις που μιλά με πολιτικό λόγο και σαφήνεια. Δεν έχει ιδρύσει κόμμα ακόμα, αλλά δεν αρνείται να τοποθετηθεί ως πολιτικός παράγοντας. Με τις δημόσιες τοποθετήσεις του έχει επιβάλει ξανά τη φωνή του στον δημόσιο διάλογο, λειτουργώντας ως ο «παραδοσιακός πόλος λογικής» για ένα τμήμα της συντηρητικής βάσης που αισθάνεται απογοητευμένο από τη σημερινή κυβέρνηση. Εκεί όπου άλλοι αφήνουν υπονοούμενα, ο Αντώνης Σαμαράς διατυπώνει θέσεις.
Αυτό άλλωστε επιβεβαίωση και η τελευταία του συνέντευξη. Την ώρα που ο Αλέξης Τσίπρας απαγγέλει αποσπάσματα του βιβλίου του, και η Μαρία Καρυστιανού κινείται μεταξύ διαψεύσεων και επιβεβαιώσεων, ο Αντώνης Σαμαράς τοποθετείται πάνω σε όλα τα απτά ζητήματα που απασχολούν τη κοινή γνώμη. Καλύπτει εν ολίγοις την βασική ανάγκη των πολιτών για τη δημιουργία ενός πολιτικού φορέα που αποδομεί πολιτικά την κυβέρνηση Μητσοτάκη και το αφήγημα της.
