Του Κώστα Παππά
Η εικόνα ενός αγρότη να συλλαμβάνεται ενώ φωνάζει «χρωστάω παντού» δεν είναι απλώς ένα στιγμιότυπο από μια ακόμη κοινωνική ένταση. Είναι η σύνοψη μιας εποχής, μιας πολιτικής πραγματικότητας που συστηματικά αφήνει τους πολίτες εκτεθειμένους, ασφυκτιώντας κάτω από βάρη που δεν δημιούργησαν οι ίδιοι. Η συγκεκριμένη φράση, ειπωμένη μέσα σε μια σκηνή έντασης, λειτουργεί σαν γροθιά στο στομάχι: μια αυθόρμητη ομολογία που συμπυκνώνει την απόγνωση χιλιάδων ανθρώπων.
Οι αγρότες, όπως και πολλοί άλλοι επαγγελματικοί κλάδοι, βρίσκονται αντιμέτωποι με μια κρατική πολιτική που μοιάζει να τους βλέπει περισσότερο ως εμπόδιο παρά ως πυλώνα της οικονομίας. Με κόστος παραγωγής να ανεβαίνει, με γραφειοκρατικά βάρη να διογκώνονται και με τις αγορές να λειτουργούν ανεξέλεγκτα, η κυβέρνηση εμφανίζεται μόνιμα βραδυκίνητη, αμήχανη ή απλώς απρόθυμη να παρέμβει ουσιαστικά.
Κι όμως, την ίδια στιγμή που ο πρωτογενής τομέας ρημάζει, οι ανακοινώσεις και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα συνεχίζονται με σταθερό ρυθμό. Υποσχέσεις, επιδοτήσεις-ψίχουλα, «στρατηγικά σχέδια» που δεν φτάνουν ποτέ στο χωράφι, ούτε στο πορτοφόλι του αγρότη. Η αντίφαση είναι κραυγαλέα: η δημόσια εικόνα της κυβέρνησης παρουσιάζει μια χώρα που «προχωρά», ενώ η πραγματικότητα στις τοπικές κοινωνίες μαρτυρά μια πανεθνική κόπωση, μια συστηματική οικονομική διάβρωση.
Το περιστατικό με τον αγρότη δεν είναι η εξαίρεση· είναι ο κανόνας. Οι άνθρωποι της περιφέρειας νιώθουν ότι βρίσκονται στο περιθώριο πολιτικών αποφάσεων που λαμβάνονται χωρίς αυτούς, ερήμην τους και συχνά εις βάρος τους. Όταν ο πολίτης φτάνει στο σημείο να φωνάζει «χρωστάω παντού», δεν εκφράζει μόνο οικονομική ασφυξία, αλλά και πολιτική αγανάκτηση. Είναι μια κραυγή που λέει: «Δεν αντέχω άλλο, και κανείς δεν με ακούει».
Η κυβέρνηση, αντί να σκύψει με σοβαρότητα πάνω από αυτά τα προβλήματα, μοιάζει εγκλωβισμένη σε μια αυτάρεσκη βεβαιότητα ότι όλα βαίνουν καλώς. Όμως η πραγματικότητα την προδίδει. Όσο συνεχίζει να αγνοεί τη βάση της κοινωνίας, τόσο θα πληθαίνουν οι φωνές αγανάκτησης — από τα χωράφια, τα εργοστάσια, τα μικρά μαγαζιά και κάθε γωνιά της χώρας όπου οι άνθρωποι προσπαθούν να επιβιώσουν.
Η φράση «χρωστάω παντού» δεν είναι απλώς ένα ξέσπασμα. Είναι το πιο ειλικρινές πολιτικό σχόλιο της χρονιάς. Και η κυβέρνηση οφείλει, επιτέλους, να το ακούσει.
