Του Κώστα Παππά
Η Eurovision έχει χαρακτηρισθεί από πολλούς σημαντικούς ανθρώπους της μουσικής υποτιμητικά με τον όρο πανηγυράκι. Πολλοί είναι εκείνοι που θεωρούν οτι αυτό που παρουσιάζεται ως μουσική είναι ένα προϊόν της υποκουλτούρας. Το γεγονός μάλιστα οτι ο διαγωνισμός τα τελευταία χρόνια έχει ταυτιστεί με την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα είναι επίσης μια πραγματικότητα. Ωστόσο η μακρόχρονη ιστορία του ως θεσμού δεν θα πρέπει να παραβλέπεται , όπως και το γεγονός οτι από την Eurovision ξεκίνησαν την καριέρα τους καλλιτέχνες παγκοσμίου βεληνεκούς όπως η Σελίν Ντιόν , o Χούλιο Ιγγλέσιας, το συγκρότημα ABBA, η Ολίβια Νιούτον Τζον, η Λάρα Φαμπιάν, η Ντούλτσε Πόντες και άλλοι.
Την Ελλάδα φέτος θα εκπροσωπήσει στον τελικό η ποντιακής καταγωγής Κλαυδία με το τραγούδι «Αστερομάτα». Η «Αστερομάτα» είναι ένα ethnic τραγούδι που μιλά για την προσφυγιά και τον ξεριζωμό. Μάλιστα, ο όρος «Αστερομάτα» είναι ένας παραδοσιακός χαρακτηρισμός που χρησιμοποιούνταν στη Σμύρνη για να περιγράψει τις γυναίκες με λαμπερά και εντυπωσιακά μάτια.
Η ιστορία πίσω από την «Αστερομάτα»
Το τραγούδι «Αστερομάτα» που παρουσιάζει για τη Eurovision συνδυάζει σύγχρονους και ethnic ήχους, ενώ οι στίχοι του, γραμμένοι στα ελληνικά, μεταφέρουν ένα ισχυρό μήνυμα. Η Κλαυδία αντλεί έμπνευση από την ιστορία του ποντιακού ελληνισμού, αναδεικνύοντας τη γενοκτονία και τον ξεριζωμό των Ποντίων. Ως απόγονος αυτής της καταγωγής, τραγουδά για την προσφυγιά, την απώλεια της πατρίδας και την αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής, μέσα σε ένα κόσμο που δοκιμάζεται από συνεχείς συγκρούσεις.
Τι όμορφο αλήθεια να εκπροσωπείται η χώρα στον διαγωνισμό με ένα τραγούδι με ελληνικό στίχο, εμπνευσμένο μέσα από την παράδοση και την αιματοβαμμένη ιστορία του ελληνισμού. Αξίζουν λοιπόν αρχικά τα εύσημα σε εκείνους που το συμπεριέλαβαν στη λίστα με τα υποψήφια τραγούδια , καθώς και στο ίδιο το κοινό που το ψήφισε στην Ελλάδα και δείχνει με τα αντανακλαστικά του οτι η κοινωνία επιθυμεί την αναφορά στην ιστορία μας , συγκινείται από τα διδάγματά της και σίγουρα δεν είναι τόσο απαθής όσο κάποιοι επιχειρούν κυνικά να την παρουσιάσουν.
Όμως και η ίδια η Κλαυδία έχει ταυτιστεί με το τραγούδι και σε πρόσφατη συνέντευξή της δήλωσε: «Γενικά είχαμε στο μυαλό μας ανέκαθεν να φτιάξουμε ένα κομμάτι, με το οποίο να μπορώ να ταυτιστώ εγώ, το οποίο θα με συνδέει και με κάποιον τρόπο και κάπως έτσι ήρθε η έμπνευση. Το τραγούδι μιλάει για ξεριζωμό και προσφυγιά. Η χώρα μας είναι μια χώρα που έχει βιώσει αυτά τα συναισθήματα. Από την ιστορία των παππούδων μας και το βλέπουμε και σήμερα σε αυτούς που έρχονται στη χώρα μας για μια καλύτερη ζωή. Εμένα η οικογένειά μου είναι ποντιακής καταγωγής, είναι πρόσφυγες και έτσι συνδέομαι με το κομμάτι. Η γιαγιά μου, η γιαγιά Κλαυδία, μού έχει πει ιστορίες, μου έχει πει για την οικογένειά της, πώς έφυγαν τότε με τον ξεριζωμό και πήγαν στη Σοβιετική Ένωση, οι γονείς μου γεννήθηκαν εκεί, μεγάλωσαν εκεί μέχρι μια ηλικία και επέστρεψαν στην Ελλάδα το ’91 και ξεκίνησαν εδώ μια καινούργια ζωή».
Λείπουν είναι η αλήθεια αυτές οι τοποθετήσεις στην εποχή μας και ειδικότερα από νέους ανθρώπους και καλλιτέχνες που έχουν την ηθική υπόσταση να σταθούν απέναντι στο ξενόφερτο και στο επιφανειακό. Μακάρι και η ελληνική πολιτεία που δίνει κάποια σημαντικά ποσά, από όσο γνωρίζουμε στο παρελθόν, για την εκπροσώπηση της χώρας στον διαγωνισμό, να αντιληφθεί οτι η κάθε ευκαιρία που δίνεται για να παρουσιάσουμε τον πολιτισμό μας σε ένα διεθνή διαγωνισμό μουσικής θα πρέπει πρώτα να μιλάει στην ψυχή των Ελλήνων και να αφομοιώνει σύγχρονα στοιχεία με το dna της χώρας, που σίγουρα δεν εξαντλείται στο μουσακά, στο γύρο, στο συρτάκι και στο μπουζούκι
Ευχόμαστε λοιπόν και εμείς κάθε επιτυχία σε ένα τραγούδι που δεν δείχνει την φολκλορική εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό, αλλά επιχειρεί να εκπροσωπήσει την ιστορική μας μνήμη. Έλειπε κάτι τέτοιο.
