Του Κώστα Παππά
Μετά την επίθεση των ΗΠΑ στις πυρηνικές εγκαταστάσεις στο Ιράν και την επίθεση των Ιρανών σε αμερικανικές βάσεις στο Κατάρ και το Ιράκ φαίνεται οτι η σύγκρουση πλέον λαμβάνει διαστάσεις που κανένας λογικός άνθρωπος στον κόσμο δε ευχόταν ούτε θα προέβλεπε . Και αν μέχρι τώρα τα σύννεφα του πολέμου έδειχναν οτι το πρώτο επιδικό ήταν το πυρηνικό ξεδόντιασμα του Ιράν και το δεύτερο ο έλεγχος των κρίσιμων ενεργειακών ζωνών στη Μέση Ανατολή , φαίνεται οτι πλέον στις ΗΠΑ και το Ισραήλ δεν θα φθάνουν μόνο αυτά.
Οι προσπάθειες μοιάζουν πλέον να κατευθύνονται απ’ ευθείας στο Ιρανικό καθεστώς , το οποίο όσο στριμώχνεται τόσο απρόβλεπτο και επικίνδυνο μπορεί να γίνει διασπείροντας στις γειτονικές περιοχές την φωτιά του πολέμου , αφού οι στόχοι του Ιράν δεν είναι βέβαια το Κατάρ ή το Ιράκ , αλλά οι αμερικανικές βάσεις σε αυτά τα κράτη . Ένα τέτοιο καθεστώς λοιπόν είναι πιθανό να κλιμακώσει και τα δικά του χτυπήματα τις επόμενες μέρες τόσο πυραυλικά , όσο και στο επίπεδο τρομοκρατικών χτυπημάτων στο εξωτερικό με απρόβλεπτες συνέπειες.
Το καθεστώς πλέον δίνει έναν αγώνα επιβίωσης και οι ΗΠΑ γνωρίζουν πολύ καλά ποια και πόσο επικίνδυνη μπορεί να είναι αυτή η κλιμάκωση τις επόμενες ημέρες και ώρες. Είναι προφανές οτι ο Αγιατολάχ Αλί Χαμενεί θέλει να αποσπάσει την διπλωματική αρχικά συμπόρευση παραδοσιακών του συμμάχων όπως η Ρωσία και η Κίνα , οι οποίες σταθμίζουν με την σειρά τους τα γεγονότα και θα τοποθετηθούν ανάλογα τις επόμενες μέρες ή θα κρατήσουν αποστάσεις. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πόσο δυναμική θα είναι και η κλιμάκωση των ΗΠΑ στον πόλεμο αυτό , πάντως μετά τα χτυπήματα σε αμερικανικές βάσεις, το Ιράν δείχνει να επιθυμεί την γενίκευση των συγκρούσεων.
Είναι σχεδόν βέβαιο οτι οι ΗΠΑ θα αντιδράσουν με μεγαλύτερη σφοδρότητα τις επόμενες ώρες ή μέρες και κανείς βέβαια δεν μπορεί να στοιχηματίσει με ποιόν τρόπο θα αποφασίσουν να κλιμακώσουν. Το δεδομένο είναι οτι έχουν μπροστά τους πολλές επιλογές επιχειρησιακά . Ωστόσο αυτές οι επιλογές δεν εγγυώνται και την απόλυτη επιτυχία , καθώς αν δε θέλει ένα πράγμα ο Πρόεδρος Τραμπ αυτό είναι να παγιδευτεί σε έναν πολύμηνο πόλεμο με το Ιράν . Από την άλλη μόνο ένα συντριπτικό πλήγμα θα δημιουργούσε εσωτερικές συνθήκες στον σκληρό πυρήνα της Τεχεράνης, ώστε να ξεκινήσει πραγματικά η αντίστροφη μέτρηση για την αποδόμηση του καθεστώτος . Μια τέτοια απόφαση όμως την ζυγίζουν καλά οι Αμερικανοί όχι γιατί δεν μπορούν να αναλάβουν και τέτοια δράση , αλλά γιατί πιθανότατα μια τέτοια όξυνση που δεν θα ικανοποιούσε και τα συμφέροντα των Ρώσων στην περιοχή θα δημιουργούσε συνθήκες εμπλοκής συμφερόντων των ισχυρών στη γειτονιά των πετρελαίων.
Σε μια τέτοια περίπτωση το πολύ δύσκολο δεν είναι να φθάσεις στον αρχικό σου στόχο που μπορεί να είναι η ανατροπή του καθεστώτος στο Ιράν ή η ανακατανομή της γεωπολιτικής και οικονομικής ισορροπίας στην περιοχή, αλλά να μην εμπλακείς σε προσβολή ευαίσθητων ζωτικών συμφερόντων και άλλων ισχυρών που επίσης εδώ και χρόνια διαδραματίζουν τον δικό τους ρόλο στην περιοχή. Γενικότερα σε τέτοια αχαρτογράφητα νερά πιο δύσκολη είναι η απεμπλοκή παρά η εμπλοκή.
