Του Γ. Κορωναίου
Σε ένα σπιράλ παραλογισμού έχει εγκλωβιστεί διπλωματικά και -δυστυχώς- αμυντικά η χώρα, υπό την πρωθυπουργία Μητσοτάκη, η θεωρία του οποίου περί «σωστής πλευράς της Ιστορίας» ενέχει πολλούς κινδύνους. Τελευταίο δείγμα οι αμυντικές συμφωνίες με τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι, στον οποίον χαρίζουμε αμυντικά συστήματα και από τον οποίον αγοράζουμε drones, την ώρα που εκείνος με τη σειρά του αγοράζει αεροπλάνα από τον Μακρόν και αμυντική τεχνογνωσία από τον Ερντογάν…
Ο πρόεδρος της Ουκρανίας ήρθε στην Ελλάδα ζητώντας από τη μια αμυντική βοήθεια στο…τζάμπα και από την άλλη να βάλουμε το χέρι στην τσέπη για να αγοράσουμε ουκρανικά UAVs και USVs. Να αρχίσουμε, δηλαδή, να αγοράζουμε ουκρανικά drones, τα οποία αναπτύχθηκαν βάσει της συνεργασίας με την Τουρκία και των μαζικών αγορών Bayraktar, και με έναν τρόπο να συμβάλλουμε και στην ενίσχυση της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας!
Και μόλις κατάφερε να κλείσει τα deals στην Αθήνα -με την απαραίτητη αμερικανική βοήθεια- έφυγε με προορισμό το Παρίσι όπου αγόρασε 100 Rafale από τον Μακρόν…
Το αφεντικό τρελάθηκε: Χαρίζει και αγοράζει ακριβά
Ξετυλίγοντας αυτό το περίεργο κουβάρι, με τις συμφωνίες, τις εξαγορές και τα «δώρα», ήδη πολλοί αναλυτές και γνώστες των ισορροπιών στο κομμάτι της ασφάλειας ανιχνεύουν κινδύνους. Παρακολουθώντας τις επίσημες ανακοινώσεις για τις συμφωνίες συνεργασίας Ελλάδας-Ουκρανίας, σημειώνεται πως τα δυο μέρη συμφώνησαν «στην εμβάθυνση της αμυντικής συνεργασίας με επίκεντρο την ενίσχυση της ασφάλειας στον θαλάσσιο τομέα, συμπεριλαμβανομένης της συνεργασίας στην ανάπτυξη και χρήση θαλάσσιων μη επανδρωμένων αεροχημάτων (UAVs), στη διεξαγωγή κοινών ασκήσεων και εκπαιδεύσεων σχετικών με μη επανδρωμένα συστήματα θαλάσσης, καθώς και στην ενισχυμένη ανταλλαγή πληροφοριών για θαλάσσιες απειλές».
Πίσω από τις γραμμές των επίσημων κειμένων κρύβονται οι λεπτομέρειες που συζητήθηκαν στο παρασκήνιο και αφορούν στην αποστολή ρωσικών αμυντικών συστημάτων, που είχε προμηθευτεί στο παρελθόν η χώρα μας, και τα οποία είτε είναι ξεπερασμένα είτε πλησιάσουν στην ημερομηνία απόσυρσης, οπότε μπορούν να «χαριστούν» στις ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα αντιαεροπορικά συστήματα μικρής και μεσαίας εμβέλειας, όπως είναι τα αυτοκινούμενα OSA–AK, ρωσικής κατασκευής της δεκαετίας του 1970, τα οποία προμηθεύτηκε η χώρα μας στις αρχές του 1990. Στο ίδιο πλαίσιο και οι περιβόητοι TOR Μ-1, νεότερης τεχνολογίας βέβαια αλλά και ενταγμένοι πιο πρόσφατα στο ελληνικό αμυντικό σύστημα, οι οποίοι βαίνουν προς αντικατάσταση και θα αποσταλούν στο ουκρανικό μέτωπο.
Και τα κέρδη για την ελληνική πλευρά; Πέραν των συμπράξεων με την Ουκρανία για UAVs και USVs– περίσσεψαν τα δημοσιεύματα που αποθέωναν τα θαλάσσια drones (USVs) της Ουκρανίας που κατατρόπωσαν τον ρωσικό στόλο στη Μαύρη Θάλασσα-, στο κομμάτι της άμυνας η Αθήνα προσδοκά να «επιδοτηθεί» από τις ΗΠΑ για να στραφεί στην ισραηλινή αγορά και να ολοκληρώσει τις συμφωνίες για συστήματα αεράμυνας και στοιχεία Η/Ν πολέμου.
Ουκρανική υπεροχή στα drones με σφραγίδα Μπαϊρακτάρ
Την ώρα που η ελληνική αμυντική θωράκιση ξηλώνεται δωρεάν, η ανάγκη αντικατάστασης της θα κοστίσει αρκετά ενώ έχουμε δαπανήσει ήδη μεγάλα ποσά σε εξοπλισμούς. Ωστόσο και πάλι, ακόμα κι αν ολοκληρωθούν οι συνεργασίες με την ουκρανική πλευρά, δεν είναι βέβαιο πως θα μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι…
Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής πως η Ουκρανία, που επαίρεται πως αναβάθμισε τον τομέα των μη επανδρωμένων σκαφών σε αέρα και θάλασσα εν μέσω πολέμου με τη Ρωσία, στις αρχές της ρωσοουκρανικής κρίσης και λίγο πριν απ’ αυτή είχε κλείσει μεγάλες αμυντικές συμφωνίες με τις τουρκικές αμυντικές βιομηχανίες, κυρίως στο κομμάτι των drones.
Ο τουρκικός κολοσσός Baykar, με άμεση συγγενική σχέση με τον Ρ.Τ. Ερντογάν, εμφιλοχώρησε στην Ουκρανία, της πούλησε εκατοντάδες μη επανδρωμένα σκάφη και έκλεισαν συμφωνίες για συμπαραγωγή και ανέγερση εργοστασίων εκεί. Ο διευθύνων σύμβουλος της εταιρείας, Χαλούκ Μπαϊρακτάρ, αδερφός του Σελτζούκ, γαμπρού του Ερντογάν, είχε δηλώσει ότι το εργοστάσιο κοντά στο Κίεβο θα παράγει ετησίως 120 μη επανδρωμένα αεροσκάφη Bayraktar, ΤΒ2 και ΤΒ3, ενώ μια σειρά ουκρανών αξιωματούχων έχουν μιλήσει για τη «στρατηγική συνεργασία με την Τουρκία που προσφέρει ευρύτερες αμυντικές ικανότητες τόσο στην Ουκρανία όσο και στην Τουρκία και ενισχύει την περιφερειακή μας συνεργασία στη Μαύρη Θάλασσα. Επιπλέον η τουρκική εταιρεία
BMC πουλά κάθε χρόνο δεκάδες τεθωρακισμένα Kipri ενώ άλλες τουρκικές εταιρείες προμηθεύουν βαρια πολυβόλα, κατευθυνόμενους πυραύλους και βέβαια «τρέχει» και η συμφωνία για το μαχητικό KAAN, που θα προμηθευτεί η Ουκρανία από την Τουρκία μόλις είναι έτοιμο.
Με την Ουκρανία να βρίσκεται τόσο κοντά αμυντικά στην Τουρκία, είναι σίγουρα καλή ιδέα να την κάνουμε προμηθεύτρια εξοπλισμών;
