Του Κώστα Παππά
Στην βαρυγδουπο-χώρα που ζούμε κάθε μέρα βλέπουμε και μια ακόμα βαρύγδουπη εξαγγελία από την κυβέρνηση. Μάλιστα η συγκεκριμένη κυβέρνηση , έχει αποδειχθεί και στο παρελθόν αυτό, όσο πιο πολύ στριμώχνεται πολιτικά , τόσο και επιλέγει να διαχέει προς τα φιλικά ΜΜΕ να παίζουν με φράσεις και λέξεις που ερεθίζουν τα πατριωτικά αντανακλαστικά. Ειδικά τώρα που το μεταναστευτικό με τις αθρόες εισροές μεταναστών από την Λιβύη βρίσκεται στο πικ του η κυβέρνηση κάνει οτι μπορεί να δείξει οτι αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και μάλιστα τις πασπαλίζει με μπόλικο συναίσθημα για να κάνει τους πιο πολλούς να ξεχάσουν την βραδυφλεγή βόμβα που έχει μπει στον κρατικό προϋπολογισμό και έχει άμεση σχέση με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ.
Σε τροπολογία λοιπόν που έφερε στη Βουλή επικαλείται απειλή για τη “ζωή του Έθνους” σε σχέση με το μεταναστευτικό. Βέβαια ποτέ στο παρελθόν δεν έγινε τέτοια δραματική επίκληση όταν πολλοί περισσότεροι μετανάστες έμπαιναν από κάθε σημείο στη Λέσβο και αλλού στην Ελλάδα. Είπαμε όμως όσο πιο μεγάλη η πολιτική απειλή τόσο πιο βαρύγδουπες οι διατυπώσεις.
Στην αιτιολογική έκθεση της τροπολογίας η κυβέρνηση επικαλείται την απειλή «της ζωής του έθνους» προκειμένου κάνει χρήση του άρθρου 15 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του ανθρώπου και να παραβεί τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτή. Μόνο που πολύ αργά θυμήθηκε τη ζωή του Έθνους εκτός και αν αυτή η ζωή απειλείται μόνο από τους χιλιάδες παράνομους μετανάστες που θέλουν να διαβούν τα ελληνικά σύνορα. Η ζωή του Έθνους όμως , όπως επικαλούνται οι συντάκτες της τροπολογίας απειλείται και από άλλα πολλά πράγματα που αν και είναι ζωτικής σημασίας κανείς δεν φέρνει ανάλογες τροπολογίες και νόμους και γι αυτά.
Απειλείται ας πούμε από το δημογραφικό και την πληθυσμιακή συρρίκνωση , απειλείται από το brain drain και την φυγή εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων τα τελευταία 15 χρόνια, στην πλειοψηφία τους επιστήμονες και άνθρωποι που προσφέρουν τις γνώσεις τους σε άλλη γη και άλλα μέρη. Απειλείται από την κρίση των θεσμών που έχουν πιάσει πάτο σε όλες τις έρευνες της κοινής γνώμης. Απειλείται από τα τρωκτικά που μασουλάνε ασύστολα το δημόσιο και κοινοτικό χρήμα, απειλείται από την αίσθηση ατιμωρησίας ισχυρών πολιτικών κια οικονομικών παραγόντων. Από τις παντός τύπου προσπάθειες συγκάλυψης, από τη νοοτροπία του κράτους λάφυρου, από την κομματικοποίηση και την αναξιοκρατία. Απειλείται από την ακρίβεια, τα καρτέλ και τα μειωμένα εισοδήματα. Από την αδυναμία να βγει ο μήνας στα περισσότερα νοικοκυριά. Απειλείται από τις εργασιακές σχέσεις γαλέρας, από τις ξενόφερτες αντιλήψεις περί οικογένειας, από την υποχρηματοδοτούμενη παιδεία, από μια κοντόφθαλμη και φοβική εξωτερική πολιτική, από ανυπαρξία πρωτοβουλιών που θα καθιστούν την Ελλάδα σημαντικό περιφερειακό παίκτη, από τους ημέτερους πάσης φύσεως. Απειλείται από αυτά καθημερινά το Έθνος, αλλά ούτε μισή νομοθετική πρωτοβουλία δεν εμπεριείχε τη συγκεκριμένη φράση. Γιατί άραγε;
Η ζωή του έθνους όμως απειλείται επίσης και από τις πολιτικές επιλογές των ίδιων των πολιτών, οι οποίοι δεν μπορεί να είμαστε αμέτοχοι σε όλο αυτό. Έχουμε και εμείς όλοι όμως ανεξαιρέτως ευθύνες για τις επιλογές μας και για την παθητική μας στάση σε όλα αυτά. Δεν μπορεί να θυμόμαστε να σώσουμε τη ζωή του Έθνους κάθε 4 χρόνια και στο ενδιάμεσο να καταναλώνουμε οτι σερβίρεται από τα επικοινωνιακά επιτελεία κάθε κυβέρνησης. Οι ευθύνες αν και όχι πάντα ισόποσες υπάρχουν και σε εκείνους που ψηφίζουν και σε εκείνους που απέχουν.
