Του Σάββα Παυλίδη
Η εικόνα σήμερα το πρωί στην Εξεταστική της Βουλής με τον “βαρύ” αλλά και συγχρόνως “άλαλο” Ξυλούρη δεν ήταν απλώς απογοητευτική. Ήταν μια θεσμική ταπείνωση, ένα δημόσιο μάθημα για το πώς η εξουσία, όταν φοβάται, μετατρέπει ακόμη και την κοινοβουλευτική διαδικασία σε σκηνικό φθηνής υπεκφυγής.
Ο Γιώργος Ξυλούρης, ο επονομαζόμενος «Φραπές», εμφανίστηκε τελικά στη Βουλή όχι για να ρίξει φως σε μια υπόθεση που συγκλονίζει τη χώρα, αλλά για να την τυλίξει σε ακόμη πιο πυκνό σκοτάδι.
Η επίκληση του «δικαιώματος της σιωπής» είναι θεμιτή νομικά. Πολιτικά όμως, είναι κραυγαλέα. Γιατί ο Ξυλούρης δεν απαντούσε; Γιατί ένα πρόσωπο που επί εβδομάδες εμφανιζόταν έτοιμο να «φέρει ντοσιέ, φακέλους και να μιλήσει για όλους», μετατράπηκε σε άγαλμα που ψελλίζει γενικότητες; Η απάντηση δεν βρίσκεται στην υποτιθέμενη… αυτοσυγκράτησή του, αλλά στο μέγεθος του φόβου και της ενοχής που υποδηλώνει η στάση του. Κι όσο πιο πολύ σωπαίνει, τόσο πιο πολύ μεγαλώνει το ερώτημα: Τι ακριβώς ξέρει ο «Φραπές» και ποιον προστατεύει;
Διότι προφανώς και προστατεύει κάποιον. Οι μισές διαψεύσεις του, οι περίεργες αιχμές, τα μισόλογα για «άλλους που μιλούσαν από το κινητό του» και οι σιωπές του όταν οι ερωτήσεις άγγιζαν κυβερνητικά πρόσωπα, δεν είναι απλές συμπεριφορές ενός ανθρώπου που «φοβάται μην μπλέξει». Είναι συμπεριφορά ανθρώπου που έχει να χάσει πολλά, και να ρίξει ακόμη περισσότερους μαζί του.
Και εδώ φτάνουμε στην πιο σκοτεινή πλευρά της υπόθεσης: την πολιτική κάλυψη που εξακολουθεί να του παρέχει η Νέα Δημοκρατία. Αντί να αντιμετωπίσει έναν πρωταγωνιστή ενός σκανδάλου με την απαιτούμενη θεσμική αυστηρότητα, η κυβερνητική πλειοψηφία επιχειρεί να δικαιολογήσει τη στάση του, να «κανονικοποιήσει» τη σιωπή του, να επιτεθεί στην αντιπολίτευση που ζητά ξεκάθαρες απαντήσεις. Γιατί; Από πού πηγάζει αυτή η εμμονική προστασία; Τι φοβάται το Μαξίμου ότι μπορεί να ειπωθεί αν ο Ξυλούρης μιλήσει χωρίς περιορισμούς;
Η έπαρση με την οποία κινείται ο «Φραπές» δεν είναι δικό του δημιούργημα. Τροφοδοτήθηκε από χρόνια σχέσεων, προσβάσεων, προσωπικών επαφών και σύμφωνα με όσα καταγράφονται στη δικογραφία, την αίσθηση ότι είχε ισχύ πολύ μεγαλύτερη από αυτήν που δικαιολογούσε η θεσμική του θέση. Κανείς δεν αποκτά τέτοια αυτοπεποίθηση στο κενό. Την αποκτά όταν ξέρει ότι «κάπου ψηλά» υπάρχει δίχτυ ασφαλείας. Και η χθεσινή στάση της ΝΔ δυστυχώς ενισχύει ακριβώς αυτή την υποψία.
Το μήνυμα που δίνεται στην κοινωνία είναι καταστροφικό. Σε μια εποχή που η εμπιστοσύνη στους θεσμούς βρίσκεται στο ναδίρ, το Κοινοβούλιο παρουσιάζεται σαν χώρος όπου ένας ύποπτος για σκάνδαλο δεκάδων εκατομμυρίων μπορεί να εμφανίζεται, να δηλώνει ότι δεν θα μιλήσει και η κυβέρνηση αντί να απαιτεί διαφάνεια, να τον προστατεύει. Πρόκειται για μια από τις πιο ντροπιαστικές εικόνες στην ιστορία της Βουλής.
Και το πιο ανησυχητικό; Όλοι πλέον φοβούνται τι ξέρει ο Ξυλούρης. Τι άλλο έχει ακουστεί, τι έχει αποτυπωθεί σε συνομιλίες, ποια πρόσωπα έχουν εμπλακεί, ποιους μπορεί να “κρατά στο χέρι”. Η σιωπή του δεν είναι άδεια. Είναι απειλητικά γεμάτη.
Και όσο η κυβέρνηση επιλέγει να στηρίζει τον σιωπηλό ύποπτο αντί τη θεσμική διαφάνεια, τόσο το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ παύει να αφορά μόνο τον «Φραπέ», και αρχίζει να ακουμπά το ίδιο το πολιτικό σύστημα.
