Tου Ευάγγελου Λώνα, Πρωταθλητή Ευρώπης Στίβου ΑΜΕΑ, Πτυχιούχος Προπονητής Ά Κατηγορίας Στίβος, Διοικητικός Υπάλληλος ΥΠΠΟ
Βλέποντας τα πράγματα πλέον πιο ώριμα από ποτέ στα 47 έτη που διανύω σήμερα, το μυαλό τρέχει στο Παρελθόν , κάνοντας μια ανασκόπηση στα δύσκολα Παιδικά Χρόνια Μέχρι την Καταξίωση στον Στίβο στην Μεγάλη μου Αγάπη την Κούρσα της μιας ανάσας των 100 μ στους δρόμους Ταχύτητας. Μεγάλωσα σε μια Ελληνική Κοινωνία από 2 Υπέροχους Γονείς το Έτος 1978 που δεν συγχωρεί την αναπηρία την στηγματίζει την βάζει στο Περιθώριο και αν δεν διαθέτεις Χαρίσματα και Ευλογία απο τον Θεό διστυχώς η ίδια η Κοινωνία και συννάμα η Ταυτόσιμη μορφή της με Θεσμικό Ρόλο η Πολιτεία σε θέτει στο Περιθώριο. Μπορεί μέσα στην δική μου ατυχία μεγαλώνοντας να μην είχα τον δεξί Καρπό κατάφερα με αυτό το θείο Δώρο να Επιβιώσω , να Κρατηθώ στην επιφάνεια και να μην παραιτήθω.
Το μπούλινγκ μια φράση που έχει γίνε της Μόδας στις μέρες μας για μένα ηταν μια συνήθεια όταν στους Σχολικούς Αγώνες στο Δημοτικό δεν επέτρεπαν οι γυμναστές να λάβω μέρος και ας είχα αυτογνωσία μέσα μου ότι μπορούσα να τρέξω γρήγορα. Το σωσίβιο της Επιβίωσης μου υπήρξε η ιδαιτερότητα μου, ότι δεν κέρδισα με τον Απαρχαιωμένο Νόμο1648/1986 Νεώτερος 2643/1998 σχετικά με την μέριμνα για την απασχόληση Προσώπων ειδικών κατηγορίων το κέρδισα ΄χαριν του Πρωταθλητισμού. Οι συγκεκριμένες διατάξεις που ανέφερα εντάσουν στην Αγορά εργασίας ενα ποσοστό ΑΜΕΑ που διορίζεται με μοριοδότηση στον Ευρύτερο Δημόσιο Τομέα.
Στην δική μου περίπτωση ακόμα και εκεί που περιμένεις το Κράτος να σε εντάξει στο Δικαίωμα εργασίας σύμφωνα με το αρ. 22 παρ 1 του Συντάγματος ο συγκεκριμένος Νόμος δεν με άγγιξε, καθώς μετέπειτα διορίστηκα με τον Νόμο των Διακρίθεντων Αθλητών στο Υπουργείο Πολιτισμού. Τελικά σε αυτήν την Ζωή γίνονται όλα για κάποιο λόγο γιατί το Δικό μου μονοπάτι στα βήματα του Πρωταθλητισμού με έφερε στο ΟΑΚΑ το 1997. Εκεί Γνώρισα το Ίνδαλμα μου τον Αείμνηστο Προπονητή μου Γεώργιο Τοπτσή 5 Φορές Ολυμπιονίκη στο άλμα είς μήκος – Τριπλούν. Για μένα προσωπικά το Ολυμπιακό Στάδιο υπήρξε μια μεγάλη Σχολή διότι έκανα προπόνηση μαζί με την Εθνική Ομάδα του Στίβου την Τότε Χρυσή Εποχή ,ζούσα σαν παιδι το δικό μου όνειρο ανάμεσα σε Ολυμπιονίκες που σήκωναν την Ελλάδα στο πιο ψηλότερο σκαλί και προσπαθούσα και εγώ με σκληρή Προπόνηση 6 μέρες την Εβδομάδα να Καταξιωθώ στο Αγώνισμα μου στον Βασιλία του Στίβου τα 100 μέτρα. Και Αυτή η Τεράστια Πόρτα του ΟΑΚΑ στα πρώτα μου βήματα ήταν κλειστή Λόγω της Αναπηρίας μου και άνοιξε λόγω Εντολής που είχε Δώσει Ο Μεγάλος Δάσκαλος και Προπονητής Επιτυχιών Κύριος Γιώργος Πομασκι.
Ο Πρωταθλητισμός είναι ένας Δύσκολος μοναχικός δρόμος όσο και αν ιδρώνεις, όσο και αν προπονείσαι τίποτα δεν είναι δεδομένο περισοτερες ειναι οι αποτυχίες στο ενεργητικό ένος αθλητη από τις επιτυχίες, εγώ απλά ονειρευόμουν ότι κάποια στιγμή θα διακριθώ στην Παραολυμπιάδα, και με πείσμα κατάφερα στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου το 2003 στο ASSEN της Ολλανδίας να διακριθώ με την Ομάδα σκυταλοδρομίας 4 * 100 . Έκτοτε ακολούθησαν τραυματισμοί δεν κατάφερα να αγωνιστώ το 2004 μέσα στην Πατρίδα μας με υπομονή όμως το 2005 κατάφερα να διακριθώ στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Espoo στην Φιλανδία 5ή θέση στα 100 μέτρα. Η πορεία μου στα 100 μέτρα και το κεφάλαιο Πρωταθλητισμός σταμάτησε το 2006 άδοξα. Ήμουν 26 ετών στην καλύτερη φυσίκη και πνευματικη διαύγεια που είχα ποτέ και όμως όχι με δική μου υπαιτιότητα εγκατέλειψα τον Στίβο διότι οι Θεσμικοί Παράγοντες εκείνη την Εποχή παρόλο που είχα πιάσει τα Όρια για να αγωνιστώ στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ολλανδίας μου κόψανε τα Φτερά και δεν με άφησαν να Αγωνιστώ το μόνο βέβαιο είναι πώς δεν κατάφεραν να δαμάσουν την Αξιοπρέπεια μου και Αξίες όπως η Ηθική και η Αλληλεγγύη , μιλώντας για αλληλεγγύη δεν θα ξεχάσω το 2003 που μας ζήτησαν οι παράγοντες να επιστρέψουμε πίσω τις φόρμες με το Εθνόσημο της Πατρίδας μας και σαν μια γροθιά μια Χούφτα Αθλητές με Ψυχή Λιονταριού πήγαμε κόντρα στους Θεσμούς.
Λυπηρά είναι τα πιό πολλά πράγματα που θυμάμαι απο εκείνα τα Πέτρινα Χρόνια οπως τα βίωσα ώς Αθλητής αναζητώντας Χορηγούς , με Πόρτες Πάντα ερμητικά κλειστές Ταξιδεύοντας Σώμα και Ψυχή για ένα Όνειρο να Καταφέρεις να Τιμήσεις την Πατρίδα σου φορώντας το Εθνόσημο στο Στήθος με μοναδικούς Χορηγούς Τους Γονείς σου, και μέσα στίς τόσες Αγωνιστικές Αποτυχίες να κερδίζεις την Αξιοπρέπεια σου σαν θυμάσαι τον εαυτό σου μικρό παιδί να Αγωνίζεται απέναντι στην Αναπηρία κατακτώντας το Σήμερα και τους Στόχους που Θέτεις και σε Περιμένουν να Κερδίσεις.
