Του Κώστα Παππά
Χθες ήρθε στη δημοσιότητα μια δημοσκόπηση που μας έδωσε ένα εξαιρετικό εύρημα. Αναφερόμαστε στη δημοσκόπηση της Interview για την POLITIC. Μέχρι τώρα γνωρίζαμε οτι ο κανένας ήταν η πρώτη επιλογή των πολιτών στο ερώτημα ποιόν επιλέγετε για Πρωθυπουργό; Ο τρόπος όμως που τέθηκε μια ανάλογη ερώτηση στους πολίτες ήταν διαφορετικός. Στο δίλημμα, για να είμαστε πιο ακριβείς, “Μητσοτάκης ή χάος”, οι πολίτες σε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό 42 % απάντησαν οτι προτιμούν το χάος έναντι 30% που επέλεξαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Το δίλημμα αυτό διατυπωμένο λίγο διαφορετικά πριν από κάποιες δεκαετίες από τον Μίκη Θεοδωράκη με την φράση “Καραμανλής ή τανκς” αποτύπωνε το κλίμα μιας άλλης εποχής. Για πολλούς ο εκλογικός θρίαμβος του Καραμανλή τότε καθορίστηκε σε κάποιο βαθμό και από αυτή τη φράση. Σήμερα, παρά 18 ημέρες, συμπληρώνονται 51 χρόνια απο εκείνες τις εκλογές μετά την πτώση της Χούντας των Συνταγματαρχών. Η Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Καραμανλή κέρδισε τότε με το εκκοφαντικό ποσοστό του 54,37% (220 έδρες), ενώ η Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις του Γεώργιου Μαύρου απέσπασε το 20,42% των ψήφων (60 έδρες). Σε τεράστια ποσοστά λοιπόν τότε ο ελληνικός λαός έβλεπε στο πρόσωπο του Κωνσταντίνου Καραμανλή την ελπίδα και σε αυτό οφείλετε και το συντριπτικό ποσοστό που απέσπασε. Η ελπίδα είναι αυτή που καθορίζει πάντα τον νικητή και η απελπισία που δεν έχει εναλλακτική είναι επικίνδυνη και για τους θεσμούς και για την ίδια την δημοκρατία.
Η επιλογή απελπισίας που επιλέγουν λοιπόν όλο και πιο πολλοί Έλληνες στις δημοσκοπήσεις δείχνει δύο πράγματα αυτή τη στιγμή. Το πρώτο είναι οτι παγιώνεται στην ελληνική κοινωνία η αντίληψη οτι πλέον δεν έχουν να ελπίζουν σε κάτι άλλο από τον συγκεκριμένο Πρωθυπουργό και αυτή την κυβέρνηση. Η επιλογή χάος όμως είναι ταυτόχρονα και μια κραυγή της κοινωνίας , η οποία προσπαθεί να βρει μια άλλη εναλλακτική , η οποία αυτή τη στιγμή δεν καταγράφεται ως υπαρκτή πολιτική επιλογή. Το γεγονός μάλιστα οτι διευρύνεται το ποσοστό αναποφάσιστων σε ποσοστά άνω του 20% δείχνει οτι βρισκόμαστε σε μια περίοδο ριζικής ανασύνθεσης του πολιτικού σκηνικού.
Και ενώ μπορεί στα χρόνια του Κωνσταντίνου Καραμανλή να ήταν εμφανής η επιλογή που συσπείρωνε την πλειοψηφία του ελληνικού λαού , σήμερα κάτι τέτοιο δεν φαίνεται ακόμα στον ορίζοντα. Κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει οτι δεν είναι δυνατόν να συγκρίνονται ανόμοιες εποχές . Σε αυτούς έχουμε να απαντήσουμε οτι ακόμα και αν είναι άλλα τα ιστορικά ζητούμενα ανάμεσα στις δύο εποχές , οι μηχανισμοί που οδηγούν στην απελπισία μια κοινωνία είναι οι ίδιοι, είτε μιλάμε για τάνκς , είτε για χάος.
