Του Κώστα Παππά
Από όλη την Ελλάδα φθάνουν πληροφορίες για μια μαζική κινητοποίηση την Παρασκευή για τα Τέμπη. Τέτοια που η Ελλάδα θα θυμάται για χρόνια. Όσοι προσπαθούν να περιορίσουν το ανθρώπινο ποτάμι που αναμένεται να βγει στους δρόμους της Πρωτεύουσας και όλων των μεγάλων πόλεων της Ελλάδας , αλλά και όπου υπάρχουν Έλληνες στο εξωτερικό, στο πλαίσιο μιας αντικυβερνητικής κινητοποίησης, προφανώς δεν έχουν καταλάβει τίποτα από την σιωπηλή οργή που σωρεύεται εδώ και καιρό στην ελληνική κοινωνία.
Οι άνθρωποι που βγήκαν πριν λίγες εβδομάδες να διαδηλώσουν για τα Τέμπη , αλλά και αυτοί που θα βγουν από την βολή τους την Παρασκευή έρχονται να ενώσουν τις φωνές τους με όσους μιλούν για συγκάλυψη στο έγκλημα των Τεμπών. Μια συγκάλυψη όμως που δεν ακουμπά μόνο το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας , αλλά και τον ίδιο τον θεσμό της δικαιοσύνης. Αν σε αυτά συμπεριλάβουμε και τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν οτι 7 στους 10 Έλληνες θεωρούν οτι συντελέστηκε συγκάλυψη στην τραγωδία των Τεμπών μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε οτι αυτό το βουβό ποτάμι της οργής, που εμφανίστηκε πριν λίγες εβδομάδες και πιθανότατα θα εμφανιστεί ακόμα μεγαλύτερο την Παρασκευή, ζητάει δύο πράγματα απολύτως κομβικά για κάθε κοινωνία , δικαιοσύνη και δημοκρατία.
Επειδή λοιπόν ούτε δικαιοσύνη μπορεί να υπάρξει χωρίς δημοκρατία , αλλά ούτε και δημοκρατία χωρίς δικαιοσύνη, αυτό το παλλαϊκό αίτημα θα δημιουργήσει σαφέστατα πολιτικές εξελίξεις, οι οποίες θα πρέπει να αναληφθούν από το πολιτικό προσωπικό της χώρας και κυρίως από τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη.
Η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμες συγκυρίες για τα εθνικά της θέματα. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν η χώρα να πορευθεί σε αυτό το μονοπάτι των κρίσιμων εξελίξεων, όταν στο εσωτερικό της θα τρεκλίζει σε καταστάσεις αποσταθεροποίησης, που σίγουρα δεν την τροφοδοτεί η λαϊκή οργή για τα Τέμπη , αλλά την αναδεικνύει;
Η λύση θα πρέπει να δοθεί είτε με προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, είτε με την ανάληψη της κοινοβουλευτικής ευθύνης από τους βουλευτές της συμπολίτευσης που πλέον βάλλονται πανταχόθεν, γιατί δεν βλέπουν οτι οι εξελίξεις αυτές προσβάλλουν την ίδια την καρδιά της δημοκρατίας , αλλά και δευτερευόντως την καρδιά της ίδιας της παράταξης που καλούνται να υποστηρίξουν κοινοβουλευτικά, εμπαιζόμενοι από ξένα σώματα στο ίδιο τους το κόμμα.
Αν ο Πρωθυπουργός δεν μπορεί ο ίδιος να ανοίξει την βαλβίδα της αποσυμπίεσης τότε κάποιος θα πρέπει να το κάνει. Αν δεν αναλάβει κανείς αυτή την πρωτοβουλία η λαϊκή οργή που πηγάζει από υπαρκτά αιτήματα μπορεί να εξελιχθεί σε μέρες πολυτεχνείου, και η Ελλάδα δεν έχει καμία δυνατότητα σήμερα να ζήσει ξανά μια τέτοια λαϊκή εξέγερση. Η δημοκρατία χρειάζεται οξυγόνο αν οι δύο πνεύμονες της η πολιτική λογοδοσία και η δικαιοσύνη υπολειτουργούν .
Χρέος των ηγετών είναι να κυβερνούν και να ανοίγουν δρόμους που οδηγούν την κοινωνία σε σύμπνοια ακόμα και με προσωπικό κόστος. Δεν υπάρχει διακυβέρνηση χωρίς διάθεση για πολιτική αυτοθυσία όταν οι καιροί το απαιτούν. Όσοι αντιλαμβάνονται αλλιώς την εξουσία πλανώνται πλάνην οικτρά.
