Του Κώστα Παππά
Σε ολοένα και περισσότερες έρευνες εμφανίζεται σταθερά στην πρώτη θέση του αυτοπροσδιορισμού των Ελλήνων η έννοια πατριώτης. Μια έννοια που συνδέετε στην εποχή μας κυρίως με τον συντηρητικό χώρο και εδώ είναι μια μεγάλη ευθύνη της σύγχρονης αριστεράς στο σύνολό της, η οποία ταύτισε στην ρητορική της την έννοια πατριωτισμός με τον εθνικισμό αφήνοντας πεδίον δόξης λαμπρό στις πιο συντηρητικές τάσεις του πολιτικού χάρτη , ώστε να την οικειοποιηθούν αποκλειστικά.
Σήμερα η Ελλάδα δεν έχει καμία πολυτέλεια να κινείται στα διχαστικά διλήμματα δεξιών η μή δεξιών πατριωτών και ούτε βέβαια κανείς έχει το πατριδόμετρο για να χαρακτηρίσει άλλους Έλληνες που ανήκουν σε άλλους ιδεολογικούς χώρους ως μη πατριώτες. Ξεκινάμε λοιπόν από την αρχή οτι κάθε άνθρωπος που ανήκει σε αυτή την χώρα και πολιτεύεται η ψηφίζει σε αυτή θα πρέπει να λογίζεται ως πατριώτης. Δικαίωμα του είναι να υποστηρίζει διάφορες απόψεις και αυτές οι απόψεις βέβαια κρίνονται στον δημόσιο διάλογο.
Φαίνεται λοιπόν οτι ένα πολύ μεγάλο τμήμα των Ελλήνων ψηφοφόρων αυτοπροσδιορίζεται με αυτή την λέξη και η αλήθεια είναι οτι μέσα σε μια κοινωνία υπάρχει πάντα λόγος που οδηγεί σε ένα πλειοψηφικό αυτοχαρακτηρισμό. Ο διεθνής παράγοντας πάντα παίζει ρόλο και η πρόσφατη εκλογή του Τραμπ με την ρητορική να κάνουμε την Αμερική σπουδαία ξανά , αλλά και η γενικότερη στροφή του σε μια περισσότερο εθνική ρητορική επηρεάζει συνολικότερα και τους πολίτες σε ολόκληρο τον κόσμο, καθώς οι πολιτικές εξελίξεις στις ΗΠΑ έχουν αντίκτυπο πάντα στις χώρες του δυτικού κόσμου.
Όμως αυτή είναι μία εξήγηση , γιατί αν θα θέλαμε να εμβαθύνουμε θα βλέπαμε οτι οι Έλληνες δηλώνουν σε πολύ μεγάλα ποσοστά πατριώτες, γιατί η πρωτοφανής κρίση των θεσμών και του πολιτικού συστήματος κάνει τους ανθρώπους να στρέφονται σε περισσότερο παραδοσιακές αξίες στην προσπάθειά τους να δείξουν την ανάγκη μιας κοινωνίας να ακουστεί και να μείνει ενωμένη σε ότι τελικά την κράταγε ενωμένη κατά το παρελθόν.
Αυτή τη στροφή της κοινωνίας την έχουν ήδη παρατηρήσει και την εξετάζουν τα κομματικά επιτελεία και των υπαρχόντων κομμάτων και των εκκολαπτόμενων , γι αυτό άλλωστε και ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται να μιλάει για έναν δημοκρατικό πατριωτισμό. Για τα κόμματα τη κεντροδεξιάς και της δεξιάς δεν χρειάζεται να πούμε οτι οι έννοιες αυτές είναι ένα προνομιακό πεδίο , αλλά για έναν πολιτικό που αναδείχθηκε μέσα από την αριστερά, που όπως σημειώσαμε και πιο πριν φρόντισε με τον δογματισμό της εδώ και δεκαετίες να αποστρέφεται έννοιες που όχι μόνο δεν διχάζουν, αλλά παραδοσιακά ένωναν τους Έλληνες.
Οι επόμενες εκλογές όποτε και αν γίνουν θα έχουν ως βασικό θέμα την πατρίδα και σαν ενοιοολογικό περιεχόμενο, αλλά και σαν ιδεολογικό ζητούμενο. Βέβαια μια γενική συζήτηση για την πατρίδα χωρίς σαφείς προτάσεις για την οικονομία, την κοινωνία, την εξωτερική πολιτική, την αναβάθμιση των θεσμών , τη μετανάστευση, την τεχνολογία θα είναι γράμμα κενό περιεχομένου, καθώς εκείνος που θα μπορέσει να πείσει οτι έχει πραγματικό όραμα για όλα αυτά θα μπορέσει να απαντήσει και στα μεγάλα ζητούμενα που θέτουν τα εκατομμύρια των Ελλήνων που δηλώνουν πατριώτες όχι με μια απαρχαιωμένη λογική , αλλά με μια σύγχρονη αγωνία για την Ελλάδα των δεξιών , των φιλελεύθερων, των σοσιαλιστών, των κομουνιστών, των μετριοπαθών, των κεντρώων.
