Του Κώστα Παππά
Στην πολιτική χρειάζεται μια στιγμή για να έρθουν πολλά πράγματα που θεωρεί κάποιος δεδομένα ανάποδα. Πριν από τα Τέμπη ήταν αρκετοί εκείνοι που περίμεναν από τον Βουλευτή Σερρών Κώστα Αχ. Καραμανλή να συνεχίσει την μεγάλη οικογενειακή παράδοση στην πολιτική μετά την πορεία που χάραξε επι δεκαετίες στην μεταπολεμική Ελλάδα ο θείος του και ιδρυτής της ΝΔ Κωνσταντίνος Καραμανλής, αλλά και ο εξάδελφός του και πρώην Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής. Μια παράδοση που χάραξε την μεταπολεμική και διαμόρφωσε την μεταπολιτευτική ιστορία της Ελλάδας, με την δημιουργία και αναμόρφωση της συντηρητικής παράταξης μεταπολιτευτικά , με την ίδρυση της ΝΔ.
Ο Κώστας Αχ. Καραμανλής απο το 2015 που εξελέγη πρώτη φορά Βουλευτής εμφανίστηκε στα κοινοβουλευτικά πράγματα ως ένας νέος πολιτικός που θα συνέχιζε την οικογενειακή παράδοση και κάποιοι ανέμεναν στο μέλλον να δείξει τι μπορεί να κάνει σε σχέση με τον υψηλό πήχη που άφησαν στα πολιτικά πράγματα οι προκάτοχοί του. Στις 9 Ιουλίου 2019 αναλαμβάνει το Υπουργείο Μεταφορών και Υποδομών και τότε ο Κυριάκος Μητσοτάκης του αναθέτει ένα κρίσιμο Υπουργείο για τις υποδομές τις χώρας, ένα υπουργείο που υπηρέτησε από την ίδια θέση ο εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής την περίοδο 1952-1955 στην κυβέρνηση Αλέξανδρου Παπάγου.
Το 2023 όμως το δυστύχημα των Τεμπών και ο θάνατος 57 ανθρώπων γίνεται το γεγονός που κανένας πολιτικός λογικά δεν θέλει να ζήσει ούτε στον εφιάλτη του. Εκείνο όμως που έβαλε τον Κώστα Αχ. Καραμανλή στην πιο δύσκολη θέση και στην απομόνωση από το ίδιο του το κόμμα ήταν εκείνο το βίντεο λίγες μέρες πριν από τα Τέμπη που μιλούσε με ύφος πολλών καρδιναλίων εναντίον συναδέλφων του, που τόλμησαν να ψελλίσουν κάτι για την ασφάλεια του ελληνικού σιδηρόδρομου. Οι φράσεις “είναι ντροπή να θέτετε θέματα ασφαλείας…αυτή τη στιγμή διασφαλίζουμε την ασφάλεια” λίγες μέρες πριν από την τραγωδία κατέστησαν τον τότε Υπουργό Υποδομών συνώνυμο του πολιτικού θράσους.
Μέσα όμως στον θόρυβο εκείνων των ημερών, αλλά και μέχρι σήμερα, για τις ευθύνες του Υπουργού Κώστα Αχ. Καραμανλή για την τραγωδία ήρθε να προστεθεί η απόφαση του Μαξίμου να δώσει στον βουλευτή Σερρών τη δυνατότητα επανεκλογής στην περιφέρειά του. Το γεγονός αυτό το οποίο στηλιτεύθηκε σαν μια απόφαση που ενίσχυε την ανυποληψία του πολιτικού κόσμου στο σύνολό του σχολιάστηκε με χίλιους τρόπους. Σε αυτές τις περιπτώσεις θα περίμενε κάποιος από τον πολιτικό να αποσυρθεί από τα κοινά και από το κόμμα με το οποίο αναδείχθηκε, να δείξει τη στοιχειώδη ενσυναίσθηση και να αναλάβει πραγματικά τις πολιτικές ευθύνες, που δεν ολοκληρώνονται μόνο με μια παραίτηση από τον υπουργικό θώκο. Τίποτα από τα δύο δεν έγινε. Από τη μία οι μωροφιλοδοξίες και η άποψη οτι η κάλπη μπορεί να αποτελέσει κολυμβήθρα του Σιλωάμ δια πάσαν νόσο και από την άλλη ο πολιτικός αμοραλισμός των επικοινωνιακών μηχανισμών του Μαξίμου, που μας είπαν με λίγα λόγια “ας θέσει πάλι υποψηφιότητα για να τον κρίνει ο λαός” επικράτησαν τελικά.
Κανείς δεν κατάλαβε για ποιο λόγο ένα κόμμα το οποίο εκείνη την στιγμή της τραγωδίας είχε τεράστιο πολιτικό κόστος δημοσκοπικά, ένα πολιτικό κόστος που φέρει ως στίγμα μέχρι σήμερα, ήθελε και πάλι να συμπορευθεί με τον πρώην Υπουργό Υποδομών. Η απάντηση ίσως έρχεται τώρα που η βουλή θα αποφασίσει για την παραπομπή του Κώστα Αχ. Καραμανλή στη δικαιοσύνη. Αυτοί οι επικοινωνιακοί μηχανισμοί του Μαξίμου που δεν ορρωδούν προ ουδενός κράτησαν στην ενεργό πολιτική τον Κώστα Αχ. Καραμανλή για να πλήξουν περαιτέρω την συνέχεια του καραμανλισμού και εντός της ΝΔ και στην ελληνική κοινωνία. Όσοι διέβλεπαν οτι με την συνεχιζόμενη έκθεση του Κώστα Αχ. Καραμανλή σε κεντρικό πλάνο στην ενεργό πολιτική ζωή του τόπου, θα καταφέρουν και ένα πιο ισχυρό πλήγμα στην πολιτική ιστορία της οικογένειας σήμερα δρέπουν τους καρπούς των αποφάσεών τους.
Η πολιτική είναι μια πολύ σκληρή υπόθεση αν κάποιος δεν την πάρει σοβαρά και δεν έχει το ελάχιστο πολιτικό αισθητήριο να αναγνωρίσει τα σημάδια των καιρών και τον παλμό μιας κοινωνίας. Αποφάσεις που φαίνεται να δίνουν σε κάποιον μια δεύτερη ευκαιρία κάτω από την πρώτη ανάγνωση έχουν πάντα και μια δεύτερη και αυτή η δεύτερη αποκαλύπτει συν τω χρόνω ποια είναι η πραγματική πολιτική στόχευση, όταν αποφασίζεται κάτι που μοιάζει προκλητικό και παράδοξο τη στιγμή που συμβαίνει. Σίγουρα το “πάμε και όπου βγει” δεν ισχύει στην πολιτική. Αποκαλύπτονται πάντα εκ των υστέρων οι υστερόβουλες αποφάσεις μιας επικοινωνιακής τακτικής που κάνει την πολιτική δυστυχώς μια ανυπόληπτη υπόθεση.
