Του Andreas Konig
Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις . Μένω στη πανέμορφη Αχαΐα, όταν μια μέρα έρθει η πρόσκληση: (ή πρόκληση;)Να μετακομίσω στο Νέο Δελχί, πρωτεύουσα της Ινδίας.
Τι να κάνω – έχω ένα απίστευτο ειδυλλιακό περιβάλλον, να το αλλάξω για καινούργιες ευκαιρίες, όμως σε απολύτως άγνωστη για μένα πόλη, χώρα, παράδοση.
Ένας πολύτιμος φίλος (ο οποίος δεν γνωρίζει την Ινδία) μου είπε:
“Εδώ ζεις στο παράδεισο, και εσύ θα πας στη κόλαση;”
Εγώ θα έλεγα: Υπάρχει ένας παράδεισος σε κάθε κόλαση και μια κόλαση σε κάθε παράδεισο. Πήγα. Κάπως η ζωή εκτιμά περισσότερο να πας για περιπέτειες από το να ψάχνεις τη σιγουριά. Η προσγείωση στο αεροδρόμιο Ίντιρα Γκάντι ήτανε τη Παραμονή Πρωτοχρονιάς, 2023. Βούτηξα στην ομίχλη της τεράστιας πόλης.
Στις επόμενες μήνες, τόσες φορές μου έλλειπε η οικεία παρέα, η θάλασσα, η ηρεμία. Ειδικά όταν η νέα καθημερινότητα μου σήμαινε χάος από το πρωί μέχρι τη νύχτα.
Αλλά μετά από μερικές μήνες παρατήρησα πως ακόμα το πολύ ξένο γίνεται οικείο. Μου αρέσει η γενική αισιοδοξία εδώ. Βρίσκεσαι περιτριγυρισμένος από ένα συναίσθημα ανάπτυξης, που κυριαρχεί στη κοινωνία. Εντυπωσιακό πόσο γρήγορα το αστικό τοπίο εκσυγχρονίζεται, δημιουργούνται επιχειρήσεις, αυξάνεται η ευημερία.
Σκέφτηκα, συγκρίνοντας η τοπική κατάσταση με την Ευρωπαϊκή:
Ένα πράγμα είναι το να κάνεις προσπάθειες, συμπεριλαμβανομένου να περνάς δυσκολίες, για ένα καλύτερο μέλλον.Άλλο ένα πράγμα, όπως ένιωθα στην Ευρώπη, το να κάνουμε προσπάθειες, υποθέτοντας ότι οι συνθήκες δεν θα βελτιωθούν στο μέλλον.Δεν μου αρέσει ιδιαίτερα να μιλάω, είμαι πέρα ως πέρα μουσικός, εδώ όμως μου το ζητάνε συχνά.
Ο κόσμος ρωτάει κατά καιρούς τι είναι η σημασία της μουσικής, άραγε είναι απλώς άλλο ένα είδος διασκέδασης; Σαφώς, η μουσική ΜΠΟΡΕΊ να είναι μόνο διασκέδαση, κυρίως αν είναι κακής ποιότητας. Ωστόσο, μπορεί να είναι ακόμα ένα κανάλι προς το καλύτερο, προς το όμορφο – ακόμη και σε ένα κόσμο που βρίσκεται στα χέρια του διάβολου.
Η αληθινή μουσική θέλει να είναι καλύτερη από εμάς. Έτσι ώστε να μπορέσει αυτή να μας καλυτερεύει.
Τι κάνω εδώ, σχετικά με την εργασία; Το συμβόλαιο μου είναι με την Delhi Music Society, η οποία ιδρύθηκε από δύο σημαντικές γυναίκες της ινδικής ιστορίας, την Ίντιρα Γκάντι και την Πριγκίπισσα Αμρίτ Καούρ. Ο στόχος της είναι η προώθηση της κλασικής μουσικής.
Άρα παίζω κονσέρτα/συναυλίες, συχνά σε συνεργασία με άλλους φορείς και με πρεσβείες, και απασχολούμαι με την εκπαίδευση μουσικής, κυρίως μέσω εκπαίδευσης δασκάλων.
Τι μπορώ να προσφέρω, εκτός από την εμπειρία μου; Για να εξελιχθούμε περαιτέρω, σε οποιονδήποτε τομέα, πιστεύω πως πρέπει να βυθιστούμε στην νοοτροπία μας, στις πεποιθήσεις που εφαρμόζουμε αυτόματα, συχνά χωρίς να το συνειδητοποιούμε.Κυνηγούμε αριθμούς, συνέχεια. Ο σκοπός της δραστηριότητας μας είναι να έχουμε ένα υψηλό αριθμό στο τραπεζικό λογαριασμό μας. Άλλοι σκοποί, να έχουμε υψηλούς αριθμούς στις εξετάσεις, και για μερικούς, ακόμα να έχουμε υψηλούς αριθμούς σχέσεων. Εκτός απ’αυτό, ένα χαμηλό αριθμό λάθη.
Αλλά η ζωή δεν είναι οι αριθμοί.
Ούτε η μουσική, καθόλου. Μάλλον μας υπενθυμίζει ότι το ανθρώπινο αποτελείται από ό,τι έχει να κάνει με τα συναισθήματα, με τις συγκινήσεις, με την ψυχή μας.Και στην εκπαίδευση της μουσικής υπάρχει η τάση να την επιβάλουμε σε ένα στενό σχέδιο μετρησιμότητας. Μα το μετρήσιμο δεν είναι το ουσιώδες. Άμα θα καταφέρω να μεταδίδω αυτό, θα είμαι ικανοποιημένος. Να μην σκοπεύουμε βαθμούς ακόμα όταν παίζουμε το πιάνο. Η λέξη-κλειδί είναι το ρήμα: παίζουμε. Ας επικεντρωθούμε στο πως αυτό καλλωπίζει τη ζωή μας.
Άλλο θέμα που γλυκαίνει τη ζωή στην Ινδία: Λατρεύω την τοπική κουζίνα. Να σας πω ότι είναι πιο νόστιμη από ό,τι βρίσκουμε εδώ ως ινδικά εστιατόρια. Προσφέρει μια τόσο πλούσια γκάμα γεύσεων, ακόμη και για χορτοφάγους.
Κρίμα όμως που είναι αδύνατο να βρεις μια σπανακόπιτα για το πρωινό.
Μιλώντας για ότι μου λείπει από την Ελλάδα ― είναι και να κοιτάξεις το καθαρό ουρανό, με τα αστέρια ορατά στο στερέωμα. Τουλάχιστον στο Δελχί, αυτό γίνεται σχεδόν ποτέ.
Εξάλλου, μου λείπει η υπέροχη βυζαντινή μουσική, την κρατάω πάντα στην καρδιά μου.
