Του Σάββα Παυλίδη
Είναι γεγονός πως στην υπόθεση των ελέγχων για τον ΟΠΕΚΕΠΕ, το πρόβλημα δεν εντοπίζεται μόνο στο τι ερευνάται, αλλά κυρίως πώς παρουσιάζεται και τι είδους “περιτύλιγμα” μπαίνει. Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθούμε ένα οργανωμένο κύμα ανθρωποφαγίας εις βάρος αγροτοσυνδικαλιστών που τελούν απλώς υπό έλεγχο, όχι κατηγορούμενοι, όχι καταδικασμένοι. Ο Κώστας Ανεστίδης και ο Γιώργος Μπότας βρίσκονται στο μικροσκόπιο των αρχών. Μέχρι εκεί, όλα θεμιτά. Από εκεί και πέρα όμως, αρχίζει η εκτροπή.
Τα ονόματά τους φιγουράρουν σε πρωτοσέλιδα και sites, τα πρόσωπά τους παίζουν σε δελτία ειδήσεων, συνοδευόμενα από υπονοούμενα, βεβαιότητες και «συμπεράσματα» που η Δικαιοσύνη δεν έχει καν προλάβει να εξετάσει. Ακόμη και σε υποθέσεις βαριάς εγκληματικότητας, η δημοσιότητα σπανίως φτάνει σε τέτοια ένταση προτού υπάρξει απαγγελία κατηγοριών. Κι όμως εδώ, η διαπόμπευση προηγείται της έρευνας.
Ας είμαστε απολύτως σαφείς, κανείς δεν παίρνει το μέρος κανενός. Είναι απολύτως πιθανό οι συγκεκριμένοι αγροτοσυνδικαλιστές να αποδειχθεί ότι έχουν ευθύνη. Είναι εξίσου πιθανό να αποδειχθεί το αντίθετο. Υπάρχει Δικαιοσύνη και οφείλει να πράξει το καθήκον της χωρίς παρεμβάσεις και χωρίς προγραφές. Αυτό που σχολιάζεται εδώ είναι η σπουδή με την οποία ένα μεγάλο μέρος του μιντιακού συστήματος έσπευσε να «δείξει κι άλλους», να πει το βολικό «ορίστε, δεν είναι μόνο όσοι βλέπατε στην Εξεσταστική».
Διότι ο αποπροσανατολισμός είναι προφανής. Την ώρα που η κοινή γνώμη παρακολουθεί με οργή τις κωμικοτραγικές καταθέσεις των πρωταγωνιστών μιας εξεταστικής-παρωδίας, το αφήγημα πρέπει να αλλάξει. Από το «τι έγινε στον ΟΠΕΚΕΠΕ» στο «οι αγροτοσυνδικαλιστές τα παίρνουν». Και μαζί με αυτούς, να στοχοποιηθούν τα μπλόκα, οι κινητοποιήσεις, συνολικά οι διαμαρτυρόμενοι αγρότες. Να στραφεί η κοινωνία εναντίον τους, να απονομιμοποιηθεί κάθε διεκδίκηση.
Εδώ γεννώνται εύλογα ερωτήματα, πού βρίσκεται το ΕΣΡ όταν πρόσωπα που δεν είναι καν κατηγορούμενα στήνονται στον τηλεοπτικό τοίχο; Πού είναι η ΕΣΗΕΑ όταν καταπατώνται στοιχειώδεις κανόνες δεοντολογίας και τεκμηρίου αθωότητας; Ή μήπως όλα αυτά θεωρούνται φυσιολογικά, όταν εξυπηρετούν μια συγκεκριμένη πολιτική αφήγηση;
Και σαν να μην έφτανε αυτό, σχεδόν «συμπτωματικά», την ώρα που η δημόσια συζήτηση αγγίζει ευαίσθητα ζητήματα και πρόσωπα, εμφανίζεται η ΑΑΔΕ να ελέγχει τη Μαρία Καρυστιανού και τον Σύλλογο των Τεμπών. Με εντολή τίνος; Και με ποιο σκεπτικό; Ο Άρης Πορτοσάλτε έσπευσε να αναρωτηθεί δημοσίως «τι φοβάται η Μαρία Καρυστιανού», λες και όποιος διαμαρτύρεται για έναν στοχευμένο έλεγχο που παραπέμπει σε πολιτική δίωξη, οφείλει εκ προοιμίου να απολογείται.
Το μήνυμα είναι σαφές και επικίνδυνο, όποιος ενοχλεί, ελέγχεται. Όποιος ελέγχεται, στοχοποιείται. Και όποιος στοχοποιείται, διασύρεται πριν μιλήσει η Δικαιοσύνη. Αυτό δεν είναι απλώς επικοινωνιακό παιχνίδι. Είναι μια ευθεία υπονόμευση δημοκρατικών αρχών, μια σταδιακή κατάλυση θεσμικών εγγυήσεων, με πολιτική ευθύνη που δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από δελτία ειδήσεων και «αγανακτισμένα» πάνελ.
Η Δημοκρατία δεν κινδυνεύει μόνο όταν καταργούνται νόμοι. Κινδυνεύει και όταν διασύρεται η αλήθεια. Και σήμερα, δυστυχώς, αυτό συμβαίνει σε κοινή θέα.
