Του Κώστα Παππά
Οι πρόσφατες δημόσιες παρεμβάσεις των πρώην πρωθυπουργών Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά, με αφορμή τις κινητοποιήσεις των αγροτών, άνοιξαν ένα πολιτικό ρήγμα που η κυβέρνηση επιχείρησε μάταια να υποβαθμίσει. Οι δύο ιστορικές φυσιογνωμίες της Νέας Δημοκρατίας, που σπανίως τοποθετούνται δημόσια, επέλεξαν να μιλήσουν την ώρα που η κοινωνική ένταση στα χωριά και τις αγροτικές περιοχές έχει φτάσει στο κόκκινο. Και το μήνυμά τους, έστω κι αν δεν διατυπώθηκε μετωπικά, ήταν ξεκάθαρο: η κυβερνητική διαχείριση πάσχει και χρειάζεται άμεση αναθεώρηση.
Οι αγρότες, πιεσμένοι από το αυξημένο κόστος παραγωγής, τις τιμές που καταρρέουν και την έλλειψη αποτελεσματικών μηχανισμών στήριξης, βγήκαν ξανά στους δρόμους διεκδικώντας όχι «παροχές», αλλά στοιχειώδη βιωσιμότητα. Παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να παρουσιάσει τα αιτήματα ως υπερβολικά, το πολιτικό μήνυμα από την περιφέρεια προς το Μέγαρο Μαξίμου είναι σαφές: η κοινωνική δυσαρέσκεια δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί.
Σε αυτό το ήδη φορτισμένο περιβάλλον, οι παρεμβάσεις Καραμανλή και Σαμαρά λειτούργησαν σαν επιταχυντής εξελίξεων. Χωρίς να αμφισβητούν ανοιχτά την ηγεσία, έθιξαν ζητήματα ουσίας, την ανάγκη στήριξης της πρωτογενούς παραγωγής, την αξιοπιστία της κυβέρνησης απέναντι στον κόσμο της υπαίθρου, την απόσταση που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στο κυβερνητικό κέντρο και την κοινωνία. Ήταν μια έμμεση αλλά ισχυρή υπενθύμιση ότι η παράταξη οφείλει να ακούει, όχι να επιβάλλει.
Η κυβέρνηση, αντί να αξιοποιήσει το μήνυμα για αυτοκριτική και αναπροσαρμογή πολιτικών, επέλεξε να το αντιμετωπίσει αμυντικά, με διαρροές και υπαινιγμούς περί «παρεμβάσεων στο έργο της». Όμως το πρόβλημα δεν είναι οι πρώην πρωθυπουργοί· είναι η ίδια η πραγματικότητα, που δεν επιδέχεται επικοινωνιακές ωραιοποιήσεις. Οι αγρότες δεν πείθονται από εξαγγελίες χωρίς αντίκρισμα, ούτε από επιδόματα που απλώς κερδίζουν χρόνο.
Οι τοποθετήσεις Καραμανλή και Σαμαρά λειτούργησαν ως καθρέφτης μιας κυβέρνησης που δείχνει να χάνει την επαφή με κρίσιμες κοινωνικές ομάδες. Αντί να τις απορρίπτει, οφείλει να αναρωτηθεί γιατί ακόμη και βαριά ονόματα της δικής της παράταξης αισθάνονται την ανάγκη να παρέμβουν. Το πολιτικό μήνυμα είναι ηχηρό: όταν η κοινωνία βράζει, η σιωπή δεν είναι επιλογή – και η αλαζονεία δεν είναι ποτέ λύση.
