Του Σπύρου Τρίψα
Το οργανωμένο έγκλημα στην Ελλάδα φαίνεται να έχει πάρει πλέον άλλες διαστάσεις και να μην μπορεί να ελεγχθεί. Το ξεκαθάρισμα λογαριασμών μπαίνει πλέον στο καθημερινό κατάλογο των αστυνομικών συμβάντων και μάλιστα οι εκτελέσεις μπορούν να γίνονται πλέον και σε κοινή θέα μέρα μεσημέρι και οπουδήποτε. Πολλά μπορούν να γραφτούν για την άνθιση του οργανωμένου εγκλήματος στην Ελλάδα, είτε μιλάμε για λαθρεμπόριο καυσίμων, ποτών , είτε για προστασία σε ορισμένες περιοχές και σε νυχτερινά μαγαζιά, είτε για την εμπορία ναρκωτικών , είτε για τον έλεγχο ολόκληρων περιοχών από την μία ή την άλλη εγκληματική ομάδα.
Εκείνο όμως που θα πρέπει να επισημανθεί ιδιαίτερα είναι η αδυναμία της πολιτείας να κλείσει αυτούς τους διαδρόμους της ανομίας, οι οποίοι ουσιαστικά υποθάλπουν όλα αυτά τα παραβατικά στοιχεία και τους δίνουν οξυγόνο. Είτε από ανικανότητα, είτε από φόβο είτε και από τα δύο μαζί η ελληνική πολιτεία μοιάζει πολλές φορές να παρακολουθεί απλά όλα αυτά τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών χωρίς να μπορεί να δώσει ένα τέλος , χωρίς καν να έχει μια σοβαρή παρουσία.
Αν κάποιος επί παραδείγματι δει τον τρόπο με τον οποίο δρούσε η εγκληματική οργάνωση που βρισκόταν πίσω από τον ΟΠΕΚΕΠΕ και τις προσβάσεις που είχαν όλα αυτά τα άτομα σε βασικές δομές της εξουσίας και μπορούσαν να συναγελάζονται με κορυφαία κυβερνητικά στελέχη , δείχνει το βάθος του προβλήματος. Δεν μπορεί κανείς να απορεί για τον τρόπο που διάφοροι παρασιτικοί τύποι μέσα σε έναν κομματικό μηχανισμό κατάφερναν πράγματα που μπορούσαν να τους αποφέρουν τεράστια ποσά, αν αυτό δεν γίνονταν με τις πλάτες πολιτικών προσώπων. Πως αλλιώς όλες αυτές οι εγκληματικές οργανώσεις θα κατάφερναν να φθάσουν στα κρατικά ταμεία και να ροκανίσουν κοινοτικό και δημόσιο χρήμα;
Πέρα όμως από αυτό και εντός του κάδρου του ΟΠΕΚΕΠΕ ως Επίκαιρα έχουμε ήδη αναδείξει και έναν ακόμα ομόκεντρο κύκλο του σκανδάλου που έχει να κάνει με τις τακτικές που αναπτύχθηκαν υπό την ομπρέλα του ΟΠΕΚΕΠΕ στην διαμόρφωση των τιμών στο ράφι για τα γαλακτοκομικά προϊόντα. Πόσο δύσκολο άραγε θα ήταν να ελεγχθεί και η μαφία που καθορίζει τις τιμές στα ράφια αν πολύ απλά καταγραφόταν η τιμή παραγωγού και η τελική τιμή διάθεσης. Κι εδώ μιλάμε λοιπόν για πρακτικές μαφίας , χωρίς όπλα αλλά με το θράσος της παραβατικότητας.
Εδώ μπαίνει και η κρίσιμη πολιτική ευθύνη που ουσιαστικά εκθρέφει μια άλλη παραβατικότητα , αυτή των λευκών κολλάρων και των αρεστών του επιχειρηματικού κόσμου. Εδώ δεν μιλάμε για μαφία του κοινού ποινικού κώδικα με τα πιστόλια και τις σφαίρες. Είναι οι λεγόμενοι «νταβατζίδες εργολάβοι», οι οποίοι ως πολύ μεγάλα ψάρια λυμαίνονται διαφόρους δυναμικούς τομείς της πραγματικής οικονομίας. Οι περισσότεροι από αυτούς τους μαφιόζους με τα λευκά κολλάρα μεγάλωσαν και γιγάντωσαν από τα χρόνια του Σημιτικού ΠΑΣΟΚ. Άλλωστε όσοι μετέχουν και στην σημερινή κυβέρνηση από εκείνη την εποχή ξέρουν καλά την δουλειά…
Αν φθάσουμε και στην διαχείριση των ΕΣΠΑ θα συναντήσουμε εκεί άλλες μαφίες που μοιράζουν σε ημέτερους κονδύλια δίνοντάς τους την απαραίτητη ασυλία για να κερδίζουν την εύνοιά τους ποικιλοτρόπως. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να διαλύονται οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις γιατί η διανομή των κοινοτικών κονδυλίων πάει σε λίγους ισχυρούς και για τους υπόλοιπους μένουν κάτι ψίχουλα. Όλα αυτά γίνονται γιατί το επιτελικό κράτος κλείνει τα μάτια, αυτό είναι κάτι που δεν θέλουμε να πιστέψουμε βέβαια , αλλά ο απλός καθημερνός πολίτης αυτό βλέπει πλέον . Δεν αφήνω καμία υπόνοια για την ακεραιότητα του Πρωθυπουργού σε αυτά τα θέματα , αλλά δεν μπορώ να μην σημειώσω την αδυναμία του να ελέγξει όλο αυτό το σύστημα Σημίτη, που ο ίδιος άνοιξε την πόρτα για να βρεθεί εντός της ΝΔ.
Από τα epikaira.gr καταγράφουμε εδώ και καιρό το σκάνδαλο με το Καζίνο της Πάρνηθας και την σύμπραξη της ΕΤΑΔ σε αυτή την ιστορία. Ανάλογες τέτοιες περιπτώσεις δυστυχώς υπάρχουν πολλές ακόμα και απολαμβάνουν την ασυλία του πολιτικού κόσμου εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος.
Στο ποινικό σκληρό κομμάτι των ποινικών τώρα αξίζει να σημειωθεί ότι το βρώμικο χρήμα που διακινείται κάθε χρόνο στην Ελλάδα υπολογίζεται σε πολλά δισεκατομμύρια και κανείς δεν μπορεί να μας πείσει ότι μικρές ή μεγάλες «δουλειές» που γίνονται κάτω από την μύτη του κρατικού μηχανισμού θα πραγματοποιούνταν αν το κράτος με τους ελεγκτικούς του μηχανισμούς είχαν διαφορετική άποψη.
Το γεγονός ότι το ξεκαθάρισμα λογαριασμών οδηγεί πάντα στον έλεγχο της μερίδας του λέοντος από τη μία ή την άλλη ομάδα δείχνει πως οι μαφιόζικες αυτές ομάδες που ελέγχονται από σκληρούς ποινικούς έχουν πάντα τον τρόπο να κανονίζουν τις «δουλείες» τους μεταξύ τους και αδιαφορούν προφανώς για τον τρόπο με τον οποίο θα αντιδράσει το κράτος. Πολύ απλά γιατί γνωρίζουν ότι οι κρατικές δομές δεν θα σταθούν εμπόδιο στα σχέδιά τους και ότι τα εμπόδια μπορεί να υπάρξουν μόνο από όμοιες ομάδες που δρουν στο σκοτάδι. Εκεί το λόγο έχουν τα όπλα. Κανείς από τους εγκέφαλους αυτών των κυκλωμάτων δεν φοβήθηκε σοβαρά την κρατική απειλή , αλλά τον αστάθμητο παράγοντα που μπορεί να προκύψει από τον ακήρυχτο ή κηρυγμένο πόλεμο μεταξύ των μεγάλων εγκληματικών συμμοριών. Αυτή η αδυναμία των διωκτικών αρχών και του κρατικού μηχανισμού να βάλει μια κάποια τάξη σε αυτό το τοπίο είναι τουλάχιστον ύποπτη. Εκείνο που δείχνει η διεθνής εγκληματολογική έρευνα σε αυτά τα σκληρά κακουργήματα είναι ότι καμία παραβατικότητα αυτού του επιπέδου δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς τις πλάτες του κρατικού μηχανισμού, είτε μιλάμε για διεφθαρμένους κρατικούς υπαλλήλους, είτε για διεφθαρμένους πολιτικούς. Κανένα λαθρεμπόριο δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς την σιωπηλή ανοχή του κράτους ή την ενεργό συμμετοχή κρατικών λειτουργών σε ολόκληρη την διαδρομή της ανομίας. Πολύ απλά δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.
Όταν λοιπόν τα κρατικά ταμεία δεν μπορούν να ελέγξουν τις ποσότητες λαθρεμπορικών κινήσεων, το δημόσιο στερείται πολλών δισεκατομμυρίων από τα κρατικά ταμεία. Γι αυτό το λόγο και κανένας δεν συζητά την μείωση του ΦΠΑ σε προϊόντα διατροφής ή την μείωση της φορολογίας στα καύσιμα. Αφού η φορολογία εκεί φέρνει σίγουρα έσοδα στο δημόσιο.
Ο φαύλος κύκλος της ανομίας με την συμμετοχή μαφιόζων στις «μεγάλες δουλειές» δεν έχει μόνο τον νομικό ή ποινικό αντίκτυπο κακουργηματικών πράξεων ευθύνεται άμεσα και για τα διαφυγόντα έσοδα από τον κρατικό προϋπολογισμό στερώντας από το κοινωνικό κράτος τους απαραίτητους πόρους για να στηρίξει ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού ή ένα μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ που θα μπορούσε να περνάει στην παιδεία ή την υγεία. Οι εγκληματικές αυτές οργανώσεις δεν δρουν μόνο ως αχθοφόροι της παντός είδους παρανομίας του βρώμικου χρήματος , αλλά και ως βασικοί παράγοντες που αποστερούν από την πραγματική οικονομία απαραίτητο οξυγόνο.
