Του Κώστα Παππά
Ξεκίνησαν σήμερα οι Πανελλήνιες εξετάσεις με πρώτο εξεταζόμενο μάθημα την έκθεση. Το θέμα που κλήθηκαν να αναπτύξουν οι μαθητές ήταν η δημιουργικότητα στο ελληνικό σχολείο. Πολύ εύστοχο το θέμα αν αποφασίσαμε να κάνουμε αυτοκριτική. Πολύ φοβόμαστε όμως οτι δεν έχουμε αυτή τη διάθεση.
Αν κάποιος παρατηρήσει έρευνες που τα τελευταία χρόνια έχουν δει το φως της δημοσιότητας θα αντιληφθεί οτι όλοι οι εκπαιδευτικοί κοινότητα μαθητές και εκπαιδευτικοί δεν αισθάνονται κια πολύ καλά στο ελληνικό σχολείο και σίγουρα δεν μπορεί να πει κάποιος οτι το σχολείο αυτό αναδεικνύει την δημιουργικότητα των μαθητών. Μια μέθοδος παπαγαλίας που έχει κατακλύσει οτιδήποτε αναφέρετε στην μάθηση έχει αντικαταστήσει εδώ και δεκαετίες την κριτική σκέψη. Είναι λογικό παιδιά και εκπαιδευτικοί να ασφυκτιούν μέσα σε αυτά τα πλαίσια, τα οποία καθορίζονται πάντοτε από την εκάστοτε ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας.
Σκεφτόμασταν σήμερα οτι αν αυτό το θέμα ζητούσαμε από την Υπουργό παιδείας την κυρία Ζαχαράκη , αλλά και από άλλα μέλη της κυβέρνησης να το αναπτύξουν σε μια έκθεση είναι πολύ πιθανό να βλέπαμε πολλές λευκές κόλλες. Ωστόσο ζητάμε από τα παιδιά να μας μιλήσουν για κάτι που δεν έχουν βιώσει από το Δημοτικό μέχρι το Λύκειο, εκτός πια και αν αποφασίσαμε να βαθμολογήσουμε την φαντασία τους.
Δυστυχώς το ελληνικό σχολείο σε πολλούς μαθητές και μαθήτριες μοιάζει πιο πολύ με μαντρί και αν κάποιος επιχειρήσει να απαριθμήσει όλες τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις των τελευταίων 30 ετών με μεγάλη απογοήτευση θα διαπιστώσει οτι αυτή η τόσο συγκεκριμένη έννοια , η δημιουργικότητα, αντιμετωπίζεται με ένα αφηρημένο τρόπο από τα εκπαιδευτικά πράγματα της Ελλάδας.
Αν το ελληνικό σχολείο διέθετε δημιουργικότητα τότε τα παιδιά και οι εκπαιδευτικοί θα το βαθμολογούσαν σίγουρα με πολύ καλύτερο βαθμό. Αν διέθετε δημιουργικότητα δεν θα είμασταν προσκολλημένοι σε μια παιδεία, που το μόνο που γνωρίζει να κάνει καλά είναι να διαχωρίζει κατευθύνσεις μάθησης , τα λεγόμενα πεδία, αλλά θα επιχειρούσε να εισάγει τα παιδιά σε μια ευρύτερη διαδικασία γνώσης. Αν το σχολείο μας ήταν δημιουργικό θα άφηνε την φαντασία των παιδιών να μιλήσει. Θα έκανε τα παιδιά και τους εκπαιδευτικούς συνδιαμορφωτές στην διαδικασία της μάθησης και όχι απλώς τους τελικούς διεκπεραιωτές.
Το θέμα πάντως, το οποίο οι κύριοι υπεύθυνοι της μη δημιουργικής διαδικασίας μέσα στα σχολεία ζήτησαν σήμερα από τα παιδιά να περιγράψουν είναι κάτι που το ελληνικό σχολείο διαθέτει μόνο κατ’ ελάχιστον , για να μην είμαστε αφοριστικοί. Ας σκεφτούν λοιπόν καλύτερα εκείνοι που νομοθετούν , αλλά και εκείνοι που λαμβάνουν τις κεντρικές αποφάσεις για τη χρηματοδότηση των σχολείων, οτι η δημιουργικότητα είναι κάτι που διαμορφώνετε πάντα στο επίπεδο της συνεργασίας, την οποία αυτό το ατομοκεντρικό και άκρως ανταγωνιστικό μοντέλο, της ελληνικής εκπαίδευσης τελικά απονευρώνει .
