Του Σάββα Παυλίδη
Τουλάχιστον αμήχανη είναι η εικόνα του ΠΑΣΟΚ εν όψει της μακράς προεκλογικής πορείας προς τις εθνικές κάλπες του 2027. Παρά τις ελπίδες για ένα θεαματικό come back στην πολιτική σκηνή της χώρας, το κόμμα του Νίκου Ανδρουλάκη δείχνει να παραμένει στάσιμο — αν όχι φθίνων — στις περισσότερες δημοσκοπήσεις, με τα ποσοστά του να κινούνται σταθερά κάτω από το 12%, τη στιγμή που η Νέα Δημοκρατία ανακάμπτει και η Πλεύση Ελευθερίας παραμένει σταθερά πάνω από την Χαριλάου Τρικούπη.
Η δημοσκοπική στασιμότητα έχει αρχίσει να προκαλεί ανοιχτό προβληματισμό στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο γιατί δεν επιβεβαιώνονται οι προσδοκίες περί εδραίωσης ενός αυτόνομου, ισχυρού πόλου, αλλά και επειδή ο πολιτικός λόγος του κόμματος δεν φαίνεται να διαπερνά ευρύτερα εκλογικά ακροατήρια. Το αφήγημα περί “σοσιαλδημοκρατικής ανασυγκρότησης” δεν αποκτά χειροπιαστή απήχηση, ενώ η απουσία εναλλακτικών και συγκρουσιακών θέσεων σε καίρια ζητήματα περιορίζει την αναγνωρισιμότητα και την επιρροή του κόμματος.
Πολλά κομματικά στελέχη θεωρούν πως ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν κατάφερε, σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά την εκλογή του, να εμπνεύσει εμπιστοσύνη ως ηγετικό πρόσωπο που μπορεί να επαναφέρει το ΠΑΣΟΚ σε τροχιά εξουσίας. Κορυφαίοι βουλευτές και περιφερειακά στελέχη αφήνουν πια ανοιχτά να εννοηθεί ότι, εφόσον συνεχιστεί η πτωτική τάση, θα τεθεί θέμα ηγεσίας — ή, τουλάχιστον, θέμα “πολιτικής κατεύθυνσης”, μια συνήθης διατύπωση-προθάλαμος εσωκομματικών ανατροπών.
Ένα νέο, εξωτερικό στοιχείο που προσθέτει πίεση στη Χαριλάου Τρικούπη είναι το φημολογούμενο κόμμα Σαμαρά. Αν και κινείται δεξιότερα του ΠΑΣΟΚ, στελέχη του κόμματος ανησυχούν σοβαρά για το ενδεχόμενο να απορροφήσει σημαντικό κομμάτι των συντηρητικών ψηφοφόρων του μεσαίου χώρου που ακόμη διατηρούν θετική ανάμνηση από την περίοδο της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου (2012-2015). Το φλερτ της βάσης με τον “οικονομικό ρεαλισμό” εκείνης της περιόδου ενδέχεται να δημιουργήσει πολιτική ροή προς ένα τέτοιο νέο σχήμα, υπονομεύοντας περαιτέρω την εκλογική επιρροή του ΠΑΣΟΚ.
