Του Κώστα Παππά
Οι “κρίσιμες” διαπραγματεύσεις που θα λάμβαναν χώρα στην Κωνσταντινούπολη για την επίτευξη μιας κατ΄ αρχήν συμφωνίας για τον πόλεμο στην Ουκρανία τελικά ούτε κρίσιμες αποδείχθηκαν , αλλά ούτε και διαπραγματεύσεις. Από την Τρίτη φάνηκε οτι θα αποτύχουν όταν ανακοινώθηκε από την Ρωσία μια χαμηλών πτήσεων και προσδοκιών αντιπροσωπεία και προφανώς ούτε καν ακούστηκαν οι φωνές του Ζελένσκι για απ’ ευθείας συνάντηση με τον Πρόεδρο Πούτιν. Αφού μάλιστα ακούστηκαν και κάποια “γαλλικά” από την πλευρά της Ρωσίας για τον “κλόουν” Ζελένσκι η σεμνή τελετή φάνηκε οτι έλαβε μάλλον τέλος πριν καν αρχίσει.
Το γεγονός οτι η Ρωσία δεν έστειλε τον Υπουργό Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ στις διαπραγματεύσεις έδειχνε από την αρχή τις προθέσεις της. Υπάρχουν όμως λόγοι που η Ρωσία δεν θέλει στα σοβαρά να καθίσει ακόμα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ο πρώτος είναι κυνικός , αλλά πέρα για πέρα πραγματικός. Η Ρωσία μπορεί και να μην καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύεσεων. Μια υπερδύναμη όπως η Ρωσία δεν αναγκάζεται από κάποιον να συνομιλήσει, πόσο μάλλον από την στιγμή που ο Πούτιν γνωρίζει οτι έχει κερδίσει εδάφη και η πλευρά της Ουκρανίας δεν έχει πλέον τις πλάτες των Αμερικανών για να την προστατεύσει. Ο Πρόεδρος Πούτιν περίμενε τις εκλογές στις ΗΠΑ και όταν είδε οτι ο πραγματιστής Τραμπ εκλέγεται ξεδίπλωσε το σχέδιο που είχε στο συρτάρι. Προφανώς και είναι πλέον ο μόνος που δεν πιέζεται για οποιαδήποτε διαπραγμάτευση , καθώς γνωρίζει οτι διπλωματικά ο ισχυρός σε έναν πόλεμο έχει πάντα το πάνω χέρι. Δεν θα μπορούσε λοιπόν να μην έχει το πιάνω χέρι και στις διαπραγματεύσεις. Ο δεύτερος είναι το ίδιο κυνικός με τον πρώτο. Όταν κερδίζεις σε στρατιωτικό και διπλωματικό επίπεδο δεν κάθεσαι στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, μέχρι να κερδίσεις οτι μπορείς ακόμα. Οι σοβαρές διαπραγματεύσεις είναι πιθανότατα η αρχή του τέλους των τελικών σου διεκδικήσεων. Όσο αυτές ακόμα διαμορφώνονται επι του πεδίου δεν έχεις κανέναν λόγο να λειτουργήσεις ως επισπεύδων, αυτό και αν το γνωρίζει η Ρωσία και ο Πρόεδρος Πούτιν.
Από την άλλη ο παράγοντας ΕΕ έχει γίνει πλέον κλαυσίγελος, καθώς οι απειλές για νέες κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας θα πρέπει να διασκέδασαν αφάνταστα τον Ρώσο Πρόεδρο, ο οποίος είχε δηλώσει πριν από μέρες “δεν αρκεί να λαμβάνεις μέτρα που οδηγούν κυρώσεις θα πρέπει να έχεις τη δύναμη και να τις επιβάλλεις”, Να η λέξη κλειδί, η λέξη δύναμη. Η ΕΕ σπεύδει πλέον να εξοπλιστεί τα επόμενα χρόνια με εξοπλιστικά προγράμματα μαμούθ τα χρήματα των οποίων βέβαια δεν γνωρίζει κανείς αν υπάρχουν πέρα από την λογιστική πρόθεση να δοθούν. Μέχρι λοιπόν οι βραδυκίνητοι νόες της Ευρώπης να αποφασίσουν την αλλαγή του αμυντικού δόγματος και κυρίως μέχρι να μπορέσουν να έχουν τέτοια όπλα που θα μπορούν να επιβάλλουν κανόνες στο διεθνές παιχνίδι οι Ευρωπαϊκές κυρώσεις μοιάζουν πλέον με ανέκδοτο.
Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού ο Πρόεδρος Τραμπ πέτυχε την συμφωνία που επιθυμούσε για τα ορυκτά της Ουκρανίας, μια συμφωνία κομβική για την περεταίρω ενεργειακή και οικονομική ανάπτυξη των ΗΠΑ. Αφού στόλισε στο Λευκό Οίκο τον Ζελένσκι και του είπε με λίγα λόγια θέλω τα χρήματά μου πίσω, προφανώς σε συνεννόηση με την Ρωσία, απολαμβάνει πλέον τον ρόλο του επίσης ισότιμου ρυθμιστή του Ουκρανικού. Μην γελιόμαστε αν η ΗΠΑ δεν ήθελαν επι προεδρίας Μπάιντεν την ένταση στην περιοχή τίποτα δε θα συνέβαινε. Ο Τραμπ λοιπόν ως μεγάλος πραγματιστής αναγνωρίζει οτι μια φωτιά που άναψε εκεί θα σβήσει μόνο αν οι μεγάλοι ελέφαντες το αποφασίσουν και οι μεγάλοι ελέφαντες είναι εκείνοι που έχουν στα χέρια τους την πυρηνική δύναμη. ΗΠΑ και Ρωσία λοιπόν φαίνεται οτι από καιρό έχουν συμφωνήσει στην σαλαμοποιήση της Ουκρανίας και τώρα παίζουν με εξαιρετικό τρόπο τους συμφωνημένους ρόλους που θα οδηγήσουν σε μια τελική win win συμφωνία την Ρωσία και τις ΗΠΑ. Κανέναν άλλον. Από τη μία η Ρωσία θα διατηρήσει την κωλυσιεργία για να κερδίσει όσα μπορεί περισσότερα μέχρι το τέλος της διπλωματικής διεργασίας και η ΗΠΑ θα λειτουργήσουν με τέτοιο τρόπο που θα έχουν ισχυρότατη οικονομική παρουσία στην περιοχή χωρίς να ερεθίζουν τους Ρώσους. Μια συμφωνία λοιπόν ανάμεσα σε ισχυρούς είναι πλέον προ των πυλών.
Πιθανότατα όταν θα πληροφορηθούμε οτι κάθονται στο ίδιο τραπέζι Πούτιν, Τραμπ και ο Ζελένσκι ή άλλος εκπρόσωπος της Ουκρανίας θα γνωρίζουμε εκείνη την στιγμή οτι ο πόλεμος τελείωσε και η Ουκρανία προφανώς δεν θα έχει καμία σχέση με την χώρα που ήταν πριν από τον πόλεμο αυτό. Όσο για τους ηγέτες της ΕΕ πιθανότατα θα παρακολουθούν από κάποια τηλεόραση τα τεκταινόμενα και την ιστορική στιγμή, που μακάρι να έρθει γρήγορα, της υπογραφής της συμφωνίας για το τέλος του πολέμου στην Ουκρανία.
