Του Σπύρου Τρίψα
Υπάρχουν κάποια πρόσωπα μέσα στην παγκόσμια και την ελληνική ιστορία που θεωρούνται σύμβολα. Η παρουσία τους μέσα στο ιστορικό γίγνεσθαι συμβόλιζε κάτι. Μπορεί να διαφωνούσε ή να συμφωνούσε κάποιος με αυτό τον συμβολισμό , όμως η ουσία είναι οτι με τη βιοτή τους και τα πιστεύω στον αγώνα τους κατάφερναν να παραμείνουν στην ιστορία ως προσωπικότητες που ο ιστορικός δεν μπορεί να ξεπεράσει εύκολα.
Μια τέτοια περίπτωση ήταν ο Άρης Βελουχιώτης , πρόσωπο αμφιλεγόμενο για κάποιους , πρόσωπο σύμβολο για μια άλλη ομάδα του κόσμου. Εκείνο που δεν μπορεί να αμφισβητήσει όμως κανένας, από όποια οπτική και να θέλει να κοιτάξει την ιστορία , αλλά και την προσωπική διαδρομή του Θανάση Κλάρα, είναι οτι υπήρξε ένας πατριώτης.
Χθες λοιπόν που συμπληρώθηκαν 80 χρόνια από την αυτοκτονία του σκεφτόμουνα με ποιόν τρόπο οι σύντροφοί του τίμησαν τελικά τον άντρα των βουνών, τον αντάρτη , τον ασυμβίβαστο Άρη και αλήθεια , αν και δεν ανήκω ούτε ως υποψία πολιτικά σε αυτό το χώρο, σκέφτηκα οτι δεν άξιζε ίσως μια τέτοια αντιμετώπιση από τους πολιτικούς και κομματικούς του συντρόφους. Ο τρόπος που το ΚΚΕ στάθηκε απέναντί του είναι μάλλον αχαρακτήριστος αν κοιτάξει κάποιος την ιστορία. Βέβαια σήμερα αντιπροσωπείες του κόμματος δίνουν το παρόν στο μνημείο του κάθε τέτοιες μέρες για να μιλήσουν για τον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ , ωστόσο το ίδιο το ΚΚΕ ήταν αυτό που αποκήρυξε των αρχηγό των ατάκτων.
Αν θέλουμε να δούμε την ιστορία θα εντοπίσουμε τα εξής. H αρχή του τέλους για τον Αρη Βελουχιώτη (Θανάση Κλάρα) ξεκινά ουσιαστικά με τη Συμφωνία της Βάρκιζας (Φεβρουάριος 1945), η οποία προέβλεπε την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ.
Ο Θανάσης Κλάρας, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, υπήρξε ηγετικό στέλεχος του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (ΕΛΑΣ) που αποτελούσε το στρατιωτικό σκέλος του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) κατά την τριπλή κατοχή της Ελλάδας.
Λόγω της δράσης και των πιστεύω του στα δραματικά χρόνια της Αντίστασης και των προεμφυλιακών χρόνων, ο Βελουχιώτης αντιμετωπίστηκε ως προσωπικότητα πικοιλοτρόπως: Για κάποιους ήταν ένας μεγάλος ήρωας, για άλλους σφαγέας. Το κόμμα του, το ΚΚΕ, τον αποκήρυξε και χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια για να τον αποκαταστήσει πολιτικά. Μια αποκατάσταση που ήρθε μετά θάνατον.
Τέλος στη ζωή του έδωσε ο ίδιος, όταν εγκλωβίστηκε, με την ομάδα του, στη χαράδρα του Φάγγου στη Μεσούντα Αρτας, από παρακρατικές ομάδες και άνδρες του 118ου Τάγματος Εθνοφυλακής.
«H αντίστροφη μέτρηση για τον Αρη Βελουχιώτη (Θανάσης Κλάρας) ξεκινά ουσιαστικά με τη Συμφωνία της Βάρκιζας (Φεβρουάριος 1945), η οποία προέβλεπε την παράδοση των όπλων του ΕΛΑΣ, καθώς και την εξαίρεση από τη χορήγηση πολιτικής αμνηστίας για τα πολιτικά αδικήματα «των συναφών κοινών αδικημάτων κατά της ζωής και της περιουσίας, τα οποία δεν ήταν απαραιτήτως αναγκαία διά την επιτυχίαν του πολιτικού αδικήματος», κάτι που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τον δωσιλογισμό στο πλαίσιο του ανελέητου ανθρωποκυνηγητού που είχε εξαπολύσει»
Ο Άρης Βελουχιώτης τάχθηκε υπέρ της συνέχισης της ένοπλης δράσης κατακρίνοντας τη στάση των ηγεσιών του ΕΑΜ και του ΚΚΕ ως προς τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Η άρνησή του να συμμορφωθεί θα οδηγήσει στην αποκήρυξη και διαγραφή του.
«Τον Απρίλιο του ’45 η 11η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής θα προχωρήσει στην αποκήρυξη και στη διαγραφή του. H απόφαση θα κρατηθεί κρυφή και μόνο δύο μήνες αργότερα θα δημοσιευθεί στον «Ριζοσπάστη» η τελεσίδικη καταδικαστική κρίση του Πολιτικού Γραφείου – κατά τραγική σύμπτωση την ημέρα που ο Αρης θα άφηνε την τελευταία του πνοή περικυκλωμένος από συμμορίτες στη Μεσούντα, το απόγευμα του Σαββάτου της 16ης Ιουνίου 1945. H απόφαση αυτή ανέφερε:
«Ο Κλάρας αφού μια φορά πρόδωσε και αποκήρυξε το KKE επειδή λύγισε μπροστά στην τρομοκρατία του Μανιαδάκη, ξαναζήτησε στον καιρό του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα να ξαναγοράσει με το αίμα του την προδοσία του εκείνη που αναγνώρισε και καταδίκασε.
Το KKE του ‘δωσε τη δυνατότητα αυτή.
Σήμερα όμως σε μια δύσκολη και κρίσιμη στιγμή, από δειλία και φόβο, παρά τις υποσχέσεις και τη συμφωνία που στα λόγια έδειξε, απειθαρχεί πάλι, ξαναπροδίδει το KKE με την τυχοδιωκτική και ύποπτη στάση του που μονάχα τον εχθρό ωφελεί.
Στο KKE δεν έχει θέση κανένας οσοδήποτε ψηλά κι αν στέκει και οσοδήποτε μεγάλος κι αν είναι όταν οι πράξεις του δεν συμβιβάζονται με το κοινό συμφέρον και όταν παραβιάζεται η δημοκρατική εσωκομματική πειθαρχία”.
Αυτά πίστευε λοιπόν τότε το ΚΚΕ για τον Άρη. Χρειάστηκε να φθάσουμε στο 2011 για να προχωρήσει το κόμμα στην όψιμη πολιτική του αποκατάσταση. Έχει άραγε κάποια σημασία για την ιστορία και το τραγικό τέλος του Βελουχιώτη αυτή η αναψηλάφιση ή μόνο για εκείνους που χρειάστηκαν 66 χρόνια για να δουν το λάθος τους; Ίσως αξίζει να θυμηθούμε κι εμείς ποιοι ανέφεραν την περίφημη φράση για τον Βελουχιώτη: “Ούτε νερό, ούτε ψωμί στον δηλωσία Μιζέρια”.
Δυστυχώς ο δογματισμός του ΚΚΕ και η σταλινική αντιμετώπιση των ιστορικών δεδομένων αποστερεί από τον Περισσό το αναγκαίο θάρρος αναγνώρισης των ιστορικών του αστοχιών. Όσοι όμως συνεχίζουν να βλέπουν ακόμα στο πρόσωπο του Άρη Βελουχιώτη, χωρίς παρωπίδες και αναγνωρίζοντας τα λάθη του έναν πατριώτη, δε νομίζουμε οτι θα βρεθούν πολλοί που θα διαφωνήσουν. Βλέπετε ο λαός τον οποίο κάποιοι λένε οτι υπηρετούν αναγνώρισε πολύ πριν από τα κομμουνιστικά αντανακλαστικά τον Βελουχιώτη.
