Του Κώστα Παππά
Όσο περνάει ο καιρός τόσο και πιο πολύ εντοπίζουμε οτι το νέφος που έχει δημιουργηθεί στο νου και την κρίση της ελληνικής κυβέρνησης για τα εσωτερικά θέματα μεταδίδεται και στα ζητήματα της εξωτερικής μας πολιτικής. Η πολιτική και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα , η πολιτική των ήρεμων νερών και του κατευνασμού της Τουρκίας όχι μόνο δεν αποδίδει, αλλά αποθρασύνει ακόμα περισσότερο τους γείτονες , οι οποίοι οσμίζονται στον διπλωματικό αέρα την ατολμία και τον φόβο της εξωτερικής μας πολιτικής.
Την ίδια στιγμή πληροφορίες μας αναφέρουν οτι αρχίζει να παρατηρείται κινητικότητα και στο Κυπριακό. Για το θέμα αυτό τα epikaira.gr είχαν αποκαλύψει εδώ και αρκετές μέρες, διαβάστε εδώ , οτι ο αμερικανικός παράγοντας φαίνεται να ενδιαφέρεται για την προώθηση μιας λύσης. Δεν θα αναφέρουμε όμως περισσότερα πράγματα αυτή τη στιγμή, αν και έχουμε σχετικές πληροφορίες, όσο διαμορφώνεται στο παρασκήνιο μια προσπάθεια επίλυσης του εθνικού αυτού θέματος, έχοντας πάντοτε υπ όψιν μας το συμφέρον της χώρας. Εκείνο που σημειώνουμε απλά και το καταθέτουμε με χαρά είναι οτι αρκετές μέρες μετά όσα σημειώναμε με το παραπάνω άρθρο μας επαναλαμβάνονται από άλλα μεγάλα site στην Ελλάδα και την Κύπρο.
Πέρα όμως από το κυπριακό το νεφέλωμα που επικρατεί στην εξωτερική μας πολιτική σχετίζεται και με άλλα θέματα μείζονος σημασίας για την Ελλάδα. Η ενδεχόμενη συμμετοχή της Τουρκίας στο ευρωπαϊκό εξοπλιστικό πρόγραμμα safe είναι από μόνη της μια πρόκληση για την Ελλάδα και την Κύπρο. Το γεγονός οτι συσχετίζουμε την συμμετοχή της Τουρκίας στο πρόγραμμα αυτό με την άρση του casus belli αποτελεί μια σπασμωδική κίνηση της εξωτερικής μας πολιτικής, που σίγουρα δεν επιλύει το ζήτημα των τουρκικών απειλών. Το αναφέρουμε αυτό , γιατί η Ελλάδα όχι τώρα, αλλά και επι άλλων κυβερνήσεων συνεχίζει να απεμπολεί ένα βασικό κυριαρχικό της δικαίωμα, την επέκταση των ναυτικών της μιλίων από τα 6 στα 12. Η απειλή περί casus belli εις βάρος μας, θεσμοθετήθηκε από την Άγκυρα τον Ιούνιο του 1995, λίγες ημέρες μετά την κύρωση της Συμβάσεως για το Δίκαιο της Θάλασσας από τη Βουλή των Ελλήνων (Νόμος 2321/1995, ΦΕΚ Α΄136/23.06.1995), ένα σημαντικό νομικό κείμενο που μας δίνει το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών μας υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια.
Εδώ μπαίνει λοιπόν ένα πολύ κρίσιμο ερώτημα. Αν υποθέσουμε οτι η Τουρκία αποσύρει το casus belli, η Ελλάδα στη συνέχεια θα κάνει επιτέλους χρήση του κυριαρχικού της δικαιώματος και θα επεκτείνει τα ναυτικά της μίλια από τα 6 στα 12; Θέτουμε αυτό το ερώτημα γιατί στη Βουλή από τα πλέον επίσημα χείλη όπως αυτά του κ. Γεραπετρίτη έχουμε ακούσει οτι δεν θα κάνουμε βήμα πίσω από τα 6ν.μ. Μα δεν συζητούσαμε ποτέ για τα 6 αλλά για τα 12 ν.μ , που είναι το όριο του κυριαρχικού δικαιώματος της Ελλάδας σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο της θάλασσας. Αν έχει αλλάξει κάτι σε αυτό και δεν το γνωρίζουμε τότε υπάρχει σαφέστατα σοβαρό πρόβλημα. Δεν μπορεί η Τουρκία να κρίνει και πολύ περισσότερο να ακυρώσει ούτε το διεθνές δίκαιο , ούτε να μας απαγορεύσει με οποιονδήποτε τρόπο την χρήση νομίμου δικαιώματος. Όσοι προτάσσουν ως κέρδος από μια τέτοια διαπραγμάτευση την αποφυγή πολέμου, θα πρέπει να ξέρουν ότι με υποχωρήσεις σε τέτοια ζητήματα δεν εξαγοράζεται η ειρήνη, αντίθετα η χώρα καθίσταται όμηρος των αυθαίρετων τακτικών της Τουρκίας και της ανοίγει η όρεξη για περισσότερες παράνομες διεκδικήσεις.
Αν σε όλα αυτά συνυπολογίσουμε και τις βλέψεις της γείτονος να αγοράσει τα ευρωπαϊκά Eurofighter ,άλλωστε επι του θέματος εκκρεμεί συνάντηση Ερντογάν -Μέρτς σε λίγες μέρες, βλέπουμε οτι τα θολά σημεία πολλαπλασιάζονται και εμείς μένουμε πίσω από τις εξελίξεις. Η Ελλάδα και η Κύπρος είναι χώρες της ΕΕ. Δεν είναι δυνατόν άλλες χώρες της ΕΕ στον βωμό του κέρδους και μόνο των πολεμικών τους βιομηχανιών να ξεπερνούν αβρόχοις ποσί το casus belli της Άγκυρας απέναντι στην Ελλάδα, άρα την απειλή πολέμου σε κοινό ευρωπαϊκό έδαφος και να εξοπλίζουν μiα χώρα που είτε με το πρόγραμμα safe, είτε με τα eurofighter, κραδαίνει την απειλή πολέμου εναντίον μιας χώρας μέλους της ΕΕ και κατέχει παρανόμως επίσης κομμάτι ευρωπαϊκού εδάφους στην Κύπρο. Δεν είναι δυνατόν η Ουκρανία να αντιμετωπίζεται με διαφορετικό τρόπο από τους Ευρωπαίους, όταν μια χώρα μέλος της ΕΕ δέχεται την διαρκή απειλή στα ανατολικά της σύνορα από την Τουρκία και την ίδια στιγμή η ΕΕ να εξοπλίζει τη χώρα αυτή. Πρόκειται για μια κυνικά διαστροφική και προκλητική στάση κάποιων ευρωπαίων εταίρων μας εναντίον της ίδιας της εθνικής μας κυριαρχίας. Δεν είναι δυνατόν λοιπόν να μην μιλάμε για όλα αυτά και να μην σκληραίνουμε την στάση μας ακόμα και στα ευρωπαϊκά φόρα.
Το παιχνίδι είναι δεδομένο οτι θα γίνει πιο δύσκολο και εμείς κατεβαίνουμε σε μια διπλωματική μάχη με πολύ soft θέσεις, που ανοίγουν τις ορέξεις σε εκείνους που δεν καταλαβαίνουν παρά μόνο την γλώσσα της δυναμικής αντίδρασης σε διπλωματικό επίπεδο.
