Του Κώστα Παππά
Η εικόνα των ΜΑΤ να επιτίθενται σε αγρότες στη Θεσσαλονίκη δεν είναι απλώς ένα ακόμη επεισόδιο αυθαιρεσίας∙ είναι ένα βαθύ, επικίνδυνο ρήγμα ανάμεσα στην κοινωνία και το κράτος που υποτίθεται πως υπηρετεί. Οι αγρότες, άνθρωποι που ζουν καθημερινά με τις αντιξοότητες της παραγωγής, της ακρίβειας, του κόστους επιβίωσης, βρέθηκαν ξαφνικά απέναντι σε δυνάμεις καταστολής επειδή τόλμησαν να φωνάξουν αυτό που όλοι γνωρίζουμε: ότι χωρίς στήριξη, χωρίς ουσιαστικό διάλογο, χωρίς σεβασμό, η ελληνική ύπαιθρος καταρρέει.
Αντί η πολιτεία να σκύψει πάνω από τα αιτήματά τους, προτίμησε να επιδείξει πυγμή. Αντί να ακούσει τη φωνή τους, επέλεξε να τη φιμώσει με χημικά, ασπίδες και γκλομπ. Το γεγονός αυτό δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο ούτε να δικαιολογηθεί με τη συνήθη επίκληση της «τήρησης της τάξης». Όταν η τάξη επιβάλλεται με ωμή βία απέναντι στους ανθρώπους που δουλεύουν τα χωράφια μας, τότε δεν έχουμε δημοκρατική τάξη, αλλά θεσμική αναλγησία.
Η επίθεση αυτή αποτελεί σύμπτωμα μιας βαθύτερης παθογένειας: της αντίληψης ότι τα κοινωνικά προβλήματα λύνονται με καταστολή. Είναι όμως οι αγρότες «εχθροί»; Είναι απειλή οι άνθρωποι που παλεύουν να κρατήσουν ζωντανή μια από τις τελευταίες ραχοκοκαλιές της ελληνικής οικονομίας; Κανένας λογικός άνθρωπος δεν θα απαντούσε «ναι». Κι όμως, αυτό ήταν το μήνυμα που στάλθηκε.
Η Θεσσαλονίκη είδε για ακόμη μια φορά το θέαμα των δακρυγόνων να καλύπτουν τα αιτήματα αντί για τον διάλογο. Είδε τα φορτηγά με τα προϊόντα των αγροτών να μπλοκάρονται όχι από συγκοινωνιακά προβλήματα, αλλά από μια αστυνομική δύναμη που λειτούργησε σαν φραγμός στη δημοκρατική έκφραση.
Οι αγρότες δεν ζητούν προνόμια. Ζητούν αξιοπρέπεια. Ζητούν να μπορούν να ζουν από τον κόπο τους. Κι όταν η απάντηση της πολιτείας σε αυτό το αίτημα είναι χημικά, τότε δεν μιλάμε για μεμονωμένο περιστατικό, αλλά για πολιτική επιλογή.
Σε μια χώρα που καυχιέται για τις ρίζες και την παράδοσή της, είναι ντροπή οι άνθρωποι της γης να αντιμετωπίζονται σαν παράνομοι. Η κυβέρνηση οφείλει άμεσα εξηγήσεις – και ακόμη περισσότερο, οφείλει λύσεις. Διότι χωρίς τους αγρότες, δεν υπάρχει ούτε παραγωγή, ούτε επαρχία, ούτε μέλλον.
