Ιωάννης Χρ. Ιακωβίδης- Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας του Παντείου
Πανεπιστημίου, φιλόλογος, ιστορικός , πολιτικός επιστήμων και συγγραφέας
Το παρόν κείμενο συντάχθηκε, μετά από τηλεφωνική επικοινωνία με τον Διευθυντή Σύνταξης του διαδικτυακού περιοδικού «Επίκαιρα», κ. Κώστα Παππά. Αποτελείται ( ενδεικτικά) από έξι(06) συνολικά άρθρα, πλήρη ή συντετμημένα , μέσω των οποίων επιχειρείται η ενημέρωση των αναγνωστών /ερευνητών για πτυχές του Κυπριακού , όπως είναι η ιστορική του διαδρομή, οι προϋποθέσεις για την επίλυσή του βάσει των κανόνων του ευρωπαϊκού και διεθνούς Δικαίου και η ανάδειξη αφενός της διαχρονικής αναθεωρητικής και επιθετικής τουρκικής εξωτερικής πολιτικής και αφετέρου της ακολουθούμενης -κατά διαστήματα -αντίστοιχης κατευναστικής ελληνικής έναντι των εις βάρος μας αξιώσεων των Τούρκων. Τυχόν απώλεια της Κύπρου θα σημάνει περαιτέρω εθνική συρρίκνωση στο Αιγαίο και στη Θράκη. Ο ελληνισμός αντιμετωπίζεται από τους Τούρκους ως ενιαίο σύνολο. Αυτό δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε…
Ακολουθεί η παράθεση των σχετικών κειμένων :
1.«Κυπριακό Πρόβλημα, Ιστορική Αναδρομή», Υπουργείο Εξωτερικών Κυπριακής Δημοκρατίας
«(…) Αυτό που έγινε γνωστό σαν το Κυπριακό Πρόβλημα εμφανίστηκε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, με τα οποία ξεκίνησε το οικουμενικό αίτημα για αυτοδιάθεση και η συνεπακόλουθη κρίση του αποικιακού συστήματος. Το 1955, όταν όλες οι εκκλήσεις τους για αυτοδιάθεση είχαν παραγνωριστεί, οι Ελληνοκύπριοι προχώρησαν σε ένα μαχητικό αγώνα για την απελευθέρωση της χώρας από τον αποικιακό ζυγό. Η Βρετανική Κυβέρνηση, ανίκανη να αντιμετωπίσει το εθνικό απελευθερωτικό κίνημα στην Κύπρο, άρχισε να εκμεταλλεύεται τον τουρκικό παράγοντα και να ενθαρρύνει την παρέμβαση της Άγκυρας. Η διακηρυγμένη πολιτική της Τουρκίας προς την Κύπρο, από υποστηρικτική του αποικιακού στάτους κβο που ήταν στις αρχές της δεκαετίας του 1950, άρχισε να κλίνει προς την πολιτική της διχοτόμησης της νήσου στη βάση της εθνικής καταγωγής. Ο καθηγητής Νιχάτ Ερίμ, στον οποίο ο Τούρκος πρωθυπουργός Ατνάν Μεντερές ανάθεσε να διαμορφώσει μια πολιτική για την Κύπρο, ετοίμασε και υπέβαλε τον Νοέμβριο του 1956 υπόμνημα, προτείνοντας τη γεωγραφική διαίρεση του νησιού σε συνδυασμό με τη μετακίνηση πληθυσμών. Αυτή η πρόταση για σαφές εθνικό ξεκαθάρισμα θα κατέληγε στο σχηματισμό δύο χωριστών πολιτικών οντοτήτων, μιας ελληνικής και μιας τουρκικής, καθεμιά από τις οποίες θα προχωρούσε σε πολιτική ένωση με την Ελλάδα και την Τουρκία αντίστοιχα. Τέλος, το υπόμνημα σημείωνε ότι η Τουρκία θα έπρεπε να συμμετέχει στην ασφάλεια του ελληνικού τομέα της νήσου.
Αξιωματικοί από την Τουρκία βοήθησαν στην ίδρυση μυστικών τουρκοκυπριακών οργανώσεων, της Βολκάν και κατόπιν της ΤΜΤ. Η στρατολόγησή τους γινόταν βασικά από τις τάξεις των παραστρατιωτικών δυνάμεων ασφαλείας, που είχε σχηματίσει η αποικιακή διακυβέρνηση και αποτελείτο αποκλειστικά από Τουρκοκύπριους, για την καταπολέμηση του εθνικού απελευθερωτικού κινήματος στην Κύπρο. Με στόχο την πλήρη επιρροή ανάμεσα στους Τουρκοκυπρίους, η ΤΜΤ διεξήγαγε μια εκστρατεία δολοφονικής τρομοκρατίας ενάντια στους ομοεθνείς τους στα εργατικά συνδικάτα και στους κυριότερους θεσμούς όπου μέλη και των δύο κοινοτήτων συνεργάζονταν για την επίτευξη κοινών κοινωνικών και πολιτικών σκοπών. Συνεπώς, η ΤΜΤ επεδίωκε τη σύγκρουση με τους Ελληνοκυπρίους ως στρατηγική για διχοτόμηση.(…)
Η πιο τρανή απόδειξη για την απροθυμία της Τουρκικής πλευράς να εργαστεί για λύση σύμφωνα με την πολιτική των Ηνωμένων Εθνών, δόθηκε στις 15 Νοεμβρίου 1983 όταν, με σκοπό να εδραιώσει τον έλεγχό της στην κατεχόμενη περιοχή, η τουρκοκυπριακή ηγεσία ανακήρυξε μονομερώς την περιοχή αυτή σε ανεξάρτητο κράτος, με την ονομασία “Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου”. Παρά το γεγονός ότι τα Ηνωμένα Έθνη έχουν καταδικάσει την ενέργεια αυτή και καμιά άλλη χώρα εκτός από την Τουρκία δεν έχει αναγνωρίσει αυτή την παράνομη αποσχιστική οντότητα, η κατάσταση συνεχίζεται.
Αν και έχουν λάβει χώρα πολλοί γύροι συνομιλιών από το 1977 υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών, δεν έχουν φέρει κανένα αποτέλεσμα, δεδομένου ότι η τουρκική πλευρά αρνείται να συμμορφωθεί με τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών. Τον Ιανουάριο του 1989, η Κυπριακή κυβέρνηση υπέβαλε «Περίγραμμα Προτάσεων για την Εγκαθίδρυση μιας Ομόσπονδης Δημοκρατίας και τη Λύση του Κυπριακού Προβλήματος», που ήταν σύμφωνο με τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών και τις δύο Συμφωνίες Υψηλού Επιπέδου. Μια άλλη έκφραση της κυβερνητικής προθυμίας να εργασθεί προς την κατεύθυνση μιας δίκαιης λύσης του ζητήματος ήταν οι προτάσεις του Προέδρου Κληρίδη στις 17 Δεκεμβρίου 1993, σύμφωνα με τις οποίες η Δημοκρατία ήταν διατεθειμένη να διαλύσει την Εθνική Φρουρά και να παραδώσει τον οπλισμό της στη φύλαξη της Ειρηνευτικής Δύναμης των Ηνωμένων Εθνών στην Κύπρο.
Η Τουρκική πλευρά συνεχίζει να αγνοεί τη διεθνή κοινή γνώμη για την Κύπρο και επιμένει να ακολουθεί πολιτική νομιμοποίησης του στάτους κβο, που έχει επιβάλει δια της στρατιωτικής ισχύος και το οποίο η διεθνής κοινότητα θεωρεί απαράδεκτο. Ενεργώντας με αυτό τον τρόπο, η Τουρκική πλευρά συνεχίζει να παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα των Κυπρίων κι έτσι βρίσκεται αντίθετη με την κρίση και τη γνώμη των πιο έγκυρων διεθνών θεσμών. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με απόφασή του στις 10 Μαΐου 2001 στην Τέταρτη Διακρατική προσφυγή της Κύπρου εναντίον της Τουρκίας, βρήκε την Τουρκία ένοχη για μαζικές παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου.(…)»
2. Παντιάς Ηλιάδης* , « Το Κυπριακό με απλά λόγια», στο https://www.
slpress.gr, 3 Μαρτίου 2024
«Ενόψει νέου κύκλου συναντήσεων της απεσταλμένης του Γενικού Γραμματέα
των Ηνωμένων Εθνών, Μαρίας Άνχελα Ολγκίν Κουεγιάρ, τις επόμενες μέρες στην
Λευκωσία, ακούγονται διάφορα.
Ότι το Κυπριακό είναι ένα ιδιαίτερα περίπλοκο πρόβλημα ή ότι υπάρχει έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Κάποιοι διερωτώνται τι θέλουν οι Ελληνοκύπριοι ή γιατί απέρριψαν το Σχέδιο Ανάν. Το Κυπριακό είναι ζήτημα εισβολής, κατοχής, κατ’ εξακολούθηση παραβίασης του Διεθνούς Δικαίου, βίαιης εκδίωξης πληθυσμού και εποικισμού κατεχομένων εδαφών από την Τουρκία.
Η Τουρκία ερμήνευσε αυθαίρετα και καταχρηστικά το πνεύμα και το γράμμα της Συνθήκης εγγυήσεων για να εισβάλει στρατιωτικά στην Κύπρο. Οι Ελληνοκύπριοι καταψήφισαν το Σχέδιο Ανάν διότι ήταν δυσλειτουργικό και αμφίβολης πολιτικής ή οικονομικής βιωσιμότητας. Η αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων ήταν ασαφής με κενά ασφάλειας. Το σχέδιο δεν οδηγούσε σε πραγματική επανένωση και αποκατάσταση ούτε απάλλασσε από αποικιοκρατικά κατάλοιπα. Οι Ελληνοκύπριοι επιθυμούν λύση που να επανενώνει πραγματικά το νησί, να τερματίζει την κατοχή, να ακυρώνει ό,τι αυτή δημιούργησε και να απαλλάσσει από αποικιοκρατικά κατάλοιπα. Επιθυμούν λύση που να διασφαλίζει ένα ειρηνικό και ήρεμο μέλλον προόδου και ευημερίας σε ασφαλές περιβάλλον. Αυτά πρέπει να λέγονται ξεκάθαρα».
*Διετέλεσε -μεταξύ άλλων- πρέσβης της Κυπριακής Δημοκρατίας στο Παρίσι,
στο Βερολίνο και στην UNESCO.
3. Γιαννάκης Ομήρου*, «Ιδού η ομόφωνη απόφαση για τη λύση του
Κυπριακού», στο https://simerini.sigmalive.com , 18 Ιουν 2024
« “50 σχεδόν χρόνια μετά την εθνική τραγωδία του 1974 εξακολουθεί ν' αποτελεί
αντικείμενο διχογνωμίας η μορφή λύσης του Κυπριακού εντός της ελληνικής
κυπριακής πλευράς. Γεγονός αδιανόητο για την αξιοπιστία μας και άκρως ζημιογόνο
για την υλοποίηση μιας ενιαίας εθνικής στρατηγικής.
Και, όμως, η συζήτηση και αντιδικία αναφορικά με τη μορφή λύσης του Κυπριακού έπρεπε να έχει τερματιστεί μετά από αυτήν την ομόφωνη απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου, ύστερα από τετραήμερη σύνοδο. Καθώς η απόφαση αυτή καθορίζει εξαντλητικά ποιο πρέπει να είναι το αποδεκτό περιεχόμενο μιας ομοσπονδιακής λύσης, καθίσταται περιττή, ανώφελη και επιζήμια η συζήτηση για τον τίτλο και την ονομασία της. Σημασία έχει η ομοσπονδιακή λύση να μην παραπέμπει σε διαχωρισμό, ούτε και σε παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών.
Παρατίθεται η ανακοίνωση του Εθνικού Συμβουλίου της 18ης Σεπτεμβρίου 2009, ως προς το περιεχόμενο της λύσης.
– Η λύση πρέπει να επιτυγχάνει την ενότητα του χώρου, του λαού, των θεσμών και της οικονομίας.
-Η λύση πρέπει να συνάδει με το διεθνές δίκαιο, τις ευρωπαϊκές αρχές και αξίες, το κοινοτικό δίκαιο, καθώς και με τις διεθνείς συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
-Η ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να έχει μία και μόνη κυριαρχία, διεθνή προσωπικότητα και ιθαγένεια και να είναι μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας.
-Η λύση πρέπει να προνοεί την αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων και των εποίκων. Τελικός στόχος παραμένει η αποστρατιωτικοποίηση της Κύπρου με την απομάκρυνση και των Βρετανικών Βάσεων.
-Πριν από τη λύση να διενεργηθεί απογραφή πληθυσμού από αξιόπιστο διεθνή Οργανισμό. Το Εθνικό Συμβούλιο στηρίζει τη θέση και τις προσπάθειες που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας καταβάλλει στη διαδικασία των διαπραγματεύσεων, για την επείγουσα ανάγκη απογραφής πληθυσμού, ιδιοκτησίας και χρήσης γης. Επίσης, στηρίζει τις προσπάθειες του Προέδρου να επιδιωχθεί μορατόριουμ στην εκμετάλλευση προσφυγικών περιουσιών και στην απόδοση της λεγόμενης ιθαγένειας του ψευδοκράτους.
-Η αποκατάσταση της κυριαρχίας, ανεξαρτησίας, εδαφικής ακεραιότητας και,ενότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Στην ενωμένη Κυπριακή Δημοκρατία, κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν νοούνται εγγυητές και εγγυήσεις.
-Αποκατάσταση των βασικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των Κυπρίων, περιλαμβανομένου του δικαιώματος των προσφύγων για επιστροφή στα σπίτια και στις περιουσίες τους, είναι επίσης απαραίτητη προϋπόθεση για τη λύση. Η παράνομη δόμηση σε ελληνοκυπριακές περιουσίες υπονομεύει την εφαρμογή της πιο πάνω αρχής και δημιουργεί νέα τετελεσμένα, που αποσκοπούν στην απόκτηση πολιτικών πλεονεκτημάτων στο πλαίσιο της συζήτησης για συνολική διευθέτηση. Πρέπει να διατρανωθεί ο σεβασμός και η αποκατάσταση στις τέσσερεις ελευθερίες. Αποκλεισμός των μονίμων παρεκκλίσεων από το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
=Η λύση πρέπει να είναι προϊόν συμφωνίας μεταξύ των δύο ηγετών και όχι αποτέλεσμα επιβολής εκ των έξω. Μόνο μια τέτοια συμφωνία μπορεί να παραπεμφθεί σε δημοψήφισμα. Αποκλείεται η όποια μορφή επιδιαιτησίας, καθώς και η επιβολή χρονοδιαγραμμάτων.
-Απορρίπτεται και αποκλείεται η όποια μορφή λύσης οδηγεί στη νομιμοποίηση του status quo ή στη λύση δύο κρατών”.
Αυτό αποφασίστηκε ομόφωνα, ότι θα πρέπει να είναι το περιεχόμενο της λύσης, προκειμένου να είναι αποδεκτή από τον Κυπριακό Ελληνισμό. Βεβαίως υπάρχουν και εκείνοι που ειρωνεύονται και λοιδορούν την παραπομπή σε σωστό περιεχόμενο μιας ομοσπονδιακής λύσης. Εννοώντας προφανώς ότι θα πρέπει να αποδεχθούμε το όποιο περιεχόμενο. Παραγνωρίζουν ως αμαθείς και επιπόλαιοι ότι δεν υπάρχει ούτε στο Συνταγματικό Δίκαιο ούτε στην επιστήμη της πολιτειολογίας οποιαδήποτε αναφορά σε διζωνικότητα οιουδήποτε ομοσπονδιακού πολιτεύματος. Ως εκ τούτου, η προσήλωση σε ορθό περιεχόμενο της ομοσπονδιακής λύσης είναι το μόνο εχέγγυο αποτροπής διαιρετικών λύσεων, διασφάλισης ενότητας του κράτους και εφαρμογής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θεμελιωδών ελευθεριών».
*Πρώην Πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας
- Παναγιώτης Ήφαιστος* , «Η απέραντη Τουρκική απειλή και ο ασυγκράτητος Ελληνικός κατευνασμός εν μέσω καταιγιστικών στρατηγικών εξελίξεων και οξύτατης ηγεμονικής διαπάλης», στο https://www.ifestos.edu.gr , 7 Δεκεμβρίου 2023.
«(…) Η Τουρκία δεν είναι μόνο αναθεωρητικό κράτος αλλά και υποστηρικτής τρομοκρατών όπως η Χαμάς της οποίας τα απροκάλυπτα κτηνώδη κηρύγματα και οι κτηνώδεις πράξεις έγινε πιο γνωστή από τα γεγονότα που προκάλεσαν ένα νέο πόλεμο στην Μέση Ανατολή. Όσο ποτέ άλλοτε η ανάλυση της διεθνούς πραγματικότητας είναι κάτι περισσότερο αναγκαία. Το επιχειρούμε σε πολλά βιβλία και δοκίμια και με πιο συγκεκριμένο τρόπο.(…)
Η Τουρκία κλιμακώνει τις απειλές και ουκ ολίγοι “προβλέπουν” πόλεμο. Ο πόλεμος όμως είναι μια μεγάλη αλυσίδα που αρχίζει από τις προθέσεις, την κατασκευή και ανάπτυξη οπλικών συστημάτων και η ένοπλη σύρραξη είναι ο τελευταίος κρίκος. Η ένοπλη σύρραξη δεν είναι αναγκαία για τον επιτιθέμενο εάν ο αμυνόμενος παραχωρεί μέρος ή όλα όσα διεκδικεί ο επιτιθέμενος. Για παράδειγμα όσον αφορά την εφαρμογή του δικαίου της θάλασσας μπορεί η Ελλάδα να δηλώνει ότι «διατηρεί τα δικαιώματά της» αλλά επί δεκαετίες δεν επέκτεινε τα χωρικά ύδατα στα 12 μίλια όπως έχει δικαίωμα από τις Συνθήκες, κάτι που σχεδόν θα διπλασίαζε την Ελληνική Επικράτεια. Τα ίδια ισχύουν για την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα.
Αντί όμως άσκησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων τις τελευταίες δεκαετίες είχαμε κατευνασμούς, απίστευτες δηλώσεις όπως “καζάν-καζάν” και πολλά άλλα που υποδηλώνουν αδυναμία και στάσεις που για όποιον δεν εθελοτυφλεί οδηγούν σε παραχωρήσεις κυριαρχίας. (…)
Αυτονόητα, χωρίς να φταίνε οι πολίτες γιατί επί δύο αιώνες μετά την δολοφονία του Καποδίστρια η Ελλάδα βρίσκεται υπό καθεστώς ξενοκρατίας, οι συζητήσεις προδίδουν μια κοινωνία απελπισμένη και απεγνωσμένη με αποτέλεσμα ανορθολογικά και αντιφατικά να θεοποιεί μια “διαμαρτυρία”Έλληνα υπουργού ή μια υψιτενή δήλωση του πρωθυπουργού για τα αυτονόητα.
Παρακάμπτεται ότι απουσιάζει στρατηγική, ότι απουσιάζουν επιτελεία και ότι στα κυβερνητικά γραφεία τριγυρνούν ιδιώτες που επί μακρόν αντιμάχονταν κάθε έννοια εθνικής αποτρεπτικής στρατηγικής, που υποστήριξαν το δολοφονικό σχέδιο Ανάν για την Κύπρο και που διαρκώς απροκάλυπτα ερωτοτροπούν υπέρ μη εφαρμογής του διεθνούς δικαίου της θάλασσας και που μιλούν για κατευνασμούς και καζάν-καζάν. Εδώ περιοριζόμαστε να τονίσουμε ότι η μετάδοση εικόνας αναξιόπιστου κράτους αποστέλλει μηνύματα ότι τα Ελληνικά συμφέροντα είναι αναλώσιμα στην Κλίνη του Προκρούστη των στρατηγικών παιγνίων. (…)»
*Ομότιμος καθηγητής Τμήματος Διεθνών και Στρατηγικών Σπουδών Πανεπιστημίου Πειραιώς
5. Αχιλλέας Κ. Αιμιλιανίδης , « Κύπρος: Μια τραγωδία που κάποιοι την
μετέτρεψαν σε “βαρίδι”», στο https://dimosiografia.com , 11 Ιουν 2024
«Μισός αιώνας πέρασε από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, 50 χρόνια από τις
τουρκικές αγριότητες. Το εθνικό μας δράμα είναι πως 50 χρόνια μετά η Τουρκία είναι
έτοιμη να οδηγήσει τα εγκλήματα της σε “παραγραφή” με την έγκριση των δυτικών
«συμμάχων». Στην Αθήνα δεν μιλάμε πια για το Κυπριακό, παρά μόνο αν μας δοθεί
αφορμή… Όπως για παράδειγμα το εξαιρετικό βιβλίο του Αχιλλέα Κ. Αιμιλιανίδη με
τίτλο “Δημήτρης Ψαθάς. Ο Πόντιος Χρονογράφος και η Γη της Κύπρου”*.
Ο δικηγόρος και Κοσμήτορας της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Λευκωσίας,
αλλά και Πρόεδρος της Ακαδημίας Γραμμάτων και Τεχνών της Κύπρου, μιλά για το
βιβλίο του αλλά και για την Κύπρο…Για το Κυπριακό που πολύ γρήγορα, δυο, τρία
χρόνια μετά από την βάρβαρη τουρκική εισβολή, άρχισε να αντιμετωπίζεται από το
ελληνικό πολιτικό σύστημα περίπου ως «βαρίδι». Φθάσαμε 50 χρόνια μετά να το
«εξαφανίσουμε» από την λίστα των απαράβατων όρων ακόμη και για να
συζητήσουμε με την Τουρκία! Τώρα συζητάμε σαν να μην υπήρξε ποτέ τουρκική
εισβολή, λες και στην Κύπρο δεν υπάρχουν κατοχικά στρατεύματα…
Πώς φθάσαμε ως εδώ και πού βαδίζουμε; Η ανάλυση του κ. Αιμιλιανίδη, ρεαλιστική,
ψύχραιμη και αποκαλυπτική».
* Αχιλλέας Κ. Αιμιλιανίδης, Δημήτρης Ψαθάς. Ο Πόντιος Χρονογράφος και η Γη της
Κύπρου, Αθήνα-Λευκωσία: Hippasus, 2023 .
6. Κώστας Μαυρίδης* , «Μετά τον Τατάρ: Ορθολογισμός και μικρότητες», στο
https://geopolitico.gr, 25 Οκτωβρίου 2025
«Πέρασαν μερικές μέρες από την επικράτηση Έρχιουρμαν στα κατεχόμενα κι έτσι
μπορούμε να αξιολογήσουμε την εξέλιξη αυτή και ιδιαίτερα τις αντιδράσεις στις
ελεύθερες περιοχές της Κύπρου.(…)
Η κύρια, ίσως η μόνη ορθολογική διαπίστωση για την επικράτηση του Έρχιουρμαν,
είναι ότι πρόκειται για εξέλιξη, η οποία όμως θα κριθεί στην πράξη στις
διαπραγματεύσεις. Οι συναισθηματικές δηλώσεις στα ΜΜΕ με σκοπό τις κομματικές
σκοπιμότητες καταδεικνύουν έλλειψη σοβαρότητας.(…)
Συμπερασματικά, η πιο κακοποιημένη ίσως φράση στην Κύπρο είναι το “θέλω
λύση”, αφού “λύση” θέλει κι ο Ερντογάν με δύο ξεχωριστά κράτη και την Τουρκία
επικυρίαρχο της περιοχής. Επιπλέον, το “θέλω λύση” έγινε σύνθημα κι εκείνων στις
ελεύθερες περιοχές που θεωρούν «λύση» την υποταγή κι αποδοχή των τουρκικών
όρων. Το ερώτημα είναι τι είδους λύση θεωρεί ένας εφικτή κι άξια αποδοχής κι όχι
απλώς “θέλω λύση”. Παρεμπιπτόντως, στην Ευρ. Ένωση δεν συνάντησα οποιονδήποτε ξένο που να αμφισβητεί την στάση του Προέδρου της Δημοκρατίας για εξεύρεση λύσης. Μόνο στην Κύπρο υπάρχουν τέτοια μυαλά που συμπεριφέρονται χωρίς ντροπή, όπως ο πρωτοσέλιδος τίτλος εφημερίδας: “ΕΧΑΣΕ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥ ο Χριστοδουλίδης για τη νίκη Έρχιουρμαν.” Καταληκτικά, ο εκπρόσωπος των Τουρκοκυπρίων προκύπτει μέσω μιας παράνομης διαδικασίας στην οποία τώρα οι έποικοι υπερτερούν των Τουρκοκυπρίων, αλλά ο νέος εκπρόσωπος είναι μια εξέλιξη που θα δοκιμαστεί στην πράξη με κριτήριο τον ορθολογισμό».
*Κύπριος Ευρωβουλευτής
Βλ. ενδεικτικά :
-«Άρθουρ Νέβιλ Τσάμπερλεν: Ο πολιτικός που πιστεύοντας στην ειρήνη
προκάλεσε τον Β΄ΠΠ», στο https://www.pronews.gr › istoria, 14 Ιουν 2024.
-Greek Turkish Forum https://greekturkishforum.com
– http://www.mfa.gov.cy/mfa/mfa2016.nsf/mfa09_gr/mfa09_gr?OpenDocument (
ιστοσελίδα του Υπουργείου Εξωτερικών της Κυπριακής Δημοκρατίας).
-Ζιαζιάς Κωνσταντίνος, « Η “Γαλάζια Πατρίδα” στα τουρκικά σχολεία και οι
ραγιάδες των Αθηνών», στο https://www.militaire.gr, 4 Μαϊου 2024.
– Ηλιάδης Παντιάς, «“Το Μελάνωμα της Κύπρου” – Οι ευθύνες της Αθήνας» , στο
https://www. slpress.gr , 6 Οκτωβρίου 2024.
-Μαυρίδης Κώστας, « Η πολιτική του “ ΕΛΙΑΜΕΠ” στις Ευρωτουρκικές σχέσεις»,
στο https://www.sigmalive.com , 21 Ιουν 2025.
-Σαββίδης Παντελής, « “Η Σκοτεινή Δεκαετία”: Τραγικά Συμπεράσματα …», στο
https://www. slpress.gr , 20 Νοεμβρίου 2024.
– Σελιώτη Βασιλική, Λογοτεχνία και Τραύμα. Το 1974 στην κυπριακή και ελλαδική
λογοτεχνία, Αθήνα: Επίκεντρο, 2021.
-Τετράδια πολιτικού διαλόγου έρευνας και κριτικής, τεύχος 85-87, Άνοιξη –
Φθινόπωρο 2024, Αφιέρωμα στα 50 χρόνια από την τουρκική Εισβολή στην
Κύπρο, Αθήνα: Στοχαστής, Μάρτιος 2024.
