Του Ανδρέα Βορύλλα, Βουλευτή Β2 Δυτικού Τομέα Αθηνών
Οποιοδήποτε πολιτικό όραμα και στρατηγική δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους νέους ανθρώπους είναι καταδικασμένα να αποτύχουν.
Χρόνια τώρα οι νέοι της Ελλάδας έχουν υποστεί πολλές μεταρρυθμίσεις-απορρυθμίσεις του εκπαιδευτικού συστήματος , έχουν γίνει μετανάστες μετά την οικονομική κρίση του 2010 και ταυτόχρονα όσοι μας έφεραν μέχρι εκεί στέρησαν από την πατρίδα μας τα ικανά αυτά μυαλά.
Η χώρα αν μπορούσε να επενδύσει σε αυτούς τους νέους που έφυγαν , αλλά και όσους έμειναν, θα μπορούσε να έχει πολλαπλάσια οφέλη στην κοινωνική και οικονομική της ζωή. Το φαινόμενο του brain drain δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ από τις μνημονιακές, αλλά και τις μεταμνημονιακές κυβερνήσεις.
Μαζί με αυτά τα προβλήματα και τις συσσωρευμένες προκλήσεις της εποχής μας οι νέοι άνθρωποι σήμερα μοιάζουν απροστάτευτοι και η όποια πρόνοια λαμβάνεται γι αυτούς είναι επίσης επιδοματικού χαρακτήρα, όπως τα youth pass και κάποια άλλα μέτρα που ανακοινώνονται σποραδικά, χωρίς όμως να αντιμετωπίζουν τις πραγματικές τους ανάγκες.
Μέσα σε αυτές τις σκέψεις θεωρώ χρέος μου σαν Βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου να αφιερώσω λίγο περισσότερο χρόνο στον δημόσιο λόγο μου σε εκείνους που δεν αναφερόμαστε συχνά ή όταν το κάνουμε αυτό συμβαίνει μόνο για τα φώτα της δημοσιότητας. Κάτω από αυτό το πρίσμα σκέφτηκα να εγκαινιάσω μια σειρά δημόσιων αναφορών για τους νέους μας.
Όταν μιλάμε για αυτούς λοιπόν δεν μπορεί να μην κάνουμε αναφορά στο ταλαιπωρημένο και υποχρηματοδοτημένο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Το σύστημα αυτό επιδιώκει να μοιράζει εξειδικευμένες γνώσεις, οι οποίες όμως περιχαρακώνονται στην στόχευση της εξειδίκευσης και καθόλου δεν λαμβάνουν υπ όψιν την συνολικότερη ακαδημαϊκή γνώση που θα πρέπει να έχει ως εφόδιο ένας νέος άνθρωπος στις μέρες μας. Αυτή η μανιώδης διάθεση να συνδέεται η γνώση μονοδιάστατα με την αγορά εργασίας διαμορφώνει απόφοιτους πολύ καλά εξειδικευμένους στο αντικείμενό τους, αλλά συμβάλλει ελάχιστα έως καθόλου στην διαμόρφωση μιας συνολικότερης παιδείας. Δεν είναι δυνατόν απόφοιτοι θετικών επιστημών να αγνοούν βασικά στοιχεία των θεωρητικών ανθρωπιστικών σπουδών και αντίστοιχα οι «θεωρητικοί» να αγνοούν βασικά στοιχεία των θετικών επιστημών.
Το Λύκειο λοιπόν από ένα απλό στάδιο μετάβασης από την δευτεροβάθμια στην τριτοβάθμια εκπαίδευση θα μπορούσε να εξελιχθεί, ως ένα σημείο, σε ένα εκπαιδευτικό στάδιο μετακένωσης και σφαιρικότερης- συνολικής γνώσης με βασικές κατευθύνσεις τον ελληνικό πολιτισμό και εκείνες τις πανανθρώπινες αξίες που αυτός μετέδωσε σε ολόκληρο τον κόσμο. Δεν είναι δυνατόν οι Έλληνες φοιτητές να μην γίνονται πραγματικοί φορείς αυτού του πολιτισμού στο σύνολό του. Θα μπορούσε όμως και η τριτοβάθμια εκπαίδευση, πέρα από το Λύκειο, να μεταφέρει επίσης σε όλους τους φοιτητές όλων των σχολών αυτών τον συνολικό παιδευτικό χαρακτήρα. Δεν μπορεί οι Έλληνες προπτυχιακοί και μεταπτυχιακοί φοιτητές να περιορίζουν τον ορίζοντα της γνώσης σε μια εξειδικευμένη, σχεδόν ψυχωσική προσέγγιση της παιδείας και να αγνοούμε το σύνολο που προσέφεραν και διατηρούν ακόμα στο γονιδίωμά τους τα ελληνικά γράμματα. Προφανώς δεν ζητάμε μια συνολική στροφή στην παρελθοντολογία , αλλά μια ουσιαστική επικαιροποίηση των μεγάλων ιδεών της ελληνικής παιδείας ,που θα πλαισιώνουν την εξειδίκευση και δεν θα την καταργούν.
Ένα άλλο θέμα που θα ήθελα να θίξω είναι η σύνδεση της ελληνικής νεολαίας με αυτό που ονομάζουμε πατρίδα. Μια σύνδεση που «προοδευτικές» , αλλά και «συντηρητικές» κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης δυστυχώς δεν είδαν ποτέ με καλό μάτι. Προφανώς και ηενσυνείδητα από κάποιους παρεξηγημένη έννοια της πατρίδας, που και ως λέξη και μόνο την ακούν και βγάζουν σπυριά, δεν προτάσσεται ποτέ ως βασικό ιδανικό για τους νέους Έλληνες. Ένα από τα βασικά στοιχεία που κάνουν κυρίως τους άρρενες νέους να έρθουν σε επαφή με την έννοια της πατρίδας είναι ο στρατός. Δεν θα μιλήσω τώρα για την βιομηχανία απαλλαγών Ι5 , ούτε για την συνολική απαξίωση των Ενόπλων Δυνάμεων που επίσης κάποιοι εσκεμμένα επιχειρούν να διαμορφώσουν ως κυρίαρχη άποψη στην ελληνική κοινωνία.
Ένας άνθρωπος ή αισθάνεται ή δεν αισθάνεται πατριώτης. Μπορούμε συζητήσουμε για την έννοια που μπορεί να δοθεί ευρύτερα στην λέξη αυτή , αλλά δεν μπορούμε να πάμε πουθενά με εθνομηδενιστική ρητορική. Προφανώς και δεν χρειάζεται να αναφέρω ότι δεν επιχειρούμε σε καμία περίπτωση να αναδείξουμε μέσα στο παρόν άρθρο μια μιλιταριστική και εθνικιστική έξαρση. Άλλωστε θεωρούμε τα άκρα του εθνομηδενισμού και της woke κουλτούρας από τη μία , αλλά και τις πατριδοκαπηλίας από την άλλη το ίδιο επιζήμια για την ελληνική κοινωνία και νεολαία.
Εκείνο που γνωρίζουμε είναι ότι πολλοί από τους περίπου 300.000 νέους που έφυγαν από τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια δεν επιθυμούν να κάνουν έστω και μειωμένη την στρατιωτική τους θητεία. Πολλοί από αυτούς αγνοούν εσκεμμένα το γεγονός ότι η φτωχή πατρίδα τους προσέφερε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δωρεάν ένα ανταγωνιστικό πτυχίο, ώστε να μπορούν να προκόβουν επαγγελματικά στο εξωτερικό. Μέσα από τις θυσίες των γονιών τους, αλλά και όλων των άλλων γονιών μπόρεσαν να έχουν στα χέρια τους ένα πτυχίο , το οποίο έκανε τους ξένους εργοδότες να τους προσλάβουν με πολύ καλύτερους όρους αμοιβών από ότι θα μπορούσε να τους προσφέρει η πατρίδα τους. Μια θυσία λοιπόν για αυτή την πατρίδα είναι η στρατιωτική θητεία και δεν τιμά κανέναν η άρνησή της. Εδώ βέβαια είναι και η ευθύνη της ελληνικής πολιτείας, η οποία δεν επιχείρησε σε καμία περίπτωση να προσεγγίσει αυτούς τους νέους και να τους καλέσει με έναν τρόπο στην ανάγκη της υπηρεσίας μέσω της στρατιωτικής θητείας.Αν το δοκίμαζε αυτό η ελληνική πολιτεία και έβλεπε ότι τα αποτελέσματα ήταν πενιχρά , τότε θα μπορούσε ίσως να στραφεί και σε πιο αυστηρά μέτρα με την αφαίρεση της ελληνικής ιθαγένειας και υπηκοότητας σε εκείνους που αρνούνται την υπηρεσία στην άμυνα της χώρας τους.
Αν κανείς δεν νοιαστεί να εμφυσήσει στους νέους ιδανικά και πρότυπα μέσα από την παράδοση, την πίστη και την ιστορία αυτού του λαού, τότε θα θερίσει τις θύελλες του μέλλοντος και μαζί με αυτούς που αγνοούν αυτά τα ιδανικά θα θερίσουν θύελλες και όσοι νέοι ποτέ δεν ενστερνίστηκαν το κάλεσμα της πατρίδας τους.
