Του Κώστα Παππά
Το σκάνδαλο για το οποίο κατηγορείται η κυρία Μογκερίνι είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, καθώς στο πρόσφατο παρελθόν και άλλοι αξιωματούχοι της ΕΕ έχουν βρεθεί στο κάδρο σκανδάλων που δείχνουν την βαθιά θεσμική και ηθική κρίση της ΕΕ. Η διαφθορά που συχνά πυκνά πλέον αναδύεται από τα γραφεία των Βρυξελλών μας κάνει να αντιλαμβανόμαστε οτι πολύ δύσκολα μπορεί κάποιος να μας φυλάξει από τους φύλακες των ηθικών αξιών που έχει επιβάλλει το Διευθυντήριο των Βρυξελλών, προς όλους , αλλά δεν τηρεί το ίδιο. Η ανυποληψία στην οποία έχουν περιέλθει οι ηγετίσκοι της ΕΕ όταν συγκριθούν με τα μεγάλα πολιτικά αναστήματα του παρελθόντος και οι συν αυτών αξιωματούχοι που επιλέγονται από τον γραφειοκρατικό σωλήνα της Κομισιόν δείχνει το μέγιστο πολιτικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει πλέον η ΕΕ.
Την ίδια στιγμή ,που στην Ελλάδα συζητάμε για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και την διαφθορά που έχει επικρατήσει στην ελληνική πολιτική σκηνή, με μια κυβέρνηση που απλά βλέπει τα σκάνδαλα να περνάνε από μπροστά της, η ΕΕ που υποτίθεται ελέγχει τα όσα συμβαίνουν στα κράτη μέλη της βρίσκεται σε έναν δικό της κυκεώνα ανυποληψίας και διαφθοράς. Το “δάσκαλε που δίδασκες” σαφέστατα δεν αποτελεί ελαφρυντικό για την κυβέρνηση Μητσοτάκη και για τις μεθοδεύσεις της να μην φθάσουμε ποτέ στην αλήθεια όλων αυτών των υποθέσεων για τις οποίες βρίσκονται στο κάδρο των ελέγχων κυβερνητικοί αξιωματούχοι κια τα πρωτοπαλίκαρά τους. Μέσα σε όλα αυτά ηγέτες όπως ο κ. Μέρτς και άλλοι που ακολουθούν την ακραία πολεμική ρητορική έχουν την αξίωση οι πολίτες της Ευρώπης να ακολουθήσουν και να επιδοτήσουν όλο αυτό το συνονθύλευμα αναξιοπιστίας και διαφθοράς στα πολεμικά του σχέδια. Την ίδια στιγμή περιδιαβαίνει τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ο κ. Ζελένσκι ως ένας πολύ καλός πλασιέ, όπως τον χαρακτήρισε και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, ο οποίος αντιμετωπίζει στην εμπόλεμη χώρα του σκάνδαλα διαφθοράς συνεργατών του που βάζουν και τον ίδιο στο κάδρο. Μην ξεχνάμε οτι ο κ. Ζελένσκι είναι προνομιακός συνομιλητής της ελληνικής κυβέρνησης εδώ και χρόνια. Πάντα τον υποδεχόμαστε με τον προσήκοντα σεβασμό , ίσως κια λίγο παραπάνω.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) που αυτοπροβάλλεται ως θεμελιώδης φορέας αξιών, δημοκρατίας και δικαίου δεν έχει μείνει αλώβητη από σκάνδαλα διαφθοράς. Τα τελευταία χρόνια, αποκαλύψεις και δικαστικές έρευνες έχουν ρίξει φως σε υποθέσεις που αμφισβητούν την αξιοπιστία των θεσμών, προκαλώντας σοβαρά πλήγματα στην εμπιστοσύνη των πολιτών.
Ένα από τα πλέον συγκλονιστικά — και πολυσυζητημένα — παραδείγματα είναι το σκάνδαλο Qatargate. Μέλη του Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (ΕΚ) κατηγορούνται ότι δέχτηκαν παράνομες χρηματικές αμοιβές και δωρεές από το Κατάρ και άλλες χώρες, με αντάλλαγμα να επηρεάσουν νομοθετικές αποφάσεις υπέρ των συμφερόντων αυτών των κρατών.
Οι βελγικές δικαστικές αρχές κατάσχεσαν περίπου 1,5 εκατομμύριο ευρώ μετρητά, ενώ οι εμπλεκόμενοι κατηγορούνται για εγκληματική οργάνωση, διαφθορά και ξέπλυμα χρήματος.
Το γνωστό ως «cash for influence» σκάνδαλο του 2011 αποτελεί ακόμη μία θρυαλλίδα — τέσσερις ευρωβουλευτές κατηγορήθηκαν ότι δέχθηκαν χρήματα ώστε να επηρεάσουν ψηφοφορίες στο ΕΚ, κάτι που αποκάλυψε έρευνα δημοσιογράφων-παρασκηνίου.
Πέρα από το Κοινοβούλιο, και άλλοι θεσμοί της ΕΕ έχουν βρεθεί στο στόχαστρο ερευνών. Πρόσφατα, με την ανάδειξη της European Anti-Fraud Office (OLAF) επιχειρήθηκε έλεγχος σε πληθώρα υποθέσεων — από κακοδιαχείριση ευρωπαϊκών κονδυλίων ως καταγγελίες για σύγκρουση συμφερόντων, αδιαφανείς προσλήψεις και παρεκκλίνουσες δραστηριότητες υπαλλήλων υψηλών θέσεων.
Τα σκάνδαλα δεν είναι μόνο ζήτημα παρανόμων χειρισμών, αλλά πλήγμα για τη νομιμοποίηση και την αξιοπιστία της ΕΕ. Όταν ανώτατοι αξιωματούχοι ,που τάσσονται υπέρ της διαφάνειας και της υπευθυνότητας , εμπλέκονται σε υποθέσεις διαφθοράς, τα θεμέλια της εμπιστοσύνης κλονίζονται.
Ωστόσο, η δράση των ελεγκτικών μηχανισμών και των ερευνητικών δημοσιογράφων δείχνει ότι δεν έχουν εκλείψει οι προσπάθειες αντιμετώπισης της διαφθοράς. Με διαρκείς ελέγχους, διαφάνεια και δημοσιοποίηση των υποθέσεων, η ΕΕ καλείται να αναδείξει ως στρατηγική προτεραιότητα την ηθική και την λογοδοσία.
Η μάχη κατά της διαφθοράς δεν είναι απλώς νομική ή θεσμική — είναι θεμελιώδης για την υπόσταση της Ευρώπης ως κοινότητας ευνομίας, δικαιοσύνης και σεβασμού των δημοκρατικών αρχών.
