Του Κώστα Παππά
Στις 23 Μαρτίου 2026 θα ξεκινήσει η δίκη για το έγκλημα, όπου 57 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους. Η ημερομηνία διεξαγωγής της δίκης καθορίστηκε από τον Εισαγγελέα Εφετών Λάρισας, Σωτήρη Μπακαΐμη, δύο χρόνια και πλέον μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα που συγκλόνισε ολόκληρη την χώρα. Η δίκη αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον καθώς στο εδώλιο θα καθίσουν 36 άτομα, οι 33 κατηγορούμενοι για διατάραξη συγκοινωνιών και σειρά πλημμεληματικών πράξεων. Τρεις αντιμετωπίζουν μόνον πλημμελήματα.
Ειδικότερα, οι 33 αντιμετωπίζουν το αδίκημα της επικίνδυνης παρέμβασης στη συγκοινωνία μέσων σταθερής τροχιάς με ενδεχόμενο δόλο με επικίνδυνες για την ασφάλεια της συγκοινωνίας πράξεις, βαριά σωματική βλάβη μεγάλου αριθμού ανθρώπων και σημαντική βλάβη σε εγκαταστάσεις κοινής ωφελείας, δυνατότητα κινδύνου περισσότερων προσώπων και δυνατότητα κοινού κινδύνου για ξένα πράγματα, τελεσθείσας και κατ’ εξακολούθηση και από κοινού. Βαριά αδικήματα που αντιμετωπίζονται ως κακουργήματα.
Και ενώ η δίκη θα ξεκινήσει τότε η αλήθεια είναι οτι στην κοινωνία έχει πλέον παγιωθεί η άποψη οτι στο εδώλιο των κατηγορουμένων θα έπρεπε να βρεθούν και άλλα πρόσωπα από τον πολιτικό χώρο. Βέβαια έιναι άλλη η διαδικασία που διερευνά την συμμετοχή πολιτικών προσώπων στην υπόθεση των Τεμπών και όταν αυτά θα φθάσουν στον φυσικό δικαστή θα αντιμετωπίζουν πλημμεληματικού τύπου κατηγορίες.
Ωστόσο εδώ θα πρέπει να διευκρινιστεί κάτι. Η δικαιοσύνη πραγματοποιεί μια έρευνα μέσα από την οποία αποδίδονται ή όχι κατηγορίες σε κάποια πρόσωπα, ώστε να παραπεμφθούν σε δίκη με βάση κάποιες συγκεκριμένες κατηγορίες. Προφανώς η δικαιοσύνη δεν κινείται με βάση τις υποψίες μας ή την ανάγκη να δούμε να δικάζεται στην Ελλάδα ένα πολιτικό πρόσωπο οπωσδήποτε για να ικανοποιηθεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Ωστόσο αυτή είναι μια γενική αρχή. Στην υπόθεση των Τεμπών όμως στα μάτια και την συνείδηση της κοινής γνώμης οι πραγματικοί υπαίτιοι της τραγωδίας δεν θα βρεθούν μπροστά στον φυσικό δικαστή με τις ανάλογες κατηγορίες.
Το αίσθημα δικαίου μιας κοινωνίας, που παρακολουθεί τις παλινωδίες της υπόθεσης αυτής και από τον τρόπο με τον οποίο έγινε η ποινική της διαχείριση και από το δίχτυ που καλύπτει τις ενδεχόμενες ποινικές ευθύνες πολιτικών προσώπων διαχρονικά, πλήττεται για ακόμα μια φορά, όχι μόνο γιατί αυτά τα πολιτικά πρόσωπα δεν αντιμετώπισαν βαρύτερες κατηγορίες , αλλά γιατί το αίσθημα ατιμωρησίας οξύνεται από το γεγονός οτι η διερεύνηση των δικών τους ευθυνών έκλεισε άρον άρον με τα πορίσματα μιας πλειοψηφίας στη Βουλή. Αυτός ο τρόπος διερεύνησης των ποινικών ευθυνών πολιτικών προσώπων θα πρέπει επιτέλους να αλλάξει και η δικαιοσύνη να έχει την δυνατότητα να αντιμετωπίζει και τα πολιτικά πρόσωπα με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζει και τους υπόλοιπους πολίτες που δεν απολαμβάνουν την κοινοβουλευτική και υπουργική ασυλία , ειδικότερα σε τέτοια γεγονότα μείζονος σημασίας.
Αν αυτό δεν αλλάξει πάντα θα υπάρχει η πεποίθηση στην κοινωνία οτι οι πολιτικοί έχουν έναν τρόπο, που τους δίνει μια κοινοβουλευτική διαδικασία, να πέφτουν πάντα στα μαλακά μόνο και μόνο γιατί έχουν την ιδιότητα του προσώπου που ασκεί εξουσία. Αυτή η αντιμετώπιση είναι η χειρότερη δυσφήμιση για τον κοινοβουλευτικό βίο της χώρας και για την ίδια την δημοκρατία.
