Του Σάββα Παυλίδη
Συνέντευξη… εντός έδρας παραχώρησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με τον πρωθυπουργό να ανοίγει τα χαρτιά του στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ σήμερα το μεσημέρι, με κύριες θεματικές τις αναδιατάξεις που σχεδιάζει η κυβέρνηση στον δημόσιο τομέα και τα ελληνοτουρκικά.
Ωστόσο, πίσω από τις διακηρύξεις περί «προόδου» και «μεταρρυθμίσεων», διαφαίνονται ξεκάθαρα οι βαθιές αντιφάσεις και οι πολιτικές επιλογές που εντείνουν την ανασφάλεια των πολιτών και υπονομεύουν το δημόσιο συμφέρον. Σε σημείο μάλιστα σχετικά πρωτόγνωρο για τα μεταπολιτευτικά δεδομένα.
Κατάργηση της μονιμότητας στο Δημόσιο: Επιστροφή στο σκοτεινό παρελθόν
Η εξαγγελία του Κυριάκου Μητσοτάκη περί άρσης της μονιμότητας στο Δημόσιο δεν αποτελεί μόνο πρωτοφανές πολιτικό άνοιγμα σε αχαρτογράφητα νερά, αλλά και μια ξεκάθαρη επιστροφή σε λογικές πελατειακού κράτους. Παρά το γεγονός πως στόχος μίας κυβέρνησης ”αρίστων” θα έπρεπε να είναι η ενίσχυση της αξιοκρατίας, ο πρωθυπουργός επιδιώκει να διαμορφώσει ένα νέο πλαίσιο ανασφάλειας, όπου οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο θα γίνονται όλο και πιο ευάλωτοι στις κομματικές πιέσεις και στις εκάστοτε κυβερνητικές προτιμήσεις.
Η αξιολόγηση, πράγματι, αποτελεί ένα βήμα θετικό όταν εφαρμόζεται δίκαια και με αντικειμενικά κριτήρια. Ωστόσο, η κατάργηση της μονιμότητας μετατρέπει τη δημόσια διοίκηση σε λάφυρο κομματικής εξουσίας. Όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός κάνει λόγο για «λιγότερη αξιοκρατία» πίσω από τη ρητορική περί «λειτουργικότητας και παραγωγικότητας», τότε εύλογα προκαλείται ανησυχία: ποια είναι η πραγματική στόχευση αυτής της πολιτικής; Σίγουρα όχι η ενίσχυση του Δημοσίου προς όφελος του πολίτη.
Ελληνοτουρκικά: Ερωτήματα χωρίς απαντήσεις και «σιγή ασυρμάτου» για τα 12 μίλια
Σε ότι αφορά τις σχέσεις Αθήνας – Άγκυρας ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρουσίασε τη διαχείριση των ελληνοτουρκικών σχέσεων ως υπόδειγμα σταθερότητας. Μάλιστα δεν δίστασε να σημειώσει πως διαθέτει μία ”καλή σχέση” με τον Ταγίπ Ερντογάν. Εντούτοις η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη – και ανησυχητική. Το πρόβλημα δεν περιορίζεται – όπως αρέσκεται να δηλώνει ο πρωθυπουργός – μόνο στο περίφημο casus belli, αλλά επεκτείνεται στο τι πραγματικά προτίθεται να πράξει η Ελλάδα αν η απειλή πολέμου από την Τουρκία αρθεί.
Θα προχωρήσει η χώρα στην επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια ή η κυβερνητική ρητορική είναι απλώς για εσωτερική κατανάλωση, ειδικά σε μία περίοδο που το Μαξίμου προσπαθεί για ψηφοθηρικούς λόγους να ”κλείσει” το μάτι προς το κεντροδεξιό του κοινό.
Επιπλέον, το ενδεχόμενο ένταξης της Τουρκίας στα εξοπλιστικά προγράμματα της ευρωπαϊκής αμυντικής βιομηχανίας δημιουργεί ένα μεγάλο πολιτικό και στρατηγικό ερώτημα: η Ελλάδα θα συνεχίσει να ξοδεύει δισεκατομμύρια σε εξοπλισμούς για να αντιμετωπίσει – θεωρητικά – μια χώρα που όχι μόνο είναι μέλος του ΝΑΤΟ αλλά αποκτά και πρόσβαση σε ευρωπαϊκά κονδύλια; Ουσιαστικά τα κυβερνητικά λεγόμενα παρουσιάζουν μία πολιτική που μοιάζει περισσότερο με διπλωματικό αδιέξοδο παρά με εθνική στρατηγική.
Στεγαστική κρίση: Το «φιάσκο» κοινωνικής πολιτικής
Η κρίση στη στέγη αποτελεί πλέον μία από τις πιο πιεστικές κοινωνικές βόμβες, με τους πολίτες –ιδίως οι νεότεροι– να αδυνατούν να νοικιάσουν ή να αποκτήσουν σπίτι, όσο η κυβέρνηση Μητσοτάκη αδυνατεί να κρύψει την ευθύνη της. Αυτό διότι όχι μόνο δεν έλεγξε την εκρηκτική άνοδο των ενοικίων, αλλά με επιδοματικές πολιτικές της τελευταίας στιγμής προσπάθησε να διαχειριστεί τις εντυπώσεις, προσφέροντας «ψίχουλα» στους ενοικιαστές, με στόχο να ανεβάσει λίγο τα ποσοστά της στις δημοσκοπήσεις.
Τα προγράμματα «Σπίτι μου 1» και «Σπίτι μου 2» αποδείχθηκαν ατελέσφορα, καθώς βασίστηκαν σε αυστηρά κριτήρια, δαιδαλώδεις διαδικασίες και τελικά εξυπηρέτησαν ελάχιστους. Το μόνο που πέτυχαν ήταν μια πρόσκαιρη επικοινωνιακή αναλαμπή για την κυβέρνηση, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη σήμερα να κάνει λόγο για ”στεγαστική κρίση”, παραλείποντας να αναφέρει πως σε πολύ μεγάλο βαθμό αποτελεί δημιουργός της.
