Του Άρη Τσιβλού
Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή την παραίτηση Τσίπρα από την κοινοβουλευτική
ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, το όνομα του πρώην πρωθυπουργού, βρίσκεται στο στόμα όλων
των Ελλήνων, δίνοντας τροφή σε συζητήσεις, αν θα κάνει κόμμα, πότε και ποιοι θα
προστρέξουν σε αυτό. Η απόφαση εξ άλλου, του σημερινού επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ,
του κ. Φάμελλου, να συμπορευτεί με το κόμμα Τσίπρα, όταν και εάν γίνει, όχι μόνο
πυροδότησε νέες συζητήσεις στην κεντροαριστερά, αλλά άνοιξε και μια νέα
πιθανότητα-πόρτα, για μια ακόμα διάσπαση, καθώς αντέδρασε έντονα ο κ. Πολάκης.
Οι διασπάσεις όμως, φαίνεται ότι αποτελούν παιδική ασθένεια στην αριστερά. Στις
εκλογές του 2023, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εκλέξει συνολικά 47 βουλευτές. Σήμερα, έχει μόλις
25, δηλαδή έχασε σχεδόν την μισή κοινοβουλευτική του ομάδα. Όπως θυμόμαστε,
έπειτα από τη ρήξη τους με τον Στέφανο Κασσελάκη αποχώρησαν οι εξής 11: Ε.
Αχτσιόγλου, Δ. Τζανακόπουλος, Ν. Ηλιόπουλος, Σ. Αναγνωστοπούλου, Θ. Φωτίου,
Ε. Τσακαλώτος, Π. Πέρκα, Μ. Τζούφη, Α. Χαρίτσης, Χ. Ζεϊμπέκ, Ο. Φερχάτ,
δημιουργώντας την κοινοβουλευτική ομάδα της «Νέας Αριστεράς». Το καλοκαίρι
του 2024 διεγράφη από την κοινοβουλευτική ομάδα η Αθηνά Λινού, η οποία μέχρι
στιγμής παραμένει ανεξάρτητη. Το έκτακτο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και η αποχώρηση
του Στέφανου Κασσελάκη οδήγησαν στην έξοδο και στην ανεξαρτητοποίηση από το
κόμμα ακόμη 6 βουλευτές: Α. Αυλωνίτης, Π. Παππάς, Ρ. Χρηστίδου, Κ. Μάλαμα, Θ.
Τζάκρη, Γ. Πούλου, ενώ έχουν αποχωρήσει και ο κ. Αποστολάκης, αλλά και η κ.
Θρασκιά, η οποία μαζί με τον κ. Π. Παππά, προσχώρησαν στο ΠΑΣΟΚ.
Ήταν χίλιοι δεκατρείς και έγιναν τρεις
Οι διασπάσεις όμως και οι αποχωρήσεις, έχουν μακρά ιστορία στην αριστερά και
ειδικότερα στο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς από εκεί προέκυψαν το ΜέΡΑ 25 του Γιάνη
Βαρουφάκη, αλλά και η Πλεύση Ελευθερίας της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Φυσικά,
δεν ήταν οι μόνες, αφού από την πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ του 2015, δεν έχει μείνει
σχεδόν κανείς, από τα πρωτοκλασάτα στελέχη του, που διετέλεσαν και υπουργοί,
όπως ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, ο Νίκος Βούτσης, ο Γιώργος Κατρούγκαλος, ο
Γιάννης Πανούσης, ο Γιώργος Σταθάκης, ο Χρήστος Σπίρτζης, η Τασία
Χριστοδουλοπούλου, ο Νίκος Τόσκας, ο Σταύρος Κοντονής, ο Γιάννης Τσιρώνης ,ο
Νίκος Κοτζιας και πολλοί άλλοι. Ακόμα και ο Θοδωρής Δρίτσας, που μετά την
παραίτηση Τσίπρα έγινε βουλευτής και αυτός εγκατέλειψε τον ΣΥΡΙΖΑ και
προσχώρησε στην Νέα Αριστερά.
Με λίγα λόγια, ο Αλέξης Τσίπρας, που ανέλαβε τον ΣΥΡΙΖΑ τον Φεβρουάριο του
2008 περίπου στο 4%, καλείται σήμερα από τον κόσμο της κεντροαριστεράς, να τον
ξανά-αναλάβει, αφού και πάλι έχει τα ίδια ποσοστά, καθώς ήταν ο μόνος μέχρι τώρα,
που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ μπροστάρη στις κεντροαριστερές δυνάμεις και τον οδήγησε
στην εξουσία, έστω και με το δεκανίκι των ΑΝΕΛ.
Η κριτική που δέχεται το υποψήφιο κόμμα Τσίπρα είναι ότι, πως θα μπορέσει να
δημιουργηθεί και να περπατήσει ένα κόμμα, με επικεφαλής τον Αλέξη, όταν ο ίδιος
αποτέλεσε τον πυρήνα των φυγόκεντρων δυνάμεων-προσώπων, όπως
προαναφέρθηκε. Η απάντηση, είναι απλή.
Στην πραγματικότητα ο Αλέξης Τσίπρας, μέσα από την προσωπική του διαδρομή και
ειδικά κατά την άσκηση της διακυβέρνησης της χώρας, μετατοπίστηκε από τις
ακραίες και ανεδαφικές θέσεις της αριστεράς και προσχώρησε, όπως και ο ίδιος
ανέφερε στην Θεσσαλονίκη, στην αντίληψη και δημιουργία ενός «σφριγηλού
κοινωνικού κράτους, συνδεδεμένο με αυθεντικό πατριωτισμό».
Ο Αλέξης Τσίπρας, εάν κάνει κόμμα-που θα το κάνει- δεν στοχεύει στο να μαζέψει τα
κομμάτια της αριστεράς, αλλά αντίθετα θέλει να δημιουργήσει μια νέα παράταξη,
στον χώρο της κεντροαριστεράς και αντίπαλο δέος στο σύνολο της δεξιάς. Να
σημειωθεί, ότι και στον χώρο της δεξιάς, υπάρχουν πολλές φυγόκεντρες δυνάμεις,
καθώς ήδη στην Νέα Δημοκρατία υπάρχουν τουλάχιστον δυο τάσεις, με την μια,
όπως φημολογείται, να είναι του κ. Δένδια, που διαφοροποιείται συστηματικά από
τον κ. Μητσοτάκη, ενώ υπάρχουν και τα κόμματα, «Ελληνική Λύση» του κ.
Βελόπουλου, η «Νίκη», η «Φωνή της Λογικής» της κ. Λατινοπούλου, «Οι
Σπαρτιάτες» κ.λ.π
Ηγέτης η Γιωργάκης
Πράγματι ο Αλέξης, έχει όλα τα χαρακτηριστικά, να γίνει τώρα ο νέος ηγέτης του
κεντροαριστερού χώρου, καθώς με την παραίτησή του από την βουλευτική έδρα,
δείχνει ότι δεν τον ενδιαφέρει απλά η «καρέκλα», αλλά ότι έχει όραμα για το μέλλον
της χώρας και θέλει να το υλοποιήσει. «Μόνο αν σπάσεις αυγά, μπορείς να κάνεις
ομελέτα», λέει ο σοφός λαός. Και όπως έχει αποδείξει η ιστορία, όσοι έγιναν ηγέτες
στην Ελλάδα, από όλους τους πολιτικούς χώρους, ήταν αυτοί που «έκοψαν τον
ομφάλιο λώρο», οικογενειακό ή πολιτικό και προχώρησαν μπροστά με νέους
πολιτικούς σχεδιασμούς.
Ο Αλέξανδρος Παπάγος, στον χώρο της δεξιάς, δεν έγινε αρχηγός του τότε Λαϊκού
Κόμματος, αλλά δημιούργησε τον «Ελληνικό Συναγερμό». Ο Κωνσταντίνος
Καραμανλής- ο Εθνάρχης-που τον διαδέχθηκε, δημιούργησε την ΕΡΕ. Το 1974
μάλιστα, καθώς ενδιάμεσα είχε παρεισφρήσει «η χούντα των συνταγματαρχών», δεν
γύρισε στα παλιά, αλλά δημιούργησε την Νέα Δημοκρατία.
Και ο Ανδρέας Παπανδρέου , δεν καταδέχτηκε να κληρονομήσει το κόμμα του
πατέρα του Γεώργιου Παπανδρέου, την Ένωση Κέντρου, αλλά το 1974,
δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ.
Σήμερα λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας καλείται να αποδείξει, αν πράγματι μπορεί να
ανέβει στο βάθρο των ηγετών ή θα έχει την τύχη του Γιωργάκη Παπανδρέου, που ενώ
υπήρξε πρωθυπουργός με το ΠΑΣΟΚ, στην συνέχεια αποχώρησε, δημιούργησε το
«Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών», όπου δεν κατάφερε να μπει στην βουλή, για να
ξαναγυρίσει στο ΠΑΣΟΚ, να διεκδικήσει ξανά την προεδρία και να χάσει από τον
Νίκο Ανδρουλάκη.
Η χώρα, ασφαλώς έχει ανάγκη, από αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων και πιθανόν
από την δημιουργία ενός δίπολου, όπως αυτό που υπήρχε από την μεταπολίτευση
μέχρι πρόσφατα, διότι οι πολίτες- οι Έλληνες- αυτό που θέλουν και ζητούν, είναι ένα
ισχυρό ανθρώπινο κοινωνικό κράτος, που θα τους σέβεται και θα τους δίνει το
εφαλτήριο των ίσων ευκαιριών. Οι Έλληνες θέλουν και ζητούν, δωρεάν παιδεία και
υγεία και τους οργανισμούς κοινής ωφέλειας (ΔΕΚΟ), να είναι δημόσιοι και όχι
νεοφιλελεύθεροι και καπιταλιστικοί, που να τους ενδιαφέρει το κέρδος και να
ανήκουν σε ιδιώτες. Οι Έλληνες θέλουν όραμα όπως ενορχηστρώθηκε στις
συνθέσεις των Χατζηδάκη, Θεοδωράκη, Ξαρχάκου, Μικρούτσικου, Σαββόπουλου
και όχι διαχειριστή πολυκατοικίας.
