Του Κώστα Παππά
Η χθεσινή μέρα ήταν μια ακόμα μέρα που ο Πρόεδρος των ΗΠΑ κατάφερε να συγκεντρώσει πάνω του τα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης. Αυτό καθ’ αυτό το γεγονός της εκεχειρίας στην πιο δύσκολη περιοχή του πλανήτη, η απελευθέρωση των Ισραηλινών ομήρων, η παύση των εχθροπραξιών σε μια περιοχή που έχει γίνει συνώνυμο της ανθρωπιστικής κρίσης, η ομιλία του στην Κνεσέτ και η Σύνοδος Κορυφής στο Σαρμ Ελ Σέιχ δείχνουν πλέον οτι ο Αμερικανός Πρόεδρος είναι ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού στη Μέση Ανατολή.
Πέρα από αυτό το γεγονός όμως που δείχνει και την προσωπική του έντονη δραστηριοποίηση να τερματιστούν σημαντικές συγκρούσεις στον πλανήτη υπάρχει πάντα η δεύτερη ματιά που εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τα τεκταινόμενα. Μέχρι τώρα λέγαμε οτι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ είναι σαφέστατα μια πολυπαραγοντική εξίσωση που εκφράζεται πάντα από τον εκάστοτε Πρόεδρο. Στην περίπτωση Τραμπ όμως αυτό το εκφράζεται έχει και τη σημασία του καθορίζεται. Δεν γνωρίζουμε προφανώς πόσο ελεύθερος είναι ο εκάστοτε Πρόεδρος των ΗΠΑ να κινηθεί αυτοβούλως στις σκληρές θέσεις της αμερικανικής διπλωματίας και κυρίως στις παγιωμένες θέσεις της , βλέπουμε όμως οτι ο Τραμπ επιχειρεί από έναν άλλο δρόμο να εξασφαλίσει τα συμφέροντα των ΗΠΑ στον πλανήτη. Ως κατά βάση άνθρωπος του επιχειρείν ο Τραμπ γνωρίζει έναν κανόνα ο οποίος είναι παντού ο ίδιος σε όλο τον κόσμο, “αν μπορείς να κάνεις μια δουλειά με λιγότερο έξοδα είναι καλό για το κέρδος που θα έχεις στο τέλος”. Μοιάζει πολύ κυνικό οτι η ειρήνη επιλέγεται γιατί είναι πιο φθηνή από τον πόλεμο , αλλά είναι μια πραγματικότητα στον κόσμο του κέρδους.
Εκείνο που ο Αμερικανός Πρόεδρος έχει επιβάλλει πλέον δεν είναι απλά μια νέα αντιμετώπιση των κρίσεων , η οποία οδηγεί σε ραγδαίες γεωπολιτικές ανακατατάξεις με χώρες που λαμβάνουν περιφερειακά έναν σημαντικότερο ή λιγότερο σημαντικό ρόλο σε μια περιοχή, αλλά ο τρόπος που επιβάλλει μια οπτική συνεργασιών οι οποίες έχουν πάντα τον ίδιο στη θέση του οδηγού. Θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος οτι αυτό συνέβαινε πάντα στις περιπτώσεις που οι ΗΠΑ ήθελαν να επιτύχουν την προστασία των συμφερόντων τους, το θέμα είναι όμως οτι δεν γίνονταν με τον τρόπο Τραμπ.
Η συνέχεια θα έχει και άλλα επεισόδια και πιθανότατα θα έχει μια κορύφωση στον πόλεμο της Ουκρανίας που για πολλούς έχουν μπει οι βάσεις της ειρήνευσης. Πρωταγωνιστής θα είναι πάλι ο Τραμπ και η στρατηγική “παύσατε πυρ να κάνουμε μπίζνες”. Θα μπορέσει να αντέξει αυτή η στρατηγική στα αντικρουόμενα συμφέροντα που πάντα θα υπάρχουν στον πλανήτη και τελικά τι θα γίνει με τις πολεμικές βιομηχανίες που πρέπει να πουλήσουν τα υπερσύγχρονα ακριβά τους όπλα; Θα βάλουν λουκέτο; Προφανώς και όχι. Ο τερματισμός μεγάλων συγκρούσεων δεν συνεπάγεται παύση των εξοπλιστικών προγραμμάτων , γιατί ο Τραμπ δεν είναι ισόβιος Πρόεδρος, δεν είναι αθάνατος και σίγουρα στο πλαίσιο της πολιτικής του θα φροντίσει να διατηρεί τις βασικές εστίες κρίσης τόσο όσο να πωλούνται τα δικά του όπλα και τα όπλα των συμμάχων του.
