Του Κώστα Παππά
Θυμάμαι οτι οι παλιότεροι δάσκαλοι της δημοσιογραφίας δίνανε ένα πολύ συγκεκριμένο παράδειγμα στους πιο μικρούς για να τους εξηγήσουν τί είναι είδηση. Μας έλεγαν λοιπόν οτι ” Είδηση δεν είναι αν ένας σκύλος δαγκώσει έναν άνθρωπο , αλλά όταν ένας άνθρωπος δαγκώσει ένα σκύλο”. Αυτόν τον χρυσό κανόνα της δημοσιογραφίας όμως φαίνεται να αγνοούν κάθε χρόνο πάνω κάτω τέτοιες μέρες πολλοί συνάδελφοι. Πιθανότατα και εσκεμμένα , γιατί δυστυχώς ζούμε στην εποχή που μεγεθύνεται το τίποτα και σμικραίνει το πολύ.
Από πότε λοιπόν είναι είδηση οτι τον Ιούλιο μήνα θα έχουμε 40 βαθμούς και παραπάνω; Αν ανατρέξει ο οποιοσδήποτε σε προηγούμενα καλοκαίρια της ζωής του θα θυμηθεί οτι πάντα τέτοια εποχή έκανε πολύ ζέστη και μάλιστα οι παλιότεροι θα θυμούνται οτι δεν υπήρχαν και τα κλιματιστικά για να την αντιμετωπίσουμε. Είδηση σαφέστατα θα ήταν κάποιες ασυνήθιστα χαμηλές θερμοκρασίες για την εποχή. Δυστυχώς όμως η τρομολαγνεία με την οποία αντιμετωπίζουμε πλέον τα καιρικά φαινόμενα και την φύση, μας κάνει να φοβόμαστε το αυτονόητο. Μην ξεχνάμε οτι τα τελευταία χρόνια αρχίσαμε να βαφτίζουμε επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα την βροχή και τους ανέμους που βλέπουμε Δεκέμβριο ή Γενάρη μήνα , λες και τα προηγούμενα χρόνια μέσα στο Χειμώνα δεν είχαμε κακοκαιρίες.
Ο σύγχρονος άνθρωπος που ζει μπροστά σε μια οθόνη και δέχεται καθημερινά έναν βομβαρδισμό μηνυμάτων για τον καιρό και τα καιρικά φαινόμενα , γιατί να είστε σίγουροι οτι ο καιρός πουλάει , γι αυτό και πολλοί μετεωρολόγοι έχουν πλουτίσει και λέει ο καθένας με άλλα λόγια τον δικό του καιρό με αναρτήσεις. ο καθημερινός άνθρωπος λοιπόν αισθάνεται οτι απειλείται από τη ζέστη, το κρύο, τη βροχή , φαινόμενα που κάθε γενιά ζούσε ακόμα και σε ακραίες εκφάνσεις τους. Αφήστε πάλι αυτές τις οδηγίες που σου λένε μην βγαίνετε στη ζέστη , περιορίστε τις μετακινήσεις σας , έρχονται έκτακτα καιρικά φαινόμενα. Στην ψυχοσύνθεση λοιπόν του σύγχρονου ανθρώπου των πόλεων που έχει αποκοπεί εντελώς από την επαφή με τη φύση και που το διαδίκτυο και η τηλεόραση κυριαρχούν στη ζωή του , όλα αυτά μοιάζουν με τρομοκρατικές απειλές. Έτσι δεν χαίρεται ούτε την ζέστη του Καλοκαιριού, ούτε το κρύο του Χειμώνα, ούτε ακόμα και την βροχή ή το χιόνι , γιατί αισθάνεται οτι όλα αυτά απειλούν την ζωή του.
Είναι άλλο πράγμα ο καθένας να λαμβάνει μέτρα αυτοπροστασίας, ειδικότερα αν ανήκει σε ευπαθείς ομάδες και άλλο πράγμα να τρομοκρατείται ο γενικός πληθυσμός από τις λογικές υψηλές θερμοκρασίες της εποχής. Άλλωστε στην εποχή μας ποιος δεν ξέρει ειδικότερα αν έχει κάποιο πρόβλημα υγείας πως θα πρέπει να προστατευθεί στα καιρικά φαινόμενα. Αυτή η επαναληπτικότητα των υπενθυμίσεων γίνεται για τον άνθρωπο υποσυνείδητα μια υπενθύμιση απειλής, η οποία στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ανύπαρκτη.
Το αποτέλεσμα είναι οι άνθρωποι να κλείνονται όλο και περισσότερο , να μην έρχονται σε επαφή με την φύση, να φοβούνται τον αέρα, τη βροχή , τη ζέστη, το κρύο να φοβούνται δηλαδή την ίδια την φύση της οποίας αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι και εν τέλη την ίδια την καθημερινότητά τους. Αυτός ο φοβισμένος και χειραγωγούμενος πολίτης είναι ο καλύτερος πελάτης ενός συστήματος που με τον τρόπο αυτό καθημερινά μεταφέρεις και μια νέα οπτική για την ζωή και τα πράγματα , ύπουλα και συνειδητά, διαμορφώνουν ένα μάτριξ φόβου για όλα .
