Του Γιάννη Κορωναίου
Όσοι αδημονούσαν για την παρουσίαση του βιβλίου του Σταύρου Λυγερού «Οι Αθέατες Όψεις του Πολέμου στην Ουκρανία» προκειμένου να ακούσουν την κριτική των δύο πρώην πρωθυπουργών της Νέας Δημοκρατίας για την “Ι.Χ. διπλωματία” του Κ. Μητσοτάκη, οι ομιλίες των Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά πρέπει να τους άφησαν απολύτως ικανοποιημένους.
«Λάθος σε όλα» είπαν ξεκάθαρα και οι δύο, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, αποδοκιμάζοντας στο σύνολο και επιμέρους την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, από το Ουκρανικό μέχρι τα ελληνοτουρκικά, εστιάζοντας στις τελευταίες διπλωματικές ήττες στη μη πόντιση του καλωδίου στην Κάσο, στο θέμα της Μονής Σινά στην Αίγυπτο και στη Λιβύη αλλά και κατακρίνοντας την εν γένει λογική του πρόθυμου και δεδομένου συμμάχου που χαρακτηρίζει κάθε έκφανση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής το τελευταίο μεγάλο διάστημα. Κι όσο κι αν προσπαθεί το σύστημα Μαξίμου να υποβαθμίζει κάθε δημόσια παρέμβαση των δύο πρώην πρωθυπουργών, το πρόβλημα είναι δεδομένο από τη στιγμή που στο ακροατήριό τους βρίσκονται πάντα βουλευτές και στελέχη της κυβερνώσας παράταξης.
Οι ομιλίες Καραμανλή και Σαμαρά ήταν γεμάτες αιχμές για την ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική στα εξωτερικά και εθνικά θέματα, με ολόκληρα εδάφιά τους να στοχεύουν ακριβώς σε όσα ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Γιώργος Γεραπετρίτης, ο Παύλος Μαρινάκης και η υπόλοιπη κυβερνητική παρέα παρουσιάζουν ως διπλωματικές επιτυχίες. Από τη μία, ο Μεσσήνιος πολιτικός στηλίτευσε με οξύτητα και ειρωνεία τη διεθνή παρουσία της χώρας μιλώντας για «κλακαδόρους του συρμού» για μια Ελλάδα που «δεν υπολογίζουν ούτε οι εχθροί, ούτε οι φίλοι», και για έναν πρωθυπουργό που για θέματα διπλωματίας «ακούει μόνο τον Γεραπετρίτη, τον Ντόκο και το ΕΛΙΑΜΕΠ». Κι από την άλλη, ο Κ. Καραμανλής μίλησε με σαφήνεια για τον κίνδυνο «σταδιακά, βήμα – βήμα, ανεπαισθήτως (κατά Κωνσταντίνο Καβάφη) να περιέλθει η χώρα σε μη αναστρέψιμη κατάσταση ομηρίας έναντι της Τουρκίας».
Κι αν στον Αντώνη Σαμαρά το Μαξίμου επιχειρεί να προσδώσει χαρακτηριστικά… ακαταλόγιστου, επαναλαμβάνοντας τα περί “πατριωτών της φακής” και εσχάτως “πατριωτών του καναπέ”, τα πράγματα με τον Καραμανλή και η διαχείριση των όσων είπε είναι σαφώς δυσκολότερα. Εξάλλου, ο κ. Σαμαράς εμφανίζεται έτοιμος να ιδρύσει κόμμα, είναι διαγραμμένος από τον Κ. Μητσοτάκη και είναι λογικό να αναζητά ρεβάνς, «ανακαλύπτοντας» υποχωρητικότητα, «τρικυμία εν κρανιώ αντί για ήρεμα νερά», αστοχίες και λάθη στην εξωτερική πολιτική. Ο κ. Καραμανλής, όμως; Πώς θα δικαιολογηθεί η αποδόμηση που επιφύλαξε για τη διπλωματία Μητσοτάκη-Γεραπετρίτη στο σύνολό της, από τη Διακήρυξη των Αθηνών μέχρι τη “σωστή πλευρά της Ιστορίας” στην Ουκρανία; Πώς θα καλυφθεί η πλήρης διάσταση θέσεων, από τη στιγμή που ο πρώην πρωθυπουργός μιλά για «κυβερνήσεις που υστερικά υποστήριξαν τον πόλεμο στην Ουκρανία», για «δαιμονοποίηση της Ρωσίας» για «επικείμενη τάχα γενικευμένη ρωσική εισβολή στην Ευρώπη», για όλα αυτά, δηλαδή, τα οποία συζητά διαρκώς ο σημερινός πρωθυπουργός σε συνόδους κορυφής, στις συναντήσεις με τον Β. Ζελένσκι και σε συνεντεύξεις σε δυτικά Μέσα; Κι έναν ιδιώτη, που ασχολείται με τα καπνά, δεν μπορείς να τον διαγράψεις.
