Τάσος Βούτσας-Συγγραφέας
Ορχομενός Βοιωτίας
Ετούτη η μέρα ξεκίνησε όχι με ένα λυγμό παρεχτός με τ’ ουρανού το
στερέωμα να ξεσκίζεται από εκατοντάδες αστραπές και βροντές ,θαρρείς
να σβηστεί η καιόμενη Βάτος ,από δυο νεανικές ψυχές .
Το βάσταξαν κρυφό, λες κι έρωτας φυλακίζεται από τα όχι και τα μη που
ξεστόμιζαν, αγκαλιασμένοι πάντα με το φόβο, σε σκοτεινά δρομάκια κι
έρημες παραλίες .
Ελλόχευε πάντα το άγρυπνο μάτι του γείτονα, μα και του χωροφύλακα
επειδής η αριστερή εφημερίδα, αν και μεθοδικά τυλίγεται, προδίδεται
από τη ιδιαίτερη γραμματοσειρά και το φτηνό χαρτί, χώρια που μερικές
σελίδες από τα Ανεμοδαρμένα ύψη της Έμιλι Μπορντέ γλιστρήσανε από
το μπλε αμπέχονο ,ξέρεις αυτό από τη θητεία του στο Ναυτικό και
γινήκανε ένα με τη λασπουριά , ξέρεις….
Σε εκείνη τη κρυφή ιδιωτική οδός ,στα φοβισμένα ραντεβουδάκια τους .
Εκεί ….ακριβώς εκεί…ανάμεσα στις φτέρες και τις πουρναριές
Φτιάξανε ένα συμβόλαιο τιμής μη κι αφανιστεί ο έρωτας και
λιγοψυχήσει η Αγάπη .
Το όρισαν στα τριάντα και τρία χρόνια συμβολικά καθώς του Ιησού
Χριστού.
Σχεδίασε η κόρη ένα αέρινο πέπλο ,το πλέξε μαθές στο βελονάκι το ψιλό
της γιαγιάς. Μια γυναίκα του χωριού, που την έλεγαν τρελή κι
αλλοπαρμένη ,τους ορμήνεψε τα χρώματα και τους συνδυασμούς ιδίως
ώστε να τους τυλίγει, να τους κάμει αόρατους .
Να μην προδοθεί το ο Έρωτας κι η Αγάπη τους .Καθώς ήταν πέρα από
τις συμβατικές σιδερόφραχτες γραπτές συμφωνίες, ας πούμε του Γάμου
σε μια καθωσπρέπει κοινωνία που κανοναρχείτε από συμβιβασμούς και
όρκους απατηλούς .
Η μια χρονιά ξόρκιζε την ερχόμενη κι έτσι τα τέρμινα ζύγωσαν τα
τριάντα και τρία.
Το μαγικό πέπλο άντεξε και γίνηκε ο φύλακας άγγελος τους, καθώς
ορίστηκε να ζούνε χωριστά και να γράφουν ραβασάκια μηνύματα
τυλιγμένα σε πράσινα, σφραγισμένα μπουκάλια ,ριγμένα στο πέλαγος
Άλλα χάθηκαν, λιγοστά έφτασαν στα τρεμάμενα κι υγρά τους χέρια
πάντα στην ίδια Ερημική παραλία που ξεκίνησε η παράνομη σχέση τους
Αυτή η ιστορία δεν έχει τέλος παρεχτός αρχή. Τριάντα και τρία τέρμινα
πίσω. Το αέρινο πέπλο ,κυματίζει ξένοιαστα μα κανείς πια δε νοιάζεται γι
αυτούς . Ακόμα και τα ονόματα τους που γράφανε στις ερημικές
παραλίες σβήστηκαν από τη παλίρροια .
Της θάλασσας μα και της ανθρώπινης κακίας .
Η καταιγίδα κόπασε ,ο ουρανός ξαστέρωσε. Ένα στιχάκι ακούγεται
«καρδιά τι έμαθες ,ν αγαπάς δε ξέχασες, έκανες τόση διαδρομή κι όποτε
πιάνει η βροχή σε βρίσκει πάντα »…..
Από κάποιο ξύλινο παραθύρι ξεχύνεται μια μελωδία ,η σονάτα του
σεληνόφωτους ..
