Παρά τις καταιγιστικές εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, τα ελληνοτουρκικά παραμένουν στο προσκήνιο. Ο Ταγίπ Ερντογάν αποδεικνύει για ακόμη μία φορά την ικανότητά του στους γεωπολιτικούς ελιγμούς, επιδιώκοντας να διατηρήσει ρόλο-κλειδί στην ευρύτερη περιοχή. Η σημερινή σύνοδος του ΝΑΤΟ στη Χάγη συγκεντρώνει το ενδιαφέρον, όχι μόνο λόγω των διεθνών εξελίξεων, αλλά και εξαιτίας της πιθανότητας νέας, έστω σύντομης, συνάντησης μεταξύ του Τούρκου προέδρου και του Κυριάκου Μητσοτάκη — όπως είχε συμβεί και στη Βουδαπέστη τον περασμένο Νοέμβριο.
Το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας Ελλάδας–Τουρκίας εξακολουθεί να αιωρείται χρονικά, παρά τις αρχικές δεσμεύσεις για πραγματοποίησή του στις αρχές του έτους. Η αναβολή του αντικατοπτρίζει το ψυχρό και ασταθές κλίμα στις διμερείς σχέσεις, ενώ ταυτόχρονα εγείρει ερωτήματα: είναι η κατάλληλη στιγμή για επανεκκίνηση των επαφών ή πρόκειται για μια περίοδο υψηλού κινδύνου;
Ανεξαρτήτως απαντήσεων, η εμπειρία δείχνει πως ο διάλογος συμβάλλει στη μείωση των εντάσεων, ακόμη κι όταν οι θέσεις παραμένουν αμετακίνητες.
Η Άγκυρα έστειλε το δικό της σαφές μήνυμα με την παρουσίαση χάρτη θαλάσσιου χωροταξικού σχεδιασμού, υπογραμμίζοντας τις πάγιες διεκδικήσεις της. Η ρητορική έντασης καλά κρατεί, όπως και τα επαναλαμβανόμενα «μίνι επεισόδια», τα οποία υπονομεύουν κάθε προσπάθεια αποκλιμάκωσης.
Η πρόσφατη εξαγγελία του Κυριάκου Μητσοτάκη για τη δημιουργία θαλάσσιου πάρκου στις Κυκλάδες αποτέλεσε νέο σημείο τριβής, με την Άγκυρα να αντιδρά έντονα. Την ίδια στιγμή, η Λιβύη «ξεσκονίζει» το τουρκολιβυκό μνημόνιο, εκμεταλλευόμενη τη ρευστότητα στην ευρύτερη περιοχή για να ενισχύσει τις τουρκικές επιδιώξεις στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η κλιμάκωση συνεχίστηκε και με τη συνεδρίαση του Οργανισμού Ισλαμικής Συνεργασίας, όπου Ερντογάν και Φιντάν επανέφεραν τις θέσεις για την Κύπρο και τη Θράκη, προσπαθώντας να διεθνοποιήσουν το αφήγημα περί τουρκικής μειονότητας. Ωστόσο, αυτή τη φορά η τουρκική προπαγάνδα δεν έμεινε αναπάντητη: σημαντικές αραβικές χώρες — μεταξύ των οποίων η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία και το Ιράκ — πήραν αποστάσεις, στέλνοντας το μήνυμα ότι τα τουρκικά αφηγήματα δεν έχουν πια την ίδια απήχηση.
