Του Κώστα Παππά
Μέρες που είναι θυμόμαστε εκείνα τα μεγάλα ΟΧΙ που ακούστηκαν στην ιστορία αυτού του μικρού και συνάμα μεγάλου τόπου. Από τον Μαραθώνα και τις Θερμοπύλες μέχρι την Επανάσταση, τους Βαλκανικούς πολέμους και τα Αλβανικά Βουνά, είναι εκείνα τα μεγάλα ΟΧΙ που μας κράτησαν όρθιους μέσα στα χρόνια. Είναι εκείνες οι αρνήσεις που μας δίδαξαν τι θα πει να στέκεσαι απέναντι στα θηρία του καιρού σου και να επιμένεις να μιλάς αυτή τη γλώσσα και να τιμάς αυτή την ιστορία.
Είναι οι εκατόμβες των νεκρών, είναι η άρνηση να δεχτείς τον κατακτητή, να συνθηκολογήσεις με το λίγο και το σκοτάδι, είναι οι μανάδες και τα σπίτια που δέχονταν τους νεκρούς και τους σακατεμένους, είναι εκείνες οι ιερές και ηρωικές στιγμές στην ιστορία που όπως έλεγε και ο Στρατηγός Μακρυγιάννης “είμαστε στο εμείς”. Είναι οι φωνές που δεν μίλησαν, δεν δείλιασαν στα κρατητήρια της Γκεστάπο, είναι οι Γοργοπόταμοι, τα καμένα μας χωριά και οι αθώοι νεκροί μπροστά στα αποσπάσματα, η αντίσταση, που από μόνη της σαν έννοια κουβαλά μια άρνηση στην επιβολή.
Αυτές τις μέρες στοχάζεται όποιος θέλει να στοχαστεί, όλες αυτές τις αρνήσεις που συνταίριαξαν μέσα μας τις έννοιες γένος και έθνος. Τις στιγμές που μονιασμένοι περπατήσαμε και τις στιγμές που διχασμένοι αλληλοσκοτωθήκαμε μεταξύ μας.
Σήμερα στις μέρες μας πάμε να γιορτάσουμε μια επέτειο και ακούμε και βλέπουμε να συζητάνε πλέον στα διαδικτυακά καφενεία (social media) για μια τροπολογία. Πάλι διχασμός , πάλι σύννεφα, πάλι φαγωμάρα. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να υπηρετήσει κάποιος τον τόπο του από τα δημόσια αξιώματα και ένας βέβαιος , αυτός που μονιάζει και ενώνει τους Έλληνες. Στην εποχή μας πρέπει να καταλάβουμε και πάλι οτι είμαστε λίγοι, πάντα είμασταν, και όλοι όσοι επιβουλεύονται την συνοχή μας πολλοί. Δεν μπορεί η Ελλάδα να χωρέσει διχασμούς στα αυτονόητα. Στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη αύριο καταθέτουν στεφάνια όλοι οι Έλληνες, αποτίουν φόρο τιμής όλοι οι Έλληνες. Και έχουμε όλοι ένα χρέος, να πούμε και πάλι ένα μεγάλο ΟΧΙ στους λίγους που προσπαθούν να διχάσουν.
Χρόνια πολλά. ΣΕ ΟΛΟΥΣ.
