Του Κώστα Παππά
Η ελληνική πολιτική σκηνή εδώ και κάποια χρόνια στην Ελλάδα παρουσιάζει μια περίεργη παθογένεια που παράγει μια εκκωφαντική σιωπή του ελληνικού πολιτικού κόσμου στα όσα διαδραματίζονται στον δημόσιο βίο , αλλά και στην ελληνική κοινωνία. Αν κάποιος επιχειρούσε να σταχυολογήσει σε δύο λέξεις την ελληνική πραγματικότητα των τελευταίων μηνών έφθαναν οι λέξεις ΟΠΕΚΕΠΕ και ακρίβεια για να κεφαλαιοποιήσουν και να συμπυκνώσουν μια κατάσταση, η οποία οδηγεί σε μια μεγάλη φθορά όχι μόνο την κυβέρνηση , αλλά και σύσσωμο το πολιτικό προσωπικό της αντιπολίτευσης.
Από τη μία έχουμε μια κυβέρνηση που επιχειρεί επικοινωνιακά να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα και από την άλλη μια αντιπολίτευση που δεν μπορεί να σχηματίσει μια κυβερνητική πρόταση που θα αποτελέσει μια επιλογή για τους πολίτες , ένα αντίπαλο δέος. Δεν πρέπει να έχει καταγραφεί στα χρονικά της ελληνικής , αλλά και πιθανότατα της σύγχρονης Ευρωπαϊκής πολιτικής ιστορίας μια τέτοια αντιφατική πολιτική εικόνα, ένα τέτοιο πολιτικό αδιέξοδο, που κανείς δεν γνωρίζει πως θα εξελιχθεί. Η Ελληνική , αλλά και η ευρωπαϊκή πολιτική ιστορία λειτουργεί πάντα με κομματικά δίπολα , δηλαδή με δύο ισχυρές πολιτικές προτάσεις που κατατίθενται στους πολίτες και με πολλές άλλες που λειτουργούν συμπληρωματικά στο μενού των πολιτικών επιλογών.
Στην Ελλάδα από τις εκλογές του 2019 και μετά έχει χαθεί κάτι ζωτικό για την δημοκρατία και τελικά για τους ίδιους τους κανόνες του πολιτικού παιχνιδιού, η δυνατότητα της ισχυρής εναλλακτικής. Πρόκειται για μια αναπηρία που απέκτησε ξαφνικά η πολιτική ζωή της χώρας σε συνδυασμό με τα παιχνίδια εξουσίας και διαπλοκής που συντέλεσαν στα μέγιστα για αυτή την εικόνα, δηλαδή ενός κυρίαρχου που δεν αμφισβητείται και που μπορεί να θέσει χωρίς ουσιαστικό αντίλογο τους δικούς του κανόνες. Αυτή η ευγενική χορηγία των πάντοτε ισχυρών συμφερόντων της διαπλοκής προς την σημερινή κυβέρνηση έχει τελικά αντίκτυπο και στην μέχρι τώρα πολιτικό μονόλογο του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Ήταν άλλωστε πολλοί εκείνοι που επισήμαναν οτι η απουσία πραγματικής αντιπολίτευσης στη χώρα θα οδηγούσε αργά η γρήγορα σε μαρασμό την κυβέρνηση, η οποία δεν έχει απέναντί της ένα ισχυρό αντιπολιτευτικό αντίλογο που θα λειτουργούσε συσπειρωτικά και για την ίδια . Αποτέλεσμα αυτής της απουσίας άλλης πρότασης είναι να δημιουργείται αυτό το κατακερματισμένο σκηνικό με τους πολλούς μικρούς παίκτες και μία κυβέρνηση που πλέον θα εισπράττει όλο και πιο πολύ την δυσαρέσκεια, καθώς έχει πλέον ως αξιωματική αντιπολίτευση τους ίδιους τους πολίτες, οι οποίοι δείχνουν πλέον ανοικτά την απογοήτευσή τους και βρίσκονται σε μια κατάσταση αναμονής για το καινούργιο που πρέπει να εμφανιστεί με κάποιον τρόπο.
Η εικόνα των δημοσκοπήσεων βοά πως η χώρα χρειάζεται πειστικό πολιτικό αντίλογο στα όσα συμβαίνουν και οδηγούν την πολιτική ζωή στην απόλυτη απαξίωση. Αυτό το καινούργιο έχει καταστεί πλέον αναγκαίο, καθώς ο θεσμικός ρόλος μιας ισχυρής αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι αναγκαίος για την ΄ίδια τη δημοκρατία , αλλά και για τα συμφέροντα της Ελλάδας στο εξωτερικό. Πολλοί είναι εκείνοι που διαπιστώνουν πως ο μονόλογος και στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής δημιουργεί συνεχείς αρρυθμίες και μια κατάσταση πιθανότατα και επικίνδυνη για την Ελλάδα την ώρα που λαμβάνουν χώρα γύρω μας καταιγιστικές αλλαγές και ζυμώσεις. Την ίδια στιγμή η Τουρκία παραμένει μια διαρκής απειλή που προφανώς δεν θέλει καν να εισέλθει στη σημασία της λογικής των “ήρεμων νερών”.
Ωστόσο όλο αυτό το αλλοπρόσαλλο πολιτικό πεδίο μοιάζει έτοιμο να υποδεχτεί πια μια νέα καταιγίδα πολιτικών εξελίξεων μέσα από το σκάνδαλο του ΟΕΠΕΚΕΠΕ , αλλά κανείς δεν γνωρίζει πως θα τη διαχειριστεί από τη μία μια αδύναμη και κουρασμένη κυβέρνηση και από την άλλη μια σχεδόν εξαφανισμένη αντιπολίτευση. Όλα μοιάζουν τόσο ήσυχα ενώ το παρασκήνιο ήδη φέρνει το βουητό μιας επικίνδυνης καταιγίδας, η οποία θα δοκιμάσει όχι μόνο τις τελικές αντοχές της κυβέρνησης , αλλά συνολικά του πολιτικού κόσμου.
Από εκεί και πέρα μετά και από αυτή την καταιγίδα που αναμένεται σε πολλά μέτωπα , η πολιτική πραγματικότητα στην χώρα θα αλλάξει με πολύ γρήγορους ρυθμούς, όχι γιατί το υπάρχον πολιτικό προσωπικό μπορεί να κάνει κάτι για την αλλαγή αυτή , αλλά γιατί η πίεση των γεγονότων θα διαμορφώσει μια άλλη εικόνα και μια βαλβίδα πολιτικής αποσυμπίεσης. Θα εκφραστεί αυτό το άλλο με την πιθανή δημιουργία ενός νέου πόλου που συζητιέται πλέον πολύ έντονα; Με την εσωστρέφεια μέσα στο κυβερνών κόμμα που θα αποκτήσει συγκεκριμένα πολιτικά χαρακτηριστικά ; Μπορεί και με τα δύο ταυτόχρονα.
